17 Written explanations of Krystyna ŁYBACKA

Poparłam rezolucję w sprawie wdrażania procesu bolońskiego. Jako autorka sprawozdania w tej sprawie za 2015 rok podkreślam ogromne znaczenie tego procesu dla europejskiego szkolnictwa wyższego, w tym dla podniesienia jego jakości oraz atrakcyjności, ułatwienia mobilności oraz budowy Europy opartej na wiedzy.W kontekście tworzenia Europejskiej Przestrzeni Edukacyjnej konieczne jest wykorzystanie potencjału i doświadczeń Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego (EHEA) oraz stworzenie nowych, komplementarnych inicjatyw, które pozwolą na wzmocnienie i dalszy rozwój zarówno Europejskiej Przestrzeni Edukacyjnej, jaki i EHEA. Istotne jest także ściślejsze powiązanie EHEA i Europejskiej Przestrzeni Badawczej.Zwracam także uwagę na wymiar społeczny procesu bolońskiego. Wyzwaniem dla procesu bolońskiego pozostaje w dalszym ciągu zapewnienie równych szans w zakresie dostępu do edukacji i międzynarodowej mobilności dla grup defaworyzowanych. Istotne są także działania na rzecz większej mobilności pracowników uczelni (naukowych i administracyjnych) oraz zwiększenie oferty oraz dostępu do edukacji ustawicznej.

Poparłam rezolucję w sprawie stanu zaawansowania negocjacji ze Zjednoczonym Królestwem. Jako członki Komisji Kultury i Edukacji w kontekście toczących się negocjacji zwracam szczególną uwagę na kwestie związane z uznawaniem dyplomów i kwalifikacji zdobytych w Wielkiej Brytanii. Istotne jest zagwarantowanie, iż kwalifikacje wszystkich obywateli, zarówno UE, jak i Wielkiej Brytanii, którzy obecnie studiują lub odbywają praktyki w krajach UE, zostaną uznane. Biorąc pod uwagę istniejącą dobrą współpracę w tym zakresie między krajami UE, opowiadam się także za ułatwieniami/uproszczoną ścieżką w zakresie uznawalności dyplomów i innych kwalifikacji po wyjściu Wielkiej Brytanii z UE.W tym kontekście przypominam o założeniach procesu bolońskiego, który obejmuje również Wielką Brytanię i który kładzie duży nacisk na ułatwienie uznawania kwalifikacji i okresów studiów.

Poparłam sprawozdanie w sprawie dalszego kształcenia i kształcenia na odległość na poziomie akademickim w ramach europejskiej strategii dotyczącej kształcenia przez całe życie. W kontekście tego sprawozdania chciałam podkreślić następujące kwestie: po pierwsze, kształcenie na odległość sprzyja powstawaniu kierunków interdyscyplinarnych oraz uruchamianiu studiów międzynarodowych. Dlatego powinniśmy zachęcać uczelnie do rozszerzenia oferty edukacji akademickiej o kształcenie na odległość. Po drugie, konieczne jest zagwarantowanie wysokiej jakości edukacji w ramach kształcenia na odległość oraz jego stałe monitorowanie w zakresie uaktualniania przekazywanej wiedzy i stosowanych narzędzi dydaktycznych.Kończąc, istotne jest wykształcenie i stymulowanie wśród młodych ludzi umiejętności samodzielnej nauki (w tym efektywnej organizacji, motywacji, krytycznego myślenia) tak, aby w przyszłości mogli skutecznie, za pomocą nowoczesnych technologii, kształcić się na odległość.

Poparłam sprawozdanie w sprawie strategii UE w dziedzinie międzynarodowych stosunków kulturalnych.W kontekście tego sprawozdania podkreślam istotną rolę kultury i edukacji w realizacji strategicznych celów polityki zewnętrznej UE, takich jak: działania na rzecz utrzymania pokoju, stabilności, rozwoju, zwalczania ubóstwa czy promowania dialogu międzykulturowego.Strategia UE w dziedzinie międzynarodowych stosunków kulturalnych powinna w aspekcie edukacyjnym dążyć do poprawy globalnego dostępu do edukacji wysokiej jakości oraz do umacniania systemów edukacyjnych na świecie. W ślad za rezolucją popieram także postulat wyróżniania wspólnych projektów europejskich i państw trzecich w dziedzinie badań naukowych i rozwoju digitalizacji dziedzictwa kulturowego. Promowanie międzynarodowej współpracy w zakresie kultury, edukacji, badań i innowacji przyczynia się zarówno do budowania potencjału wiedzy, rozwoju społecznego i ekonomicznego, jak i do wypracowania wspólnych innowacyjnych rozwiązań globalnych problemów i wyzwań.

Głosowałam za rezolucją „Urzeczywistnienie relokacji”.Polska powinna być otwarta i solidarna wobec wyzwań humanitarnych stojących przed Unią Europejską. W myśl tej idei polska delegacja S&D poparła rezolucję w sprawie urzeczywistnienia relokacji, ale nie bez zastrzeżeń.Jesteśmy krytycznie nastawieni wobec rozwiązania, którym jest mechanizm przymusowej relokacji. W naszej opinii decyzja odnośnie do formy pomocy dla uchodźców należy przede wszystkim do państw członkowskich, które powinny wziąć pod uwagę trzy aspekty: sytuację humanitarną ludzi uciekających przed wojną lub prześladowaniami religijnymi, ich możliwości adaptacyjne w danym społeczeństwie oraz kwestie związane z bezpieczeństwem.Ponadto zwracamy uwagę, że polski rząd poparł w 2016 r. decyzję o relokacji. To stanowisko nakłada na Polskę odpowiednie zobowiązanie. Polska, jako wiarygodny członek UE i jeden z największych beneficjentów unijnego budżetu, powinna wykazać się solidarnością z pozostałymi krajami członkowskimi.Oczekujemy również od Komisji, że jeśli w przyszłości ponownie zaistnieje potrzeba pomocy uchodźcom, to nie będzie się ona odbywała w ramach obecnego mechanizmu alokacji.

. ‒ Poparłam rezolucję w sprawie sytuacji na Węgrzech. Za szczególnie istotne uważam, zgodnie z Kartą praw podstawowych, podkreślenie swobody tworzenia placówek edukacyjnych oraz poszanowanie ich autonomii i demokratycznych standardów funkcjonowania. W tym kontekście liczne wątpliwości oraz sprzeciw wielu obywateli UE budzi niedawno przyjęta ustawa o krajowym szkolnictwie wyższym na Węgrzech, której implementacja grozi zawieszeniem działalności Uniwersytetu Środkowoeuropejskiego. Zgodnie z rezolucją opowiadam się za wznowieniem dialogu z władzami węgierskimi celem znalezienia rozwiązania pozwalającego na kontynuowanie działalności uniwersytetu. Ponadto, zwracam się do Komisji o monitorowanie przestrzegania Karty praw podstawowych w kontekście poszanowania wolności edukacji i autonomii placówek edukacyjnych w państwach członkowskich UE.

. ‒ Poparłam rezolucję w sprawie europejskich ram kwalifikacji (ERK) dla uczenia się przez całe życie. Już w pracach nad rezolucją mojego autorstwa w sprawie realizacji procesu bolońskiego z 2015 roku apelowałam o wdrożenie europejskich ram kwalifikacji jako ważnego instrumentu umożliwiającego porównywanie kwalifikacji oraz uznawanie kwalifikacji zdobytych w ramach kształcenia pozaformalnego i nieformalnego.Niestety powyższe cele nie są efektywnie realizowane przez państwa członkowskie. Biorąc pod uwagę niski wskaźnik porównywalności kwalifikacji oraz brak postępów w zakresie zatwierdzenia wyników kształcenia pozaformalnego i nieformalnego, za kluczowe uważam zachęcenie państw członkowskich do powiązania krajowych ram kwalifikacji z ERK celem ułatwienia międzynarodowej mobilności akademickiej i zawodowej.Jednocześnie zwracam się do Komisji o lepsze powiązanie ERK z potrzebami społecznymi oraz lepszą koordynację istniejących europejskich mechanizmów uznawania i przenoszenia kwalifikacji w celu zwiększenia ich skuteczności i komplementarności. W ślad za rezolucją zwracam także uwagę na promowanie dualnych systemów kształcenia łączących wiedzę teoretyczną i praktyczne przygotowanie do zawodu.

Poparłam sprawozdanie w sprawie ustanowienia roku 2018 jako Europejskiego Roku Dziedzictwa Kulturowego. Planowane przez Komisję działania w ramach tego roku mają przyczynić się do wzmocnienia unijnych wartości oraz poczucia tożsamości europejskiej. Uwrażliwienie Europejczyków na znaczenie wspólnego dziedzictwa kulturowego, szans, jakie ono niesie, oraz wyzwań, jakie przed nim stoją, jest kluczowe dla wzmacniania poczucia przynależności do Europy oraz jej dalszego budowania na wspólnych wartościach i we wzajemnym zrozumieniu.Zwracam szczególną uwagę na znaczenie i potrzebę promowania transgranicznych projektów kulturalnych, które mogą przyczynić się do promocji dialogu międzykulturowego, zwiększenia spójności gospodarczej i społecznej oraz większej integracji.I wreszcie apeluję do państw członkowskich o uwzględnienie w programach edukacyjnych na wszystkich szczeblach tematyki dziedzictwa kulturowego jako integralnej części historii, kultury oraz tożsamości społecznej.

Pomimo tego, iż poparłam projekt rezolucji w sprawie śródokresowego przeglądu / śródokresowej rewizji WRF, zwracam uwagę, iż planowane zwiększenie budżetu programu Erasmus+ o 100 mln euro nie jest wystarczające, aby pokryć zapotrzebowanie w niedofinansowanych sektorach tego programu.Erasmus+ jest jednym z kluczowych programów Unii i odgrywa priorytetową rolę we wspieraniu działań w dziedzinie kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu.Przypominam, iż wstępnie Komisja planowała przeznaczyć dodatkowo 200 mln euro na jego realizację w latach 2017–2020. Niestety finalna kwota będzie o połowę niższa, co przełoży się negatywnie na poziom skuteczności niektórych części programu. Już teraz wiele dobrych jakościowo projektów zostaje odrzuconych z powodu braku funduszy.W ślad za rezolucją Parlamentu w sprawie przeglądu programu Erasmus+ podkreślam, iż inwestycje w ramach tego programu przyczyniają się w znacznym stopniu do podnoszenia umiejętności, zwiększania zatrudnienia i ograniczania ryzyka długoterminowego bezrobocia wśród młodych Europejczyków, a także do aktywnego obywatelstwa i społecznego włączenia młodych ludzi.Zwracam także uwagę na niepokojące plany Komisji dot. zmniejszenia dofinansowania Erasmusa+ na rzecz nowego projektu, jakim jest Europejski Korpus Solidarności. Nie można osłabiać świetnie funkcjonujących programów na rzecz nowych inicjatyw, które nie mają żadnego własnego zaplecza finansowego.

Poparłam sprawozdanie w sprawie równości kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej w latach 2014–2015. W kontekście tego sprawozdania zwracam szczególną uwagę na konieczność zagwarantowania powszechnie dostępnej i bezpłatnej edukacji wysokiej jakości na każdym szczeblu dla kobiet i dziewcząt, gdyż jest ona kluczowa dla ich rozwoju społeczno-ekonomicznego, zwalczania dyskryminacji i ubóstwa oraz dla osiągniecia równości szans. Niezwykle istotne jest także zapewnienie kobietom dostępu do programów uczenia się przez całe życie, dzięki którym mogą one doskonalić i dostosowywać swoje umiejętności do wymogów rynku pracy. Należy też zapewnić kobietom odpowiednią informację, wsparcie finansowe oraz pomoc w opiece nad dziećmi, tak aby mogły one uczestniczyć w programach kształcenia i szkolenia zawodowego. I wreszcie bardzo ważne są edukacyjne programy integracji dla marginalizowanych społeczności w szkołach (grupy będące w niekorzystnej sytuacji, osoby niepełnosprawne, emigranci), a w szczególności dla dziewczynek z tych społeczności, tak aby skutecznie zapobiegać dyskryminacji oraz przedwczesnemu kończeniu nauki.

Z przyjemnością poparłam bardzo dobre i kompleksowe sprawozdanie dot. realizacji rozporządzenia ustanawiającego program „Kreatywna Europa”. W pełni zgadzam się z proponowanymi przez sprawozdawczynię sugestiami dotyczącymi poprawy funkcjonowania tego programu oraz zaleceniami na przyszłą edycję.W kontekście tego sprawozdania zwracam szczególną uwagę na dwa aspekty. Po pierwsze, w obliczu aktualnej sytuacji politycznej i wyzwań, jakie stoją przed Unią Europejską m.in. w zakresie imigracji, walki z radykalizacją i terroryzmem, popieram wzmocnienie międzykulturowego charakteru tego programu, w tym innowacyjnych projektów międzysektorowych wspierających dialog międzykulturowy, różnorodność kulturową i językową, solidarność i tolerancję. Po drugie, istotne jest uwzględnienie w programie priorytetu włączenia społecznego, tak aby lepiej odpowiadał on na potrzeby osób z grup defaworyzowanych, zagrożonych marginalizacją i radykalizacją postaw.

. ‒ W kontekście rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie zwalczania terroryzmu, którą poparłam, zwracam uwagę na rolę edukacji w zapobieganiu radykalizacji i przeciwdziałaniu terroryzmowi. Działania przeciwko radykalizacji w ramach edukacji i kultury powinny stanowić ważną cześć strategii na rzecz zwalczania terroryzmu.Przyjęta rezolucja nawołuje m.in. do opracowania wspólnej europejskiej strategii walki z radykalizacją i nawoływaniem do terroryzmu przez internet. Zwracam także uwagę na rolę dialogu międzykulturowego i kontaktów osobistych jako najbardziej skutecznych narzędzi walki z ekstremistyczną propagandą. W tym kontekście kluczowe jest większe dofinansowanie programu Erasmus+, który poprzez promocję mobilności umożliwia poznanie innych kultur, podniesienie poziomu wiedzy i umiejętności krytycznego myślenia, a w dłuższej perspektywie przyczynia się do zapobiegania i przeciwdziałania radykalizacji postaw.Ważną rolę w przeciwdziałaniu terroryzmowi pełnią również programy uczenia się przez całe życie jako skuteczne narzędzia zapobiegające radykalizacji oraz działające na rzecz deradykalizacji. Konieczne są także działania nakierowane na wspieranie integracji społecznej i przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu.

. ‒ Jako członkini Komisji Kultury i Edukacji podkreślam znaczenie funduszy strukturalnych i inwestycyjnych dla wspierania inwestycji w obszarach edukacji i kultury. W tym kontekście istotne jest promowanie i wspieranie projektów sprzyjających integracji społecznej, polityki innowacji oraz zatrudnienia. Zwracam uwagę na konieczność zwiększenia roli Europejskiego Funduszu Społecznego, z którego około 20% środków przeznaczanych jest na wsparcie włączenia społecznego. EFS może odegrać jeszcze większą rolę we wsparciu reform edukacyjnych w państwach członkowskich oraz w walce z bezrobociem, ze szczególnym uwzględnieniem pomocy dla osób z grup defaworyzowanych oraz młodzieży NEET.

. ‒ Głosowałam za skierowaniem umowy CETA do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości celem uzyskania opinii na temat zgodności tej umowy z unijnymi traktatami. W związku z tym, iż wniosek ten został odrzucony, a liczne wątpliwości dotyczące wpływu CETA na takie dziedziny jak rolnictwo, przemysł, prawa pracownicze czy zdrowie publiczne pozostają, zagłosowałam przeciwko zawarciu tej umowy.

Poparłam sprawozdanie w sprawie priorytetów na 61. sesję Komisji ONZ ds. Statusu Kobiet. W kontekście tego sprawozdania zwracam szczególną uwagę na inwestowanie w równy dostęp kobiet i dziewcząt do wysokiej jakości edukacji i szkoleń. Obecnie dwie trzecie państw rozwijających się wypełniło milenijny cel zapewnienia równego dostępu do edukacji dla kobiet. Niemniej jednak, pomimo znacznego postępu w tym zakresie, cel ten powinien pozostać wśród priorytetów agendy rozwojowej. Poprawa równości płci w dostępie do wysokiej jakości kształcenia jest niezbędna do zwalczania nierówności społecznych oraz promowania włączenia społecznego. Edukacja umożliwia kobietom rozwój osobisty, społeczny i zawodowy oraz zwiększa ich szanse na rynku pracy. Dlatego równy dostęp do edukacji powinien być traktowany jako najlepsza inwestycja dla rozwoju społecznego i gospodarczego.Istotne jest także ułatwienie tego dostępu kobietom, które ze względu na opiekę nad dziećmi musiały przerwać dalsze kształcenie. Aby im pomóc w dalszym zdobywaniu kwalifikacji, potrzebujemy bardziej elastycznych programów szkolenia przez całe życie, szkoleń zawodowych oraz kształcenia na odległość.

Z olbrzymią przyjemnością poparłam sprawozdanie na temat dotychczasowego wdrażania programu Erasmus+ i zaleceń na dalszy okres jego realizacji. W czasie prac nad tym sprawozdaniem wielokrotnie zwracałam uwagę na utrzymującą się selektywność społeczną w dostępie do programu Erasmus+. W tym kontekście zwracam się do Komisji o umożliwienie studentom objętym mobilnością łączenia studiów za granicą z praktykami związanymi ze studiami w ramach programu. Takie rozwiązanie pozwoli na pokrycie kosztów utrzymania w innym państwie członkowskim, co może wpłynąć na zwiększenie mobilności wśród studentów. Ponadto połączenie nauki i pracy wzmocni powiązania pomiędzy szkolnictwem wyższym a środowiskiem pracy, a studentom pozwoli na zdobycie dodatkowych kompetencji i umiejętności.

W nawiązaniu do przyjętej dzisiaj rezolucji dotyczącej europejskiego filaru socjalnego, którą poparłam, zwracam uwagę na trzy kluczowe aspekty dotyczące edukacji w kontekście budowy nowego europejskiego modelu społecznego.Pierwszy dotyczy zapewnienia równych szans i dostępu do rynku pracy. Edukacja wysokiej jakości jest niezbędna, aby pomóc Europejczykom w zdobyciu odpowiednich kompetencji i umiejętności, które umożliwią im odnalezienie się na rynku pracy. W tym kontekście zgadzam się z rezolucją, iż zdobycie wykształcenia średniego powinno być obowiązkowe. Ponadto musimy przyłożyć większą wagę do uczenia się przez całe życie i zagwarantować, poprzez odpowiednie programy, powrót do systemu kształcenia osobom, które w dowolnym momencie życie zdecydują się wznowić naukę.Drugi aspekt to promocja mobilności na wszystkich szczeblach edukacji. Zapewnienie jednak efektywnej mobilności wymaga obecnie m.in. poprawy porównywalności systemów edukacji, pełnego wzajemnego uznawania kwalifikacji akademickich i zawodowych, zapewnienia dostępu do informacji o prawach i obowiązkach pracowników mobilnych oraz lepszej współpracy między służbami zatrudnienia w całej UE.Trzeci aspekt to odpowiednie finansowanie systemów edukacji i kształcenia. Inwestycje w edukację należy postrzegać jako inwestycje o kluczowym znaczeniu dla wzrostu gospodarczego, spójności społecznej i budowy gospodarki opartej na wiedzy. Dlatego zarówno na poziomie krajowym, jak i europejskim powinniśmy kierować się zasadą, iż inwestowanie w edukację to inwestowanie w przyszłość.