69 Written explanations of Krzysztof JURGIEL

Nie poparłem sprawozdania dotyczącego utworzenia mechanizmu na rzecz demokracji, praworządności i praw podstawowych, ponieważ w sposób nieprawdziwy sugeruje ono, że Polska jest krajem, gdzie łamie się demokratyczne standardy. Polska jest krajem popierającym inicjatywy Unii Europejskiej w zakresie praworządności z zastrzeżeniem, że funkcjonują one w granicach Traktatów, czyli w kompetencyjnych granicach przyznanych Unii przez państwa członkowskie.Ponadto obawiam się, że wspomniany mechanizm może być elementem służącym naciskowi politycznemu na państwa, które nie podążają głównym nurtem unijnej polityki gospodarczej i zagranicznej.

W sprawozdaniu pozytywnie oceniam kwestię wspierania małych i średnich przedsiębiorstw, które są istotnym elementem naszej rzeczywistości gospodarczej. Są one gwarancją nie tylko wzrostu gospodarczego, ale również zapewniają byt milionom rodzin. Aby mogły one funkcjonować jak najlepiej, potrzebne są decyzje, które spowodują zmniejszenie barier biurokratycznych oraz zagwarantują stabilne prawodawstwo.Do skutecznego działania oraz rozwoju europejskich firm potrzebny jest kapitał, który powinien być generowany nie tylko przez banki, ale również przez efektywne rynki kapitałowe. Dzięki takiej konkurencji środki płynące do firm będą obarczone niższym kosztem pozyskania, co pomoże przeznaczać większą ich ilość na rozwój małych i średnich przedsiębiorstw.Pozytywnie oceniam zawartą w sprawozdaniu tezę o potrzebie zwiększenia odporności gospodarczej w wyniku reform strukturalnych, ponieważ kryzysy gospodarcze są coraz częstszym zjawiskiem, a ich skutki najboleśniej odczuwają najubożsi.Nie zgadzam się natomiast na wprowadzenie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych, ponieważ jestem przeciwnikiem zwiększania uprawnień na poziomie unijnym w zakresie harmonizowania przepisów podatkowych. Te argumenty sprawiły, że wstrzymałem się od głosu.

W swoich priorytetach politycznych przewodnicząca Komisji Ursula von der Leyen zadeklarowała, że przekształci gwarancję dla młodzieży w stały instrument walki z bezrobociem osób młodych. W dniu 1 lipca 2020 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący zalecenia Rady w sprawie „Pomostu do zatrudnienia – wzmocnienia gwarancji dla młodzieży” i zastępujący zalecenie Rady z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie ustanowienia gwarancji dla młodzieży. Wzmocniona gwarancja dla młodzieży ma na celu dotarcie do zwiększonej liczby młodych ludzi, wspieranie ich w rozwijaniu umiejętności i zdobywaniu doświadczenia zawodowego.W wyniku pandemii COVID-19 stopy bezrobocia w UE rosną, a milionom ludzi grozi utrata pracy. W kwietniu 2020 r. bezrobocie wśród młodzieży wynosiło 15,4 % w całej UE i oczekuje się, że liczba ta gwałtownie wzrośnie.Warto podkreślić, że młodzi ludzie są jedną z najbardziej narażonych grup na rynku pracy i że ich sytuacja podczas kryzysu COVID-19 była jeszcze gorsza z powodu bardziej niepewnych form pracy i braku doświadczenia zawodowego. Dlatego wyrażam swoje poparcie dla wzmocnienia gwarancji dla młodzieży i zindywidualizowanych form pomocy, które pomogłyby w walce z długotrwałym bezrobociem osób NEET i podniesieniem ich umiejętności w celu dostosowania się do potrzeb rynku pracy.

Obecnie funkcjonująca dyrektywa w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym), ma już ponad 20 lat, w związku z czym należy ją zaktualizować tak, aby lepiej pasowała do szybko zmieniającego się świata cyfrowego.Handel elektroniczny w dzisiejszych czasach jest dla wielu małych i średnich firm szansą na zaistnienie w globalnej sieci biznesowej oraz budowanie swojej marki w sposób nieporównywalnie bardziej efektywny, dzięki czemu korzystają na tym zarówno odbiorcy, jak i sprzedawcy określonych dóbr.W związku z rosnącą ilością wymiany danych w skali światowej popieram działania Unii Europejskiej, które z jednej strony umożliwią swobodny transfer informacji (chroniony ustawodawstwem unijnym w zakresie bezpieczeństwa użytkownika i ochrony konsumenta), a z drugiej nie stworzą nowych i niesprawiedliwych barier wejścia dla potencjalnych podmiotów chcących zaistnieć na rynku elektronicznym i zwiększyć na nim konkurencję.

Rozmiar rynku cyfrowego oraz głębokość powiązań między jego elementami sprawiają, że coraz trudniej kontrolować to, co się na nim pojawia. Dlatego popieram podejście, w którym walka z przestępstwami w internecie jest traktowana na równi z walką z przestępczością poza siecią. W związku z tym, bardzo ważne jest, aby możliwie szybko wykrywać treści niezgodne z prawem i usuwać je, chroniąc przede wszystkim dzieci i młodzież.Z drugiej strony w kontekście decydowania o tym, co jest zgodne z prawem, a co nie, nie możemy zapominać o prawie do swobody wypowiedzi i o tym, aby w ramach zwalczania przestępczości, nie naruszać prawa każdej osoby do wolności wypowiedzi.Sprawozdanie odnosi się również do kwestii szerzenia dezinformacji w internecie, a co za tym idzie, zwiększenia wiedzy na ten temat wśród społeczeństwa. Jest to szczególnie ważne właśnie dziś, ponieważ coraz liczniejsze przypadki świadomego manipulowania faktami potrafią prowadzić do niepokojów społecznych i destabilizacji sytuacji politycznej.

Świat XXI wieku to digitalizacja, szybki internet, automatyzacja produkcji, robotyka, a co za tym idzie również rozwój sztucznej inteligencji. SI to nieodzowny element naszej rzeczywistości, który posiada ogromny potencjał i powinien być wykorzystany w taki sposób, aby pomóc nam znaleźć odpowiedzi na nurtujące nas pytania. Jest to również szansa dla szeroko pojętej medycyny i biotechnologii, aby przyśpieszyć prace nad nowymi lekami i terapiami, które mogłyby przynieść przełom w leczeniu nieuleczalnych chorób.Sztuczna inteligencja powinna wspierać innowacyjność i wspomagać budowę naszego dobrostanu, jednakże powinno się to odbywać w granicach rozsądnych i skutecznych ram prawnych, które mają oparcie w prawodawstwie Unii Europejskiej. Nie możemy zapominać, że tworzenie i wdrażanie nowych technologii powinno odbywać się z poszanowaniem etyki i godności ludzkiej, tak aby nie było wątpliwości, że SI służy ludziom. Ramy prawne powinny również zapewniać bezpieczeństwo użytkownikom, dlatego podkreślenie w sprawozdaniu potrzeby skutecznej kontroli uważam za właściwe.

. – Stała współpraca strukturalna (PESCO), ustanowiona decyzją Rady w grudniu 2017 r., w której uczestniczy 25 państw członkowskich UE, liczy obecnie 47 projektów na różnych etapach rozwoju. Celem PESCO jest wspólne opracowanie spójnego pakietu sił zbrojnych o pełnym spektrum i udostępnienie zdolności państwom członkowskim na potrzeby misji, operacji krajowych i wielonarodowych (WPBiO UE, NATO itp.).W obliczu zachodzących zmian w środowisku bezpieczeństwa w skali globalnej oraz konsekwencji COVID-19, w UE nasilają się tendencje do wzmacniania europejskiej suwerenności w obszarze bezpieczeństwa i obrony. Kluczowe państwa członkowskie, takie jak Polska, są obecnie zaangażowane w 9 projektów PESCO, a Polska pełni rolę kraju wiodącego i gospodarza Centrum Szkolenia Medycznego Wojsk Specjalnych.Z zadowoleniem przyjmuję podjęcie na poziomie UE usystematyzowanych wysiłków w celu wzmacniania rozwoju potencjału obronnego państw członkowskich, wypełniania braków w procesie rozwoju zdolności obronnych oraz wspierania rozwoju Europejskiej Bazy Przemysłowo Technologicznej Sektora Obronnego w całej UE.Wysiłki związane z realizacją PESCO nie mogą jednak prowadzić do kwestionowania niepodzielności bezpieczeństwa transatlantyckiego, lecz do rzeczywistego usprawnienia realizacji celów WPBiO i dalszego rozwoju strategicznej współpracy UE z NATO. Wyrażam swoje poparcie dla rozwoju zdolności i zasobów strategicznych w ramach PESCO, pod warunkiem że unika się powielania działań, a NATO pozostaje głównym gwarantem bezpieczeństwa europejskiej obrony.

Sprawozdanie dotyczące zatrzymania i odwrócenia globalnego wylesiania spowodowanego przez UE zwraca uwagę na ważny problem, którym jest pośrednia rola krajów rozwiniętych w niszczeniu środowiska w krajach słabiej rozwiniętych.Dokument ten obejmuje jednak tematykę szerszą niż wylesianie, otwierając tym samym furtkę do zajęcia się innymi zagadnieniami – wspomnianymi w nim tylko pobieżnie. Odnosi się np. do jakości lasów i niszczenia ekosystemów, u podstaw których stoją jednak inne czynniki niż te stojące u podstaw wylesienia. Sprawozdanie wprowadza pojęcia, które nie są zdefiniowane w prawie UE ani w prawie międzynarodowym (jak np. degradacja lasów), a ponadto nie wskazuje wprost na fakt, iż lasy leżą w kompetencji państw członkowskich. Nie podkreśla też potencjału zrównoważonej gospodarki leśnej, która w wielu państwach Unii (np. w Polsce) stoi na bardzo wysokim poziomie i mogłaby posłużyć za przykład w rozwiązywaniu wyzwań stojących przed sektorem leśnym.Wydaje się, że dokument postuluje kolejny kompleksowy system ochrony lasów, który maskuje skutki zamiast rozwiązywać problem, czyli właściwą przyczynę wylesienia: ubóstwo, słabe struktury zarządzania lasami w krajach trzecich i ekspansywne rolnictwo.Z wyżej wymienionych powodów zagłosowałem przeciwko temu sprawozdaniu.

Uważam, że wspieranie państw Bałkanów Zachodnich jest krokiem w dobrym kierunku. Jest to działanie, które pozwala na utrzymanie wspólnych powiązań gospodarczych, co ułatwia potencjalną integrację gospodarczą tego regionu z Unią Europejską. Utrzymanie obecnego statusu pozwoli na rozwój współpracy pomiędzy europejskimi firmami a lokalnymi producentami na Bałkanach Zachodnich. Jest to z pewnością solidny argument mogący mieć w przyszłości znaczenie w przypadku potencjalnej akcesji krajów tego regionu do Unii Europejskiej.Jestem zwolennikiem ułatwiania wymiany handlowej, która służy obydwu stronom. Szczególnie, że w przypadku Bałkanów Zachodnich, wymiana handlowa z UE to 72% całości ich obrotów handlowych. Brak przedłużenia preferencji w tym zakresie spowodowałby trudności gospodarcze u naszych partnerów, co, biorąc pod uwagę obecną sytuację w Europie i na świecie związaną z pandemią koronawirusa, byłoby według mnie nieodpowiedzialne i podważało zaufanie naszych partnerów na Bałkanach.

Chiny stają się coraz ważniejszym partnerem handlowym Unii Europejskiej. Dzięki możliwościom eksportu m.in. produktów rolnych, europejskie (a co za tym idzie, również polskie) rolnictwo, ma przed sobą ogromny rynek zbytu, który jest szansą na zapewnienie lepszego poziomu życia osób żyjących z tej gałęzi gospodarki.Aby móc w pełni wykorzystać wysoką jakość eksportowanych produktów, należy chronić je przed podrabianiem oraz wprowadzaniem klientów w błąd. Rezolucja popiera podpisanie umowy UE-Chiny, co pozwoli na ochronę oznaczeń geograficznych dla produktów obydwu stron. Podczas pierwszego etapu zapewniona zostanie ochrona 100 oznaczeń geograficznych dla UE i 100 dla Chin, a następnie, w ciągu czterech lat, umowa zapewni dodatkowe 175 oznaczeń dla każdej ze stron. Dzięki temu produkty wysokiej jakości (również z Polski) będą miały prostszą drogę do wypromowania się oraz uczciwej konkurencji, dlatego zagłosowałem za poparciem rezolucji.

Od wielu lat obserwuje się pogarszanie kondycji stad dorsza atlantyckiego we wschodniej części Morza Bałtyckiego. Według szacunków Międzynarodowej Rady Badań Morza nawet w przypadku całkowitego zaprzestania połowów zasoby dorsza atlantyckiego w tym rejonie nie odbudują się przed 2024 r.W związku z tym od 2019 r. przyjmowane są środki nadzwyczajne dla stada dorsza atlantyckiego (tj. wprowadzony przez Komisję tymczasowy zakaz połowów w 2019 r. i zredukowanie przez Radę uprawnień do połowów w 2020 r. aż o 92% w porównaniu do 2019 r.).Jako że te proponowane nadzwyczajne środki doprowadzą do poważnych negatywnych konsekwencji społeczno-gospodarczych dla społeczności nadbrzeżnych i przedsiębiorstw rybackich w całym regionie Morza Bałtyckiego, Komisja proponuje we wniosku udzielenie wsparcia publicznego na rzecz trwałego zaprzestania działalności połowowej dla rybaków zajmujących się połowami dorsza atlantyckiego.Pierwotny wniosek Komisji nakładał jednak zbyt duże obciążenia na floty bałtyckie, które już teraz działają czasem na granicy rentowności, w zakresie kontroli VMS i obowiązkowej 20% obecności obserwatorów. Sprawozdanie Parlamentu usuwa te niekorzystne elementy z propozycji tekstu ustawodawczego i dlatego poparłem je w głosowaniu na sesji plenarnej.

Budżet UE na 2021 rok to ważny instrument pobudzania wzrostu gospodarczego na terenie państw członkowskich. Jego zadaniem jest stworzenie takich przepływów finansowych, aby państwa mające większy dystans do nadrobienia pod względem poziomu życia, nadrobiły go szybciej.O ile jestem zwolennikiem korzystania przez Polskę z licznych programów unijnych pozwalających na budowę infrastruktury, rozwój rynków rolnych czy wzmacnianie rynku pracy, o tyle nie mogę poprzeć wszystkich elementów sprawozdania.Najważniejszym czynnikiem, który spowodował moje wstrzymanie się od głosu, jest wola powiązania środków budżetowych z praworządnością. Nie ma mojej zgody na to, aby politycznymi decyzjami umożliwiano blokowanie Polsce środków unijnych tylko dlatego, że unijnym urzędnikom nie podobają się wewnętrzne reformy w Polsce.Drugim elementem jest podkreślenie konieczności redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2030 r. aż o 60%, co jest dla Polski wartością nie do zaakceptowania, ponieważ gospodarka oparta w główniej mierze na węglu nie jest w stanie w szybkim tempie obniżyć emisji CO2 bez ponoszenia ogromnych kosztów.

W swojej propozycji ustawodawczej dotyczącej Programu UE dla zdrowia Komisja Europejska przewidziała na ten program aż czterokrotnie więcej środków niż na poprzednie programy tego typu. Mimo iż środki te znacznie ograniczono w ramach negocjacji nad nowymi WRF, program ten wciąż może być ważnym narzędziem pozwalającym przyczyniać się do poprawy zdrowia obywateli Unii.Po pierwsze w sprawozdaniu przyjętym przez Parlament wskazano na potrzebę większych inwestycji na rzecz systemów opieki zdrowotnej, zwłaszcza w zakresie infrastruktury oraz cyfryzacji.Po drugie podkreślono, że opieka zdrowotna powinna być ukierunkowana na człowieka i skupiać się na zapobieganiu chorobom przez okres całego życia jednostki.Po trzecie zwrócono szczególną uwagę na nierówności między grupami populacji i między poszczególnymi krajami, postulując ich zmniejszenie.Zdrowie publiczne należy do kompetencji dzielonych Unii i dlatego powinna ona wspierać rządy państw członkowskich w zakresie pozwalającym osiągnąć wspólne cele. Bardziej skoordynowane i odporne systemy zdrowotne są szczególnie potrzebne w czasie obecnego kryzysu sanitarnego i uważam, że Program UE dla zdrowia może okazać się pomocny zarówno dla władz publicznych państw członkowskich, jak i bezpośrednio dla obywateli Unii. Dlatego też głosowałem za przyjęciem sprawozdania.

Obywatele Unii Europejskiej wyrazili zaniepokojenie sytuacją ponad 4 mln bezdomnych obywateli europejskich oraz tym, że liczba osób bezdomnych w UE rzekomo wzrosła w ciągu ostatnich 10 lat o ponad 70 %.Uważam, iż należy wspierać integrację osób bezdomnych na rynku pracy oraz dokonać wszelkich starań, by poprawić sposoby gromadzenia danych na temat bezdomności i monitorowania wskaźników w tym zakresie.Bezdomność jest uznawana za jedną z najpoważniejszych form ubóstwa i deprywacji, której należy położyć kres za pomocą ukierunkowanych i zintegrowanych strategii politycznych. Uważam, że dostęp do mieszkań należy uznać za podstawowe prawo wszystkich ludzi. Cieszy mnie, że PE dostrzega ten problem i dokłada starań, by mu zapobiec, np. poprzez udzielenie w swoich budynkach schronienia 100 bezdomnym kobietom w czasie kryzysu związanego z COVID-19.W dokumencie podkreślono potrzebę wypracowania zharmonizowanej definicji bezdomności we wspólnych ramach oraz wzmocnienia mechanizmów gromadzenia danych na szczeblu UE.W rezolucji wzywa się państwa członkowskie do wspierania integracji osób bezdomnych na rynku pracy oraz do poprawy gromadzenia danych na temat bezdomności i monitorowania wskaźników w tym zakresie. Z uwagi na powyższe wyrażam swoje poparcie dla dokumentu, nad którym odbyło się głosowanie.

Przedstawiciele belgijskich, niemieckich, niderlandzkich i luksemburskich regionów przygranicznych napisali petycję, w której wyrażono obawy dotyczące nagłego zamknięcia granic wewnętrznych UE w odpowiedzi na pandemię COVID-19 oraz skutków, jakie różne środki wprowadzone przez poszczególne państwa członkowskie miały dla obywateli, zwłaszcza mieszkańców regionów przygranicznych.W rezolucji podkreśla się zarówno znaczenie kodeksu granicznego Schengen dla europejskiego jednolitego rynku, jak i fakt, że pandemia COVID-19 to kryzys, jakiego nie doświadczono na kontynencie europejskim od czasu powstania strefy Schengen.W rezolucji wzywa się do lepszej koordynacji, aby uniknąć rozproszonego podejścia w poszczególnych państwach członkowskich, a także przypomina się, że należy unikać wszelkich nieskoordynowanych i dwustronnych działań, które mogłyby doprowadzić do zbędnego ograniczania mobilności i swobodnego przepływu.W dokumencie sugeruje się, żeby obywatele z regionów przygranicznych i pracownicy transgraniczni byli zwolnieni ze stosowania środków i ograniczeń związanych z pandemią, z poszanowaniem porad i środków stosowanych przez organy opieki zdrowotnej danego państwa członkowskiego w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się wirusa. W świetle powyższych informacji, wyraziłem swoje poparcie dla rezolucji.

Przygotowane w komisji IMCO sprawozdanie dotyczy potrzeby zmiany przepisów regulujących rynek wewnętrzny tak, by dostosować je do ogólnych priorytetów Unii w zakresie polityki klimatycznej. Ogólna idea leżąca u podstaw tej propozycji jest godna poparcia, jednak nie ze wszystkimi jej elementami mogę się zgodzić.Popieram inicjatywę stworzenia spójnego podejścia do gospodarki o obiegu zamkniętym i działania w zakresie edukacji konsumentów. Podczas sesji plenarnej Parlament przegłosował jednak poprawkę, którą wcześniej odrzucono na poziomie komisji IMCO, nakładającą na przedsiębiorców obowiązek uwzględnienia na etykiecie produktu szacowanego czasu jego żywotności. Uważam, iż jest to zbyt duże obciążenie administracyjne dla przedsiębiorców. Odrzucona została natomiast poprawka dotycząca „prawa konsumentów do naprawy”, która łagodziła restrykcyjne wymogi nakładane w tym zakresie na przedsiębiorców oraz postulowała przeprowadzenie jego oceny wpływu na opłacalność prowadzenia przez nich działalności gospodarczej.Sprawozdanie w swoim ostatecznym kształcie nie znalazło odpowiedniej równowagi między koniecznością ochrony środowiska i prawa konsumentów do rzetelnej informacji z jednej strony a swobodą przedsiębiorczości z drugiej. Proponowane zapisy mogą pociągnąć za sobą nieproporcjonalne koszty dla producentów i dystrybutorów, co jest niekorzystne zwłaszcza w okresie kryzysu, gdy przedsiębiorcy doświadczają wielu innych trudności w prowadzeniu działalności gospodarczej. Dlatego też głosowałem przeciwko rezolucji Parlamentu.

Sprawozdanie komisji IMCO odzwierciedla oczekiwania Parlamentu wobec przeglądu dyrektywy w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów zaplanowanego przez Komisję Europejską na 2021 r. Przeprowadzenie przeglądu jest zasadne, jako że przez 20 lat, które upłynęły od przyjęcia tego aktu legislacyjnego, rynek znacznie się zmienił.Sprawozdawczyni postuluje usunięcie luk prawnych występujących w unijnych przepisach, które powodują iż produkty podlegające tzw. unijnemu prawodawstwu niezharmonizowanemu są gorzej chronione niż produkty podlegające prawodawstwu zharmonizowanemu. Sprawozdanie odnosi się także do nowych technologii zmieniających charakterystykę produktów (jak sztuczna inteligencja i internet rzeczy), zwracając uwagę na konieczność stworzenia ogólnoujnijnych ram w tym zakresie. Uważam, że takie uregulowania są niezbędne, by zapewnić jednolity poziom ochrony konsumentów korzystających z nowych technologii.Kwestię bezpieczeństwa produktów ujęto w sprawozdaniu kompleksowo. Postuluje ono bowiem zadbanie także o bezpieczeństwo produktów sprowadzanych do UE, wnioskując o priorytetowe potraktowanie kontroli celnych. Eliminowanie niebezpiecznych produktów jeszcze na granicy jest skuteczniejsze niż szukanie ich na poszczególnych rynkach, gdy już znajdą się w Unii.Uważam, że sprawozdanie utrzymuje równowagę między koniecznością udoskonalenia nieścisłości w obowiązujących przepisach a zachowaniem środowiska sprzyjającego dalszym innowacjom w nowe technologie. Z tego powodu głosowałem za rezolucją Parlamentu w tej sprawie.

Prace nad jednolitą ordynacją wyborczą do PE toczą się od lat 70-tych. Próbę harmonizacji prawa wyborczego do PE w państwach członkowskich UE w celu zwiększenia frekwencji wyborczej, a tym samym wzmocnienia funkcji przedstawicielskiej PE, podjęto w kadencji 2009–2014.Z zadowoleniem przyjmuję fakt, iż w sprawozdaniu odnotowano najwyższą frekwencję w wyborach w 2019 r. od 20 lat i zwiększenie udziału w wyborach ludzi młodych. Natomiast negatywnie postrzegam propozycje, które w mojej opinii ograniczają rolę państw narodowych w UE.Po pierwsze, propozycja tworzenia list transnarodowych dla jednego wspólnego okręgu europejskiego wraz z przyznaniem wyborcom drugiego głosu do głosowania na taką listę przeczy zasadzie równości w wyborach (1 obywatel = 1 głos), uznawanej za jedną z podstaw funkcjonowania demokratycznego państwa prawa.Po drugie, propozycja wyznaczania na liście czołowych kandydatów na stanowisko przewodniczącego Komisji narusza kompetencje Rady Europejskiej określone w art. 15 ust. 5 TUE do swobodnego wyboru przewodniczącego KE oraz narusza równowagę międzyinstytucjonalną.Powyższe, jak i inne propozycje takie jak harmonizacja rozwiązań wyborczych, listy uwzględniające równowagę płci jako wymóg, a nie wybór, obniżenie wieku wyborców do 16 roku życia i zagwarantowanie możliwości głosowania osobom bezdomnym są nie do zaakceptowania, gdyż zmierzają do utworzenia Federacji, a nie podtrzymywania idei Unii Państw.

Rozporządzenie w sprawie przepisów przejściowych wspólnej polityki rolnej ma zagwarantować kontynuację tej polityki do czasu wejścia w życie nowej WPR. Parlament Europejski odniósł pewne sukcesy w negocjacjach, np. doprowadził do wydłużenia okresu przejściowego do dwóch lat i uwzględnienia w tekście legislacyjnym instrumentu odbudowy.Uważam jednak, że rozporządzenie ustanawia zbyt wysoki cel środowiskowy, przewidując, że aż 37% środków na odbudowę po kryzysie ma być przeznaczonych na cele ekologiczne.Ponadto na ostatnim etapie negocjacji trójstronnych niemiecka prezydencja w Radzie dodała do tekstu tego rozporządzenia motyw odnoszący się do przepisów dotyczących ogólnego systemu warunkowości w zakresie ochrony budżetu Unii. To odniesienie do systemu warunkowości może doprowadzić w przyszłości do ewentualnego powiązywania wypłat dla państw członkowskich ze spełnianiem przez nie dodatkowych, z góry narzucanych kryteriów, a w efekcie zagrozić beneficjentom. Tymczasem w Unii narusza się zasadę niedyskryminacji obywateli UE (rolników) ze względu na przynależność państwową (art. 18 TFUE), utrzymując niesprawiedliwy i dyskryminujący podział środków na dopłaty bezpośrednie dla rolników.Z tych powodów wstrzymałem się od głosowania.

Rozporządzenie (UE) nr 654/2014 Parlamentu Europejskiego i Rady zapewniło UE horyzontalne ramy prawne, dzięki którym może ona egzekwować swoje prawa wynikające z Porozumienia ustanawiającego Światową Organizację Handlu (WTO) oraz innych międzynarodowych umów handlowych.W przyszłości pozwoli na lepszą ochronę interesów gospodarczych przedsiębiorców unijnych w sytuacji stosowania przez kraje trzecie niedozwolonych praktyk przy jednoczesnym blokowaniu rozstrzygnięć ewentualnego sporu w WTO.Uważam, że ochrona praw Unii Europejskiej i jej podmiotów gospodarczych w ramach międzynarodowych umów handlowych w sytuacjach, gdy państwa trzecie przyjmują środki niezgodne z prawem i jednocześnie blokują proces rozstrzygania sporów, jest konieczna.Proponowane zmiany są niezbędne, aby zapewnić Unii Europejskiej możliwość podejmowania działań w przypadku zablokowania procedur rozstrzygania sporów. Aby zapewnić ochronę praw Unii, a więc i praw Polski i polskich podmiotów gospodarczych, przedmiotową zmianę należy przyjąć jak najszybciej. W świetle wyżej wymienionych czynników wyrażam poparcie dla proponowanych zmian, które są konieczne, by zapewnić Unii możliwość podejmowania działań w przypadku zablokowania procedur rozstrzygania sporów.

Głosowałem za projektem rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie wzmocnienia jednolitego rynku, ponieważ zgadzam się z jego głównym założeniem, zgodnie z którym pogłębienie jednolitego rynku może być korzystne dla wszystkich państw członkowskich i może pomóc wyjść z obecnego kryzysu spowodowanego pandemią COVID-19. Dokument słusznie stwierdza, że bariery między państwami członkowskimi utrudniają przedsiębiorcom transgraniczną działalność usługową, a fragmentacja wspólnego rynku usług hamuje rozwój przełomowych technologii w Europie, i wzywa do likwidacji tych przeszkód.Sprawozdanie przygotowane w komisji IMCO postuluje ponadto cyfryzację procedur administracyjnych, aby ułatwić przedsiębiorcom aktywność transgraniczną, oraz apeluje o większą jasność przepisów i lepszą politykę informacyjną. Mimo że Komisja Europejska często podkreśla znaczenie jednolitego rynku dla rozwoju UE, nie znajduje to potwierdzenia w konkretnych działaniach legislacyjnych. Przykładem jest choćby wycofanie przez KE z procesu decyzyjnego projektów dotyczących liberalizacji świadczenia usług na jednolitym rynku europejskim (dyrektywy notyfikacyjnej i e-karty usługowej).Dlatego też uważam, że głos Parlamentu Europejskiego w tej kwestii jest ważny, i liczę na to, że zostanie wzięty pod uwagę przez Komisję Europejską.

Sprawozdanie dotyczące wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa za 2020 rok zawiera w sobie elementy, które popieram. Mowa tu przede wszystkim o położeniu nacisku na fakt, że polityka zagraniczna Unii Europejskiej odbywa się w coraz bardziej niestabilnym i konfrontacyjnym otoczeniu. Konflikty zbrojne, terroryzm, walka o surowce naturalne, dezinformacja, propaganda, cyberataki, a także wojna hybrydowa, to coraz częściej używane narzędzia w rękach państw, które dążą do konfliktu na niższym szczeblu drabiny eskalacyjnej. Są to elementy, z którymi polityka zagraniczna Unii musi radzić sobie każdego dnia.Popieram potępienie Federacji Rosyjskiej za rozpoczęcie konfliktów zbrojnych w Europie, których konsekwencją jest naruszenie integralności terytorialnej państw takich jak Ukraina, Gruzja czy Mołdawia. Uważam, że powstrzymanie agresywnej polityki Rosji (a także nakładanie adekwatnych sankcji) powinno być w najbliższych latach ważnym elementem unijnej dyplomacji. W tym kontekście cieszy mnie podkreślenie znaczenia więzi UE z NATO.Sprawozdanie zawiera w sobie apel o rozpoczęcie debaty na temat podejmowania decyzji dotyczących wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa większością kwalifikowaną zamiast jednomyślności – jest to punkt, którego nie popieram, i dlatego wstrzymałem się od poparcia tego dokumentu.

Sprawozdanie roczne dotyczące przestrzegania praw człowieka powinno mieć formę podobną do analogicznego dokumentu przyjmowanego corocznie przez Radę. W przeciwieństwie do dokumentu Rady nie wymienia się w nim żadnych krajów czy regionów ani też nie określa stosunków czy strategii UE wobec nich w dziedzinie praw człowieka.Z niepokojem obserwuję pogarszającą się sytuację praw człowieka w Federacji Rosyjskiej, na Białorusi oraz na terytoriach Gruzji i Ukrainy znajdujących się poza kontrolą władz w Kijowie i Tbilisi, a także w Wenezueli. Nie możemy pozostać obojętni na to, co dzieje się w tych krajach oraz wielu innych miejscach na świecie, gdzie ludziom dzieje się krzywda, a podstawowe zasady związane z poszanowaniem drugiego człowieka nie są przestrzegane.Sprawozdanie zawiera zbyt wiele odniesień do zagadnień sprawy sumienia, które nie powinny wchodzić w zakres kompetencji UE (np. prawa reprodukcyjne czy bezpieczna aborcja). Mimo dodania licznych poprawek ani razu nie wspomniano w tekście o prawach chrześcijan. Dostrzegam silną potrzebę przedłużenia mandatu specjalnego wysłannika UE ds. wolności religii i przekonań poza granicami UE oraz jak najszybszego powołania następcy Jána Figla, którego mandat wygasł z końcem 2019 r.Z racji tego, że tekst zawiera wiele ogólnych, powszechnie akceptowanych tez dotyczących praw człowieka, wstrzymałem się od głosu.

Zagłosowałem za rezolucją dotyczącą aresztowania Aleksieja Nawalnego, ponieważ jest ono kolejnym działaniem Rosji, które łamie podstawowe zasady państwa prawa oraz pokazuje pogardę dla podstawowych wolności i praw człowieka. Próba otrucia rosyjskiego opozycjonisty, a także masowe prześladowania jego zwolenników wpisują się w długą listę działań aparatu represji, który nie akceptuje konkurencji na drodze do władzy.Nie można przejść obojętnie obok tego, co dzieje się w Federacji Rosyjskiej. Aby nie skończyło się jedynie na słownych upomnieniach, potrzebne jest nie tylko ostre stanowisko Unii Europejskiej, ale i realne działania wobec powyższych, nieakceptowalnych wydarzeń. Dlatego też propozycja nałożenia sankcji na osoby i podmioty odpowiedzialne za podjęcie decyzji o aresztowaniu Nawalnego, a także na rosyjskich oligarchów wspierających rosyjski reżim jest moim zdaniem właściwa.Zdecydowanie popieram akcent sprawozdania odnoszący się do potrzeby zatrzymania inwestycji Nord Stream 2, której celem jest uzależnienie Europy od rosyjskiego gazu. Wspieranie działań, które są opłacalne głównie dla Rosji, a nie Europy, uważam za pogwałcenie europejskiej solidarności, która trwa od momentu rozpoczęcia tej inwestycji. Dlatego też będę wspierał wszelkie działania wspierające dywersyfikację dostaw gazu do Europy i Polski.

Sprawozdanie w sprawie powszechnego dostępu do godnych i przystępnych cenowo mieszkań jest ważnym głosem w debacie nad problemami unijnych krajów w tym zakresie. Dokument skupia się na kilku kluczowych kwestiach, takich jak energooszczędność i zdrowe warunki mieszkaniowe, zwalczanie bezdomności i walka z dyskryminacją, zintegrowane podejście do socjalnych, publicznych i przystępnych cenowo mieszkań na szczeblu UE oraz zapewnianie bezpieczeństwa najmu i rynków mieszkaniowych, a także inwestowanie w socjalne, publiczne, przystępne cenowo lokale.W Polsce realizowany jest program mieszkaniowy, w ramach którego zwiększany jest dostęp do własnego lokum dla osób o dochodach uniemożliwiających nabycie lub wynajęcie go na zasadach komercyjnych. Ponadto realizowany jest także postulat poprawy warunków mieszkaniowych społeczeństwa, stanu technicznego zasobów mieszkaniowych oraz zwiększanie efektywności energetycznej.Mimo pewnej wartości dodanej tego sprawozdania, które wydaje się być krokiem w dobrym kierunku, uważam, iż stanowi ono zbyt dużą ingerencję w kompetencje państw członkowskich w tym zakresie. Mieszkalnictwo pozostaje bowiem wyłączną kompetencją państw, podczas gdy dokument traktuje mieszkalnictwo jako element należący do kompetencji dzielonych między UE a państwami członkowskimi. Z tego powodu zagłosowałem przeciwko sprawozdaniu.

W szybko zmieniającej się obecnie rzeczywistości prawo dotyczące osób zatrudnionych należy tworzyć tak, aby w sposób elastyczny dostosowywało się do stawianych im wymogów w ramach pracy zawodowej oraz chroniło ich prawa jako pracowników. W dobie szybkiego rozwoju technologicznego oraz globalnej pandemii sposób świadczenia pracy wyraźnie się zmienił.Z jednej strony nowe możliwości z zakresu komunikacji oraz przesyłania danych w formie cyfrowej dają ogromne możliwości, jeśli chodzi o zwiększenie elastyczności pracy oraz dostosowanie jej do poszczególnych pracowników. Odejście od sztywnych godzin pracy na rzecz takich, które będąc akceptowanymi przez obie strony, pozwolą na zwiększenie dostępności i efektywności pracownika, są z pewnością ciekawym sposobem polepszenia organizacji pracy.Z drugiej strony może to zrodzić pokusę, aby wykorzystywać pracownika również poza tradycyjnymi godzinami pracy, dlatego powinien mieć on pewność, że elastyczne godziny pracy nie będą nadużywane, a jego czas wolny uszanowany.Mimo że dostrzegam zalety cyfryzacji pracy oraz potrzebę ochrony pracownika w tym zakresie, niektóre elementy proponowanej dyrektywy budzą moje wątpliwości, szczególnie w kontekście istniejącej dyrektywy 2003/88/WE z dnia 4 listopada 2003r. w sprawie czasu pracy, co spowodowało, że zagłosowałem przeciw sprawozdaniu.

. – W grudniu ubiegłego roku PE i Rada osiągnęły porozumienie w sprawie rozporządzenia dotyczącego ustanowienia Instrumentu na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności (RRF), kluczowego elementu Next Generation EU (NGEU). RRF zapewni pożyczki i dotacje w wysokości 672,5 mld euro na wsparcie reform i inwestycji w państwach członkowskich. Ma złagodzić gospodarcze i społeczne skutki pandemii SARS-CoV-2 oraz uczynić proces odbudowy bardziej trwałym, odpornym i lepiej przygotowanym na przyszłe wyzwania, co jest ogólnym celem projektu rozporządzenia.Z racji na fakt, iż większość problematycznych kwestii i dodatkowych warunków zaproponowanych początkowo przez negocjatorów Parlamentu została w ostatecznym porozumieniu zarzucona, po napotkaniu silnego oporu Rady i Komisji, końcowy tekst nie zawiera konkretnego minimalnego przydziału środków na zakres segmentowy ani nie uwzględnia ważnych kompetencji dla PE w zakresie zarządzania RRF. Inne, równie drażliwe politycznie propozycje Parlamentu Europejskiego, takie jak praworządność lub przepisy dotyczące równości płci, również zostały znacznie złagodzone. Potrzeba bardziej racjonalnego i zorientowanego podejścia do tej sprawy. Takiego, które daje państwom członkowskim szersze możliwości opracowania ich krajowych planów naprawy i odporności. Uważam, że omawiany tekst spełnia takie wymagania. Dlatego poparłem projekt rozporządzenia ustanawiającego Instrument na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności.

W obecnej rzeczywistości zużywamy olbrzymie ilości zasobów, których nie potrafimy w odpowiednim stopniu wykorzystać ponownie. Konsumpcja jest na coraz wyższym poziomie, co powoduje konieczność należytego zadbania o zasoby surowcowe naszej planety. Jest to jeden z wymogów nowoczesnej gospodarki, a szczególnie takiej, w której wzrost gospodarczy jest oddzielony od wykorzystania zasobów. Jest to szczególnie istotne dlatego, że zamknięta gospodarka emituje nieporównywalnie mniej dwutlenku węgla do atmosfery.Rozsądne wykorzystanie możliwości, jakie dają nowe technologie w tym zakresie, może pomóc w rozwoju gospodarczym i powstaniu nowych, „zielonych” miejsc pracy. Może to być również impuls dla europejskich przedsiębiorstw, aby inwestowały w innowacyjne rozwiązania, sprawiając, że europejski przemysł będzie odpowiednio konkurencyjny, a jednocześnie przyjazny środowisku.Aby to osiągnąć, potrzebne są realistyczne założenia. Jednym z elementów, który budzi moje zastrzeżenia jest jednak wezwanie Komisji do zaproponowania wiążących celów na 2030 r. w kontekście ograniczania śladu materiałowego i konsumpcyjnego. W związku z tym, że polska gospodarka, której struktura oparta na kopalinach nie może się szybko zmienić, a co za tym idzie, nie miałaby równych szans na to, aby dostosować się do nowych wymagań, wstrzymałem się od głosu.

Celem sprawozdania jest ocena wdrożenia dyrektywy 2011/36/UE ustanawiającej minimalne reguły dotyczące określania przestępstw i kar w obszarze handlu ludźmi, ze szczególnym uwzględnieniem migracji i perspektywy płci.Problem ten jest bardzo trudny do rozwiązania, ponieważ handel ludźmi jest niestety zjawiskiem globalnym, a zyski z tego procederu czerpią najczęściej zorganizowane grupy przestępcze. Biorąc pod uwagę, że dotyczy on również dzieci i jest zaprzeczeniem podstawowych praw oraz godności człowieka, należy zrobić wszystko, aby ukrócić to okrutne zjawisko.W poddanym pod głosowanie i popartym przeze mnie dokumencie podkreślono potrzebę bardziej zharmonizowanych działań na szczeblu UE, ponieważ handel ludźmi ma charakter transgraniczny, a także zwrócono uwagę na konieczność uznania w krajowych ustawodawstwach, aby za przestępstwo było uznane również korzystanie z usług świadczonych przez ofiary handlu ludźmi.W sprawozdaniu zauważono kwestię wykorzystania internetu w handlu ludźmi, dlatego też, według mnie, Unia Europejska powinna przy okazji nadchodzącej rewolucji cyfrowej przygotować takie rozwiązania ustawodawcze, które pomogą wykorzystać nowe technologie cyfrowe do ochrony najsłabszych.

. – Sprawozdanie wpisuje się w strategię powolnego, ale systematycznego „urabiania gruntu” pod coraz większą harmonizację polityki społecznej na szczeblu UE, w tym harmonizację podatkową, przepisów pracowniczych i kontroli przestrzegania praw socjalnych przez organy UE. W sprawozdaniu nawołuje się na przykład do zharmonizowanych na szczeblu UE działań w zakresie inspekcji warunków pracy, a w zasadzie pominięto rolę krajowych sądów i inspekcji pracy.Warto zauważyć, że w roku 2019 wskaźnik zagrożenia ubóstwem relatywnym wśród pracujących w wieku 18–64 w Polsce wyniósł 9,9% przy średniej w UE na poziomie 9,2%. Wskaźnik ten zmniejszył się o 1,6 pkt. proc. – z 11,5% w 2008 r. do 9,9% w 2019 r. i przez to zbliżył bardzo do średniej unijnej. Tekst sprawozdania przedstawia lewicową wizję „paneuropejskiej polityki” społecznej, zwiększając jej poziom i wzywając do stworzenia nowych, prawnie wiążących instrumentów. Nie uznano w nim roli krajowych sądów pracy i krajowych agencji inspekcji pracy w radzeniu sobie z naruszeniami prawa pracy ani roli polityki spójności w zwalczaniu nierówności wśród pracowników w całej UE.Sprawozdanie ma jednak pewne pozytywy, które obejmują podkreślenie potrzeby ochrony praw osób niepełnosprawnych w miejscu pracy, jak również praw pracowników sezonowych. Z tego względu wstrzymałem się od głosu.

Jako obywatel Polski mieszkający w kraju sąsiadującym z Białorusią, gdzie mieści się wspomniana elektrownia atomowa, jestem szczerze zaniepokojony informacjami świadczącymi o pojawiających się incydentach, nie tylko podczas budowy, ale i uruchamiania reaktora. Niewdrożenie niezbędnych działań naprawczych w należytym stopniu jest naruszeniem podstawowych norm bezpieczeństwa. Powoduje to brak pewności co do jej pełnej sprawności technicznej oraz stanowi potencjalne narażenie zdrowia i życia milionów osób żyjących w jej sąsiedztwie – także z Polski.Z zasady popieram działania zmierzające do wzrostu niezależności energetycznej państw. Jednakże projekt elektrowni jądrowej w Ostrowcu jest jego zaprzeczeniem. Pozornie dodatkowe źródło czystej energii jest w mojej ocenie kolejnym działaniem Rosji mającym na celu uzależnienie państw z naszej części Europy od rosyjskiej energii elektrycznej. Polityka energetyczna tego państwa jest niezmiennie związana z wpływaniem na sąsiadów w taki sposób, aby mieć możliwość wpływania na ich sytuację geopolityczną i osłabiania ich, gdy jest to Rosji na rękę, np. poprzez wstrzymywanie dostaw gazu zimą.Rezolucja zawiera w tym temacie stanowisko zbieżne z moim, dlatego poparłem ją w głosowaniu końcowym.

Program Invest EU ma na celu uzupełnienie luki inwestycyjnej, dodatkowo pogłębionej przez pandemię COVID-19, i poprawę poziomu inwestycji dzięki zapewnieniu gwarancji UE na akcję kredytową prowadzoną przez Europejski Bank Inwestycyjny, krajowe banki rozwoju oraz inne instytucje finansowe. Instrument pozwala na łączenie źródła finansowania programu z innymi źródłami i odgrywa ważną rolę w szerszym pakiecie odbudowy przedstawionym przez Komisję w maju 2020 r. oraz jako element programu działań na rzecz zrównoważonego rozwoju zaproponowanego w Europejskim Zielonym Ładzie. Gwarancje z budżetu UE uzgodniono na kwotę ponad 26 mld EUR i oczekuje się, że, nie wliczając wkładu państw członkowskich, zmobilizują one około 372 mld EUR. Liczba ta stanowi znaczny spadek w porównaniu z pierwotnie proponowanym budżetem.Pozytywnie oceniam szeroki katalog obszarów, które będą mogły uzyskać wsparcie w ramach Funduszu InvestEU. Szczególnie cenne wydaje się objęcie nowym oknem inwestycji związanych z szeroko rozumianą ochroną zdrowia, cyfryzacją, innowacyjnością i rozwojem technologicznym gospodarki, ochroną środowiska, energetyką i odnawialnymi źródłami energii, infrastrukturą krytyczną oraz sektorem transportu.Mimo chęci wprowadzenia w programie zasady „unikania istotnych szkód”, ze względu na całościowy pozytywny wpływ na gospodarkę UE poparłem ten akt ustawodawczy.

W grudniu 2020 r. PE oraz Rada porozumiały się w zakresie Programu zdrowia „EU4Health” na lata 2021–2027, ustalając jego budżet na 5,1 mld EUR. Program ma wesprzeć działania państw w zakresie opieki zdrowotnej, wspomóc koordynację działań na rzecz poprawy zdrowia mieszkańców UE, przynosząc unijną wartość dodaną.Doświadczenia związane z pandemią Covid-19 wskazały, że główne cele programu są szczególnie istotne. Dotyczy to wsparcia zdrowia obywateli UE oraz wzmocnienia systemów opieki zdrowotnej poprzez poprawę ich odporności, lepsze wykorzystanie zasobów, jak i ochronę ludności UE przed poważnymi transgranicznymi zagrożeniami zdrowotnymi i zapewnienie skoordynowanej odpowiedzi na te zagrożenia. Nie bez znaczenia pozostają działania na rzecz redukcji obciążenia chorobami zakaźnymi i niezakaźnymi, a także poprawa dostępności produktów i urządzeń medycznych, w tym związanych z kryzysem.W myśl porozumienia program będzie również dotyczył długofalowych kwestii zdrowia publicznego, takich jak profilaktyka i leczenie chorób zakaźnych i niezakaźnych, w szczególności raka, oraz pomoc w rozwiązywaniu problemów zdrowia psychicznego i zmniejszenie nierówności w zakresie zdrowia.W związku z pozytywnym stanowiskiem Rządu RP, głosowałem za przyjęciem tego porozumienia międzyinstytucjonalnego.

W sytuacji, w której Unia Europejska podejmuje działania mające zapewnić jej neutralność klimatyczną w 2050 r., a nie wszyscy unijni partnerzy podzielają jej ambicje klimatyczne, należy podjąć działania ochronne wobec europejskiego przemysłu, aby nie padł on ofiarą przenoszenia produkcji poza granice Unii, gdzie nie obowiązują limity związane z emisyjnością.Dostosowanie cen na granicach z uwzględnieniem CO2 jest rozsądnym mechanizmem mającym na celu rozwiązanie problemu importu produktów do UE, które charakteryzują się większym śladem węglowym. Powinno to zmobilizować pozostałe kraje do bardziej odpowiedzialnej polityki klimatycznej, którą Unia już wdraża i nie chce ponosić z tego powodu negatywnych konsekwencji związanych z migracją produkcji.O ile działanie w tym zakresie wydają się sensowne, o tyle nie wszystkie elementy sprawozdania mają moją aprobatę – nie mogę np. zaakceptować odejścia od zeroemisyjności spalania biomasy, co powoduje, że w ostatecznym rozrachunku wstrzymałem się od głosu.

Popieram ideę kompleksowej zmiany systemu kontroli rybołówstwa, który powinien zostać uproszczony i dostosowany do zreformowanej wspólnej polityki rybołówstwa przy jednoczesnym ograniczaniu barier administracyjnych.Wniosek przedstawiony Parlamentowi przez Komisję ma za zadanie uzupełnić luki w odniesieniu do WPRyb i innych obszarów polityki UE, uprościć ramy legislacyjne oraz poprawić dostępność i wiarygodność danych oraz informacji dotyczących rybołówstwa.Uważam jednak, że sprawozdanie przyjęte przez komisję PECH nie realizuje w pełni swojego celu. Mam zastrzeżenia co do takich elementów jak obowiązek wyposażania statków rybackich o długości poniżej 12 metrów w systemy elektronicznego monitorowania ruchu (VMS) i elektronicznego raportowania działalności połowowej (elektroniczny dziennik połowowy, deklaracja wyładunkowa i przeładunkowa), który stanowi ogromne przedsięwzięcie techniczne i finansowe, oraz co do propozycji elektronicznego przekazywania danych o połowach rekreacyjnych przez osoby fizyczne i prawne. Jest to znaczące utrudnienie dla osób fizycznych – indywidualnych wędkarzy, którzy są często osobami starszymi.Mimo pewnych pozytywnych rozwiązań wprowadzonych przez komisję PECH, takich jak dobrowolność wyposażania statków rybackich w systemy telewizji przemysłowej (CCTV), zważywszy na wymienione powyżej zastrzeżenia, zagłosowałem przeciwko projektowi rezolucji Parlamentu.

. – Zgodnie z decyzją Rady 2003/17/WE przewiduje się, że pod pewnymi warunkami inspekcje polowe przeprowadzane w odniesieniu do określonych upraw nasiennych roślin uprawnych w państwach trzecich uznaje się za równoważne z inspekcjami polowymi przeprowadzanymi zgodnie z prawem Unii, a materiał siewny niektórych gatunków roślin produkowany w tych państwach uznaje się za równoważny z materiałem siewnym produkowanym zgodnie z prawem Unii.Zjednoczone Królestwo transponowało i skutecznie wdrożyło dyrektywy oraz akty wykonawcze zawierające przepisy regulujące równoważność inspekcji polowych. Ponadto poinformowało Komisję, że przepisy, które transponowały te dyrektywy, nie ulegną zmianie i będą nadal stosowane od dnia 1 stycznia 2021 r.Po zbadaniu ustawodawstwa Zjednoczonego Królestwa w tym zakresie Komisja wyraziła opinię, iż przepisy te są równoważne przepisom UE. Aby uniknąć potencjalnych zakłóceń rynku, decyzja w sprawie równoważności powinna zostać przyjęta jak najszybciej. W związku z tym poparłem tę decyzję w głosowaniu.

Sprawozdanie koncentruje się głównie na kwestiach społecznych związanych z europejskim semestrem. Mechanizm ten jest potrzebnym narzędziem, wspierającym koordynację europejskich gospodarek. Jego obecną wagę podkreśla obecna pandemia koronawirusa, która skutecznie zgasiła wzrost gospodarczy nie tylko w Europie, ale i na całym świecie, a Instrument na rzecz Odbudowy i Zwiększania Odporności ma przeciwdziałać spowolnieniu gospodarczemu.O ile podkreślenie pewnych elementów związanych ze sferą finansową (np. podkreślenie potrzeby redukcji nadmiernego zadłużenia, tak aby nie zagrażało to konwergencji społecznej), jak również kwestii społecznych (np. fakt istnienia zjawiska tzw. drenażu mózgów) czy potrzeby wspierania pracowników mobilnych nie jest problematyczne, o tyle są w tym sprawozdaniu liczne elementy, które powodują, że zagłosowałem przeciwko.Najważniejszym z nich jest kwestia wzmacniania równouprawnienia płci poprzez włączenie zasady uwzględniania aspektu płci do głównego nurtu polityki oraz jako narzędzia europejskiego semestru. Nie jestem przeciwnikiem udziału kobiet w życiu publicznym ani zawodowym, jednak uważam, że sztuczne i niepotrzebne nadużywanie kwestii równouprawnienia jest w istocie szkodliwe dla kobiet i nie przynosi realnej wartości dodanej.

Poparłem sprawozdanie w sprawie europejskiej strategii w zakresie danych, ponieważ zgadzam się z tym, że w Europie XXI wieku potrzebny jest z jednej strony swobodny przepływ informacji cyfrowych, a z drugiej – jego jednoczesna odpowiednia ochrona. Nie da się obecnie budować nowoczesnej gospodarki konkurencyjnej na arenie międzynarodowej bez silnego nacisku na tworzenie takich elementów jak chmury danych, big data czy sztuczna inteligencja.Pozytywny efekt cyfryzacji jest nam potrzebny z powodu jego wpływu na wiele innych dziedzin życia, takich jak służba zdrowia, bezpieczeństwo czy jakość świadczonych usług publicznych. Aby tworzyć dobrze płatne miejsca pracy, Unia Europejska musi wytwarzać nowoczesne produkty i usługi, a nie da się dziś tego zrobić bez odpowiednich technologii wspieranych zasobami danych.Sprawozdanie odnosi się również do konieczności ochrony danych osobowych, prawa do pełnej kontroli nad swoimi danymi oraz potrzeby wykluczenia niewłaściwego wykorzystywania danych, w tym tych, które są efektem masowej inwigilacji.

Zagłosowałem przeciwko projektowi rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie stosowania rozporządzenia (UE, Euratom) 2020/2092 – mechanizm warunkowości w zakresie praworządności. Polska od początku prac nad pakietem budżetowym w ramach nowej perspektywy finansowej negatywnie oceniała propozycję wprowadzenia mechanizmu warunkowości służącego ochronie budżetu Unii. Warunkowość ta powinna bowiem opierać się na obiektywnych i mierzalnych kryteriach, które nie powodowałyby powstania pola do niepewności oraz nadużyć.Ponadto kompetencje Unii do nadzorowania stosowania praworządności jako jednej z wartości Unii przewiduje art. 7 TUE. Nadrzędna rola traktatowa w tym zakresie oraz potrzeba uszczegółowienia nieprecyzyjnych przepisów rozporządzenia zostały wyrażone w konkluzjach Rady Europejskiej z grudnia 2020 r., które wskazały ponadto, że mechanizm ochrony budżetu musi zostać poprzedzony opracowaniem wytycznych dotyczących jego stosowania w uzgodnieniu z państwami członkowskimi. Komisja Europejska oświadczyła, iż będzie stosowała się do warunków ustalonych przez Radę Europejską.Polska i Węgry wniosły skargi do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, podważając zgodność mechanizmu praworządności z art. 7 TUE, który wymaga, aby każde naruszenie wartości zapisanych w art. 2 TUE było sankcjonowane jedynie w drodze jednomyślnej decyzji.Ze względu na powyższe argumenty jestem przeciwny rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie mechanizmu warunkowości w zakresie praworządności.

Szybkie przemiany w gospodarce i społeczeństwie, wynikające z rewolucji cyfrowej, stoją u podstawy wspólnotowego rynku wewnętrznego. Sztuczna inteligencja (AI) przyczyniła się do ogromnego skoku cywilizacyjnego i kryje w sobie niewykorzystany potencjał, który mógłby znacząco wpłynąć na wydajność wielu sektorów.Jednym z tych sektorów jest rolnictwo, gdzie AI nie jest jeszcze powszechnie wykorzystywana, a innowacyjne rozwiązania usprawniłyby praktyki produkcyjne i ograniczyły zużycie zasobów. W tym kontekście rezolucja Parlamentu wzywa do zwiększenia środków i inwestycji przeznaczonych na te cele w sektorze rolnictwa oraz zapewnienia wystarczających zasobów i opracowania narzędzia badań nad wykorzystaniem AI.Ponadto opinia komisji AGRI, dołączona do sprawozdania komisji IMCO, zwraca uwagę na konieczność ograniczenia ryzyka utraty miejsc pracy na wsi, związanego ze stosowaniem nowych technologii, oraz potrzebę zapewnienia odpowiednich środków na transformację cyfrową dla małych i średnich gospodarstw.Uważam, że rezolucja jest wyważona i bierze pod uwagę najważniejsze kwestie z punktu widzenia rolnictwa. W związku z tym zagłosowałem za jej przyjęciem.

Biorąc pod uwagę obecną rzeczywistość, gdzie technologie cyfrowe i internetowe wciąż rozwijają się w szybkim tempie, kwestie utrzymania odporności na cyberataki oraz utrzymania bezpieczeństwa istotnych danych są niezwykle ważne. Pojawiające się coraz częściej ataki hakerskie nie tylko na poszczególne osoby, ale również na prywatne przedsiębiorstwa i sektor publiczny, powodują, że nasza ochrona przed nimi to kwestia zachowania żywotnych interesów Unii Europejskiej. Jest to o tyle istotne, że wykradanie w ten sposób danych jest wykorzystywane przeciw samej Unii oraz może skutkować w przyszłości negatywnymi konsekwencjami, szczególnie jeśli dotyczy obszaru o znaczeniu strategicznym, jak bezpieczeństwo energetyczne czy wojsko.Jednolita strategia pozwalająca na odpowiedni rozwój infrastruktury jest niezbędnym elementem dotrzymywania globalnego kroku w tym obszarze. Rozwój cyfrowy Unii Europejskiej jest konieczny do uzyskania przewagi w obszarze nowoczesnych technologii i globalnego konkurowania w tym zakresie, jednak muszą iść za tym odpowiednie przepisy, infrastruktura oraz działania, które będą pełniły rolę tarczy dla europejskich firm i instytucji, chroniąc ich zasoby przed cyberatakami. Dlatego też poparłem tą rezolucję.

Zagłosowałem przeciwko propozycji rezolucji dotyczącej praworządności w Unii Europejskiej, ponieważ zasadniczo nie zgadzam się z przesłaniem, jakie ze sobą niesie. Przede wszystkim protestuję przeciwko określaniu Polski jako kraju, w którym istnieje zagrożenie dla wspólnych wartości europejskich. Użycie wyrażenia „wspólnych wartości” dla Europy jest według mnie co najmniej dyskusyjne, ponieważ usilne naciski na Polskę i Węgry, aby zaakceptować ideologię środowisk LGBT jako wiodącą w Unii Europejskiej oraz podkopać znaczenie tradycyjnie rozumianej definicji rodziny, będącej podstawą polskiego i węgierskiego społeczeństwa, są według mnie nie do zaakceptowania.Uważam, że niedopuszczalne jest jakiekolwiek narzucanie kwestii obyczajowych państwom unijnym, a używanie do tego prawodawstwa unijnego, służącego za bat na niepokornych, nie ma nic wspólnego z mającym miejsce w Polsce poszanowaniem dla wszystkich grup społecznych, niezależnie od ich poglądów czy wyznawanych wartości.

Rozporządzenie ustanawiające instrument naprawy i odporności (RRF) zostało przyjęte na początku roku 2021 i zakłada funkcję kontrolną Parlamentu Europejskiego. W okresie kiedy państwa członkowskie opracowywały swoje krajowe plany naprawy i odporności (KPO), Parlament w celu wypełniania zadań kontrolnych przewidzianych w rozporządzeniu powołał grupę roboczą ds. RRF składającą się z członków komisji BUDG i ECON.Na majowej sesji plenarnej Parlament przyjął pierwszą rezolucję w sprawie RRF, dotyczącą przede wszystkim braku gotowości Komisji do dostarczenia PE odpowiednich, przejrzystych informacji. Kolejny projekt rezolucji jest następstwem trwającej obecnie oceny przez Radę i Komisję przedłożonych krajowych planów odbudowy. Jednakże, w mojej ocenie, proponowany tekst rezolucji jest niezwięzły i niewyważony, co więcej, nakłada dodatkowe wymogi dotyczące opracowania i wdrożenia poszczególnych KPO. O ile prawo Parlamentu do wyrażania własnej opinii jest bezdyskusyjne, to wątpliwości budzi forma i ton rezolucji: wygląda ona na próbę wywarcia nacisku na Komisję i Radę, by wpłynąć na ich ocenę poszczególnych KPO. Uważam również, że Parlament powinien powstrzymać się od ingerencji w proces wdrażania RRF, gdyż instrument ten jest finansowany nie z budżetu UE, ale z funduszy specjalnych – z pożyczek zatwierdzonych przez poszczególne państwa członkowskie. W związku z powyższym głosowałem za odrzuceniem tej rezolucji.

Unia Europejska dąży do osiągnięcia do 2050 r. neutralności klimatycznej – celu określonego w Europejskim Zielonym Ładzie. Aby go osiągnąć, KE wytyczyła ambitne cele w zakresie mocy produkcyjnych morskich elektrowni wiatrowych od 12 GW obecnie do co najmniej 60 GW w 2030 r., a docelowo 300 GW w 2050 r. Według Komisji 30% przyszłego zapotrzebowania na energię elektryczną trzeba będzie pokrywać z morskiej energii wiatrowej. Ponad 85% morskich wiatrowych mocy produkcyjnych na wodach europejskich przypada na Morze Północne, Morze Bałtyckie i Ocean Atlantycki.W sprawozdaniu podkreślono potrzebę uniknięcia ewentualnego negatywnego długoterminowego oddziaływania morskich turbin wiatrowych na niektóre ekosystemy, zasoby rybne i różnorodność biologiczną, a w konsekwencji na całe rybołówstwo, oraz wezwano Komisję do przeprowadzenia oceny skutków w celu zbadania spodziewanego wpływu gospodarczego, społecznego i środowiskowego budowy morskich instalacji wiatrowych na obszarach, na których mogą one kolidować zarówno z rybołówstwem, jak i z trwałością morskiej fauny i flory.Ponadto sprawozdawca podkreślił, że badania wpływu morskich farm wiatrowych na rybołówstwo koncentrują się głównie na skutkach ekologicznych i środowiskowych, a rzadko na skutkach społeczno-gospodarczych i społeczno-kulturowych, w związku z czym wezwał do oceny także tych skutków. Grupa ECR poparła tę rezolucję w głosowaniu i, biorąc pod uwagę wymienione wyżej pozytywy, ja również zagłosowałem „za”.

Rezolucja dotyczy mechanizmu warunkowości, przyjętego w grudniu 2020 roku. Zgodnie z grudniowymi decyzjami Komisja powinna wydać wytyczne dotyczące prawidłowej interpretacji mechanizmu warunkowości. Jest to jednak złożona kwestia i Komisja podkreśliła, że potrzebuje czasu.Zasady stosowania rozporządzenia uzgodnione przez Radę Europejską i potwierdzone jako obowiązujące przez Komisję Europejską wskazują między innymi, że KE, przygotowując wytyczne w sprawie stosowania rozporządzenia, musi wziąć pod uwagę decyzje Trybunału Sprawiedliwości UE związane z ewentualnym zaskarżeniem rozporządzenia. Same wytyczne KE mają zostać opracowane w ścisłej konsultacji z państwami członkowskimi. Dopiero zgodnie z tymi wytycznymi oraz biorąc pod uwagę pozostałe zapisy konkluzji RE i przepisy samego rozporządzenia, KE będzie mogła ewentualnie zaproponować środki przewidziane w rozporządzeniu.W konkluzjach Rady Europejskiej podkreślono, że mechanizm warunkowości będzie stosowany wyłącznie w odniesieniu do zobowiązań budżetowych w ramach nowych wieloletnich ram finansowych oraz instrumentu odbudowy Next Generation EU. Natomiast przesłanki uruchomienia tych środków muszą być ściśle związane z zarządzaniem środkami finansowymi UE i mieścić się w katalogu wskazanym w rozporządzeniu. Ogólne stwierdzenie naruszenia zasad praworządności nie stanowi takiej przesłanki.Polska skierowała skargę do Trybunału Sprawiedliwości, aby umożliwić Trybunałowi ocenę ważności rozporządzenia oraz dokonanie jego interpretacji, zanim zacznie być ono stosowane w praktyce. W rozporządzeniu wzywa się Komisję do niewydawania wytycznych, co stanowi naruszenie uprawnień Komisji i traktatów. Z tego względu nie mogłem poprzeć tej rezolucji i głosowałem przeciw.

Choć cele do osiągnięcia, jakie stawia ósmy z kolei program dla środowiska (m.in. ograniczanie emisji gazów cieplarnianych, oddzielenie wzrostu gospodarczego od wykorzystania zasobów, dążenie do zerowego poziomu emisji zanieczyszczeń na rzecz nietoksycznego środowiska, ochrona i przywrócenie różnorodności biologicznej, postępy w zakresie wzmacniania zdolności przystosowawczych, promowanie zrównoważenia środowiskowego i ograniczenie największych presji środowiskowych i klimatycznych związanych z produkcją i konsumpcją, w szczególności w obszarze energii i rozwoju przemysłu), są zasadne, to próba zawarcia w sprawozdaniu konieczności wycofania wszystkich dotacji dla paliw kopalnych na szczeblu unijnym, krajowym, regionalnym i lokalnym najpóźniej do 2025 roku sprawia, że sprawozdanie jest nieakceptowalne z punktu widzenia takich państw jak Polska, gdzie paliwa kopalne stanowią dziś dużą część miksu energetycznego, a gaz ma być w najbliższych latach środkiem pomostowym do szerszego wykorzystania odnawialnych źródeł energii w przyszłości. Dlatego zagłosowałem przeciwko sprawozdaniu.

Poparłem rezolucję, ponieważ zwraca się w niej uwagę na ważne elementy, które zostały już wymienione w komunikacje Komisji Europejskiej z 30 września 2020r. Jest to przede wszystkim ustalenie celu 3% PKB, jeśli chodzi o wysokość wydatków na badania i rozwój. Jest on obecnie daleki od wypełnienia przez państwa członkowskie Unii Europejskiej.W rezolucji zauważa się też wagę kapitału prywatnego w stymulowaniu konkurencyjności i budowaniu innowacyjnej gospodarki. Przykład Stanów Zjednoczonych i wkładu prywatnego biznesu w skuteczne przyspieszenie podboju kosmosu powinien być dla nas potwierdzeniem, że prywatne finansowanie może być silnym motywatorem dla skuteczniejszego wydatkowania środków publicznych.Zgodzę się również z ważną uwagą mówiącą o potrzebie swobodnego przepływu wiedzy naukowej oraz mobilności naukowców, dzięki czemu kraje Unii stałyby się miejscem, do którego przybywaliby uzdolnieni naukowcy, dokonujący przełomowych innowacji. Mogłyby z nich korzystać europejskie przedsiębiorstwa, które dzięki temu zyskałyby dodatkowe atuty na coraz bardziej konkurencyjnym rynku.

Zagłosowałem przeciwko projektowi rezolucji w sprawie przedłużenia czasu trwania ochrony w ramach wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin w odniesieniu do gatunków szparagów oraz grup gatunków bulw kwiatowych, owoców krzewów jagodowych i krzewów ozdobnych.Przedłużenie praw przyznanych przed 1 lipca 2021 r. stanowi ekstrapolację praw przyznanych niektórym producentom roślin wiele lat temu, w innej rzeczywistości gospodarczej, na warunkach wówczas akceptowanych przez wszystkie strony. Może to niekorzystnie wpłynąć na równowagę rynkową, stwarzając również pewne ograniczenia dla producentów chcących rozpocząć hodowlę odmian niektórych gatunków roślin.Uważam, że zakres rozporządzenia zmieniającego powinien być ograniczony do grup gatunków roślin cebulowych rozmnażanych głównie za pomocą cebulek (np. tulipany) lub podziału kłączy (np. irysy). Równocześnie zdrewniałe małe owoce i zdrewniałe rośliny ozdobne, które nie mają ograniczeń pod względem szybkiego rozmnażania, powinny zostać wyłączone z zakresu.Poprawka, którą złożyłem w tym zakresie, nie została jednak przyjęta w sprawozdaniu komisji AGRI. W związku z tym zagłosowałem przeciwko projektowi rezolucji.

W lipcu 2020 roku Rada Europejska podjęła decyzję o utworzeniu pobrexitowej rezerwy dostosowawczej z budżetem w wysokości 5 mld euro w cenach z 2018 roku, aby przeciwdziałać nieoczekiwanym i negatywnym skutkom wystąpienia Wielkiej Brytanii z UE.Rezerwa będzie wspierać dotknięte sektory, takie jak rybołówstwo i handel, szkolenia i nowe obiekty graniczne, przedsiębiorstwa prywatne i publiczne oraz środki mające na celu reintegrację obywateli UE, którzy opuścili Zjednoczone Królestwo po brexicie.Brexit spowodował szereg nieuniknionych, negatywnych konsekwencji, dlatego doceniam utworzenie pobrexitowej rezerwy dostosowawczej, która pozwoli państwom członkowskim na zniwelowanie jego skutków.W szczególności z zadowoleniem przyjmuję uwzględnienie w rozporządzeniu postulatów w zakresie przewidywalności tego instrumentu:– alokowanie całej kwoty 5 mld EUR na początku,– przekazanie prefinansowania w trzech rocznych transzach,– wydłużenie okresu kwalifikowalności do 2023 roku.Mam nadzieję, że Komisja nawiąże współpracę z państwami członkowskimi tak, aby główne zasady tego instrumentu – tj. elastyczność, interwencyjny, refundacyjny i krótkotrwały charakter pobrexitowej rezerwy dostosowawczej ze ściśle określonym celem, jakim jest przeciwdziałanie skutkom brexitu – mogły zostać w pełni wykorzystane. Dlatego poparłem w głosowaniu sprawozdanie dotyczące wyżej wymienionej rezerwy.

Poparłem rezolucję dotyczącą stosunków Unii Europejskiej z Rosją, ponieważ według mnie zawiera ona elementy, które celnie obrazują obecne problemy związane z autorytarną polityką Rosji oraz koniecznością twardej odpowiedzi na nią. Przede wszystkim sprawozdanie wskazuje, że jednym z głównych celów jest powstrzymanie agresywnej polityki zewnętrznej Rosji, którą uosabia według mnie przyzwolenie na kreowanie kryzysu migracyjnego na wschodnich granicach Unii, w tym Polski.Dokument zauważa dążenie Rosji do odbudowy swojej strefy wpływów w byłych republikach radzieckich z pogwałceniem suwerenności tych państw, co widać wyraźnie na przykładzie Ukrainy i ciągłych prób destabilizacji tego kraju oraz wykorzystywanie wojny hybrydowej czy dezinformacji, do prowadzenia działań na niskim szczeblu drabiny eskalacyjnej wobec innych państw. Ważnym elementem jest także określenie decyzji o budowie gazociągu Nord Stream 2 jako niezgodnej z solidarnością europejską oraz zaufaniem w ramach unii energetycznej. Inwestycję tę określono ponadto jako niezgodną z celami Zielonego Ładu, w kontekście obniżania emisji CO2.Popieram tezę, że wpływ na stronę rosyjską należy osiągać poprzez współpracę w ramach UE i NATO, dzięki czemu zwiększy się siłę oddziaływania Europy jako kolektywu, a nie poszczególnych państw. Należy również wzmacniać możliwości wojskowe w ramach tych sojuszy, ponieważ Rosja szanuje wyłącznie silnych przeciwników, mogących odpowiedzieć jej militarnie.

24 listopada 2021 r. Parlament Europejski zatwierdził pakiet legislacyjny WPR na lata 2021–2027. Głosowałem za przyjęciem rozporządzenia horyzontalnego w sprawie WPR (COM(2018)393) oraz rozporządzenia ustanawiającego wspólną organizację rynków produktów rolnych (COM(2018)394).Natomiast głosowałem przeciw rozporządzeniu dotyczącemu planów strategicznych WPR (COM(2018)392), ponieważ przyjęte rozporządzenie zostało oparte na dotychczasowym systemie dopłat bezpośrednich dla rolników, opartym na niesprawiedliwym i dyskryminującym niektóre państwa członkowskie kryterium historycznym, odnoszącym się do wielkości środków na dopłaty przyznawanych poszczególnym państwom członkowskim w przeszłości. System ten powoduje znaczne zróżnicowanie wysokości dopłat na jeden hektar gruntów rolnych między państwami członkowskimi, przy czym różnice są wielokrotne. Z reguły znacznie wyższe dopłaty otrzymują rolnicy w starych krajach członkowskich, a niższe w nowych krajach członkowskich. Do krajów otrzymujących stosunkowo niskie dopłaty należy również Polska.Na niesprawiedliwość tego systemu kilkakrotnie zwracał uwagę Parlament Europejski w swoich rezolucjach z 2008 roku (sprawozdanie Capoulasa-Santosa), z 2010 roku (sprawozdanie Lyona) i z 2011 roku (sprawozdanie Dessa). Tymczasem Komisja Europejska w projekcie legislacyjnym rozporządzenia dotyczącego systemu dopłat bezpośrednich po 2021 r. zaproponowała utrzymanie kryterium historycznego i jedynie nieznaczne zmniejszenie dysproporcji między państwami członkowskimi.Ta nierówność jest sprzeczna z ustanowionym w art. 18 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zakazem dyskryminacji kogokolwiek z uwagi na przynależność państwową. Należy bowiem podkreślić, że przy utrzymaniu kryterium historycznego wysokość dopłat dla poszczególnych rolników oderwana jest od obiektywnych kryteriów, a wyznacza ją przynależność państwowa danego rolnika.Należy też wymienić art. 40 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który w polityce rolnej wyklucza wszelką dyskryminację między producentami. Rolnicy są producentami, wobec czego dyskryminowanie ich w wysokości dopłat ewidentnie narusza wymieniony zakaz.Wspomniana nierówność jest też sprzeczna z normą zawartą w art. 39 pkt 2a Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który przy ustalaniu wspólnej polityki rolnej dopuszcza uwzględnianie różnic wynikających ze struktury społecznej rolnictwa oraz różnic strukturalnych i przyrodniczych między poszczególnymi regionami rolniczymi, ale nie między państwami członkowskimi.Nie mogę wyrazić zgody na łamanie przez Komisję Europejską i Parlament Europejski Traktatu o funkcjonowaniu UE.W sprawie zapewnienia systemu dopłat bezpośrednich niedyskryminującego polskich rolników, na zasadach równych dla wszystkich państw członkowskich, Sejm RP przyjął uchwałę w dniu 25 kwietnia 2012 r.Nie uważam też, że nowa WPR jest dobra dla polskich rolników.

Poparłem sprawozdanie dotyczące europejskiej strategii na rzecz surowców krytycznych, ponieważ dotyka ono kluczowego obszaru gospodarki Unii Europejskiej z punktu widzenia bezpieczeństwa gospodarczego. W komunikacie Komisji Europejskiej z 3 września 2020r. dotyczącym odporności w zakresie surowców krytycznych uaktualniono listę wyżej wymienionych surowców, która zawiera obecnie 30 pozycji.Są one niezwykle istotne w punktu widzenia budowy nowoczesnej gospodarki, ponieważ służą do wytwarzania tak podstawowych rzeczy jak smartfony, samochody, komputery czy baterie, a kończąc na lotnictwie (w tym kosmicznym), biotechnologii czy odnawialnych źródłach energii. Jeśli dodamy do tego fakt, że 98% metali ziem rzadkich dla UE dostarczają Chiny, 98% boranu zapewnia Turcja, a RPA to 71% platyny, widać wyraźnie wysoki poziom uzależnienia od innych krajów, które dodatkowo w kontekście rosnących napięć międzynarodowych (USA-Chiny) nie mogą być jedynym gwarantem importu tak ważnych elementów dla unijnej gospodarki.Ze względu na powyższe w sprawozdaniu znalazło się kilka elementów, które w kontekście obecnej sytuacji mają pozytywny wydźwięk. W swej rezolucji, Parlament Europejski zauważa potrzebę dywersyfikacji surowcowej, a co za tym idzie, budowanie partnerstw międzynarodowych z krajami posiadającymi odpowiednie zasoby. Uważam, że jest to jeden z pierwszych kroków, które powinniśmy dokonać.Po drugie zgadzam się z twierdzeniem, że przejście na neutralność klimatyczną nie może oznaczać zastąpienia zależności od paliw kopalnych zależnością od surowców. Biorąc pod uwagę, że w przypadku OZE metale ziem rzadkich są niezbędne do jej produkcji (np. panele fotowoltaiczne czy wiatraki), postawienie na odnawialne źródła energii w sytuacji braku pewności co do niezależności łańcuchów dostaw jest potencjalnie groźne dla unijnego przemysłu produkcyjnego.Po trzecie popieram apel Parlamentu o odpowiednie wsparcie finansowe ze środków unijnych na badania i rozwój obszaru surowców krytycznych, a przede wszystkim na efektywność ich wykorzystania, skuteczniejszy recykling i zastępowalność. Tego typu działania powinny pomóc w perspektywie długoterminowej lepiej zarządzać zasobami, którymi dysponujemy obecnie, oraz być wsparciem dla europejskiej bazy przemysłowej. Surowce krytyczne mogą być przedmiotem nacisków i wywierania wpływu w globalnej oraz lokalnej grze o wpływy (jak dziś w przypadku gazu), dlatego należy solidnie zabezpieczyć unijne zasoby w tym zakresie na najbliższą przyszłość.

Wstrzymałem się od głosu w głosowaniu dotyczącym europejskiej strategii na rzecz energii z morskich źródeł odnawialnych, ponieważ mimo tego, że jestem zwolennikiem zdroworozsądkowego wdrażania zielonych technologii, to nie wszystko zawarte w sprawozdaniu jest dla mnie do zaakceptowania.Choć idea morskich farm wiatrowych – ze względu na ich efektywność i oddalenie od obszarów zamieszkania (a co za tym idzie rozwiązanie problemu psucia otaczającego nas krajobrazu przez wiatraki na lądzie) – jest warta wspierania, to brakuje mi podkreślenia niezależności i wyłączności państw członkowskich w planowaniu przestrzennym obszarów morskich. Jest to o tyle istotne, że w uzasadnieniu wyżej wymienionego rozporządzenia pojawia się sugestia przeglądu istniejącej dyrektywy 2014/89/UE dotyczącej planowania przestrzennego obszarów morskich.

Poparłem rezolucję w głosowaniu dotyczącym ataku Rosji na Ukrainę, ponieważ zgadzam się z zawartymi w niej argumentami. Przede wszystkim popieram wszelkie sankcje nakładane na rosyjską gospodarkę i skorumpowanych oligarchów, co wiąże się z zamrażaniem rosyjskich aktywów w Europie i na świecie. Popieram nałożenie sankcji również na Białoruś, ponieważ udostępnianie własnego terytorium do ataków rakietowych (w tym na cele cywilne) jest zbrodnią, dlatego ten kraj powinien zostać ukarany na równi z Rosją.Najważniejszym punktem jest wezwanie do ograniczenia importu najważniejszych rosyjskich towarów eksportowych, w tym ropy naftowej i gazu, do zakazania nowych inwestycji UE w Rosji oraz nowych rosyjskich inwestycji w Unii Europejskiej, do zablokowania wszystkich rosyjskich banków w europejskim systemie finansowym, a także zakazania Federacji Rosyjskiej i Białorusi korzystania z systemu SWIFT. Zgadzam się z ideą utrzymania spójnego podejścia do sankcji bez jakichkolwiek wyłączeń wynikających z interesów sektorowych lub krajowych. Oznacza to, że państwa członkowskie również odczują negatywne efekty nałożonych sankcji, jednak jest to według mnie niewielki koszt w stosunku do powagi sytuacji.Warto zauważyć, że w rezolucji podkreślono aktywną rolę Polski w pomocy autentycznym uchodźcom z Ukrainy, co kontrastuje z wydarzeniami na granicy polsko-białoruskiej w 2021 roku, gdzie rzekomi uchodźcy byli tak naprawdę elementem wojny hybrydowej przeciwko Polsce.

Niniejsze głosowanie dotyczyło akceptacji wstępnego porozumienia wypracowanego między Parlamentem a Radą dotyczącego zmiany rozporządzenia ws. regionalnych rachunków ekonomicznych dla rolnictwa, które w Parlamencie zostało przyjęte w postaci rezolucji 13 października 2021 roku. Dossier to ma charakter techniczny. Pakiet legislacyjny zobowiązuje państwa członkowskie do przekazywania Eurostatowi krajowych i regionalnych rachunków ekonomicznych dla rolnictwa. Główne zmiany polegają na wprowadzeniu formalnych ustaleń dotyczących rachunków regionalnych do poziomu NUTS 2 oraz na dodaniu wymogu dotyczącego sprawozdawczości na temat jakości.Podczas negocjacji trójstronnych grupa ECR zwróciła się o włączenie również wymiaru gospodarczego i społecznego (oprócz wymiaru wyłącznie środowiskowego) w odniesieniu do wdrażania, monitorowania, przeglądu, oceny i oceny wpływu polityki. Postulat ECR został uwzględniony, w związku z czym poparłem wyniki rozmów trójstronnych w głosowaniu na marcowej sesji plenarnej.Głosowałem za tym dossier w komisji AGRI w 2021 r. i na sesji plenarnej w październiku 2021 roku. Zagłosowałem też na „plus” w marcu 2022 r., wyrażając tym samym poparcie dla wstępnego porozumienia dotyczącego tego rozporządzenia.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami z 2018 r. państwa członkowskie muszą zapewnić, że rozliczane emisje gazów cieplarnianych wynikające z użytkowania gruntów, zmiany użytkowania gruntów lub leśnictwa są równoważone co najmniej równoważnym rozliczanym usuwaniem CO2 z atmosfery w latach 2021–2030. Rozporządzenie LULUCF wdraża porozumienie między przywódcami UE z października 2014 r., zgodnie z którym wszystkie sektory – w tym sektor użytkowania gruntów – powinny przyczyniać się do osiągnięcia unijnego celu redukcji emisji do 2030 r.Zagłosowałem przeciwko rezolucji Parlamentu Europejskiego w tej sprawie, ponieważ:1. Poważne zastrzeżenia budzi dystrybucja unijnego celu na poszczególne kraje względem wcześniejszych scenariuszy opartych na zobowiązaniach. Nowa metodyka dotycząca wysokości celów na 2030 r. prowadzi do powstania znaczących rozbieżności w wysiłkach państw członkowskich.2. Proponowane cele w zakresie zwiększenia zdolności pochłaniania CO2 przez lasy nie uwzględniają potencjału każdego z państw członkowskich w sektorze gruntów.3. Proponowana metoda kalkulacji nie uwzględnia żadnego trendu długoterminowego. W zakresie ochrony klimatu powinno się brać pod uwagę długoterminowy trend pochłaniania i emisji, który jest ważniejszy niż stan w danym momencie.4. Rezolucja nie zapewnia wystarczającej elastyczności w okresach rozliczeniowych, jak i również między nimi. Taka elastyczność jest konieczna ze względu na istnienie niekorzystnych nagłych zjawisk pogodowych, które istotnie mogą zakłócić kondycję ekosystemów lądowych.

Polska jest niesłusznie oskarżana o bycie krajem mającym problemy z praworządnością. Uważam, że ta narracja, prowadzona wobec mojego kraju, nie ma nic wspólnego z rzeczywistością i jest elementem mającym na celu osłabienie pozycji Polski na arenie międzynarodowej. Polska jest krajem szanującym fundamentalne wartości, takie jak poszanowanie godności ludzkiej czy prawa człowieka.Polska jako kraj w pełni praworządny przestrzega unijnych traktatów, akceptując nadrzędność prawa unijnego nad prawem polskim, w granicach kompetencji przyznanych jej w traktatach. Poza granicami traktatów nadrzędność prawa polskiego jest kwestią oczywistą.Z tego powodu nie zgadzam się z rezolucją, która w swojej treści wyraża głębokie zaniepokojenie tym, że Komisja Europejska pozytywnie zaopiniowała polski Krajowy Plan Odbudowy, a Polska jest określona jako kraj, gdzie ciągle naruszane są wartości zapisane w art. 2 TUE, w tym niezależność sądownictwa oraz praworządności.W związku z tym zagłosowałem przeciwko.

Uważam, że zarówno energia atomowa, jak i gaz ziemny są niezbędnymi elementami efektywnej i racjonalnej transformacji energetycznej. Z punktu widzenia Polski nie da się zastąpić węgla tylko i wyłącznie odnawialnymi źródłami energii – ich zmienność musi być stabilizowana przewidywalnym długoterminowo pozyskiwaniem energii z atomu i gazu.Ponadto, w obecnej sytuacji geopolitycznej, uniezależnienie się od Rosji w kontekście gazu wymaga, aby Unia Europejska sama zadbała o odpowiednią dywersyfikację nie tylko poprzez szerokie wykorzystanie energetyki atomowej w miksie energetycznym (patrząc długoterminowo), ale również zastępując rosyjski gaz innymi dostawcami, ponieważ nie możemy bagatelizować znaczenia istniejącej infrastruktury gazowej (patrząc krótkoterminowo).Nie zapominajmy, że atom jest nie tylko jednym z najczystszych źródeł energii, ale też najbezpieczniejszym, co często umyka krytykom jego użycia.W rezolucji, nad którą głosował Parlament Europejski, zwrócono się z wnioskiem o odrzucenie aktu delegowanego dotyczącego unijnej systematyki, a ponieważ, co do zasady, nie jestem zwolennikiem rezygnacji ze wspierania gazu i atomu, dlatego też zagłosowałem przeciwko.

Sprawozdanie skupiło się głównie na dwóch z czterech filarów, o których mowa w unijnych zasadach ramowych dotyczących wsparcia krajów rozwijających się w zakresie wyzwań związanych z bezpieczeństwem żywnościowym: poprawie wartości odżywczej w przyjmowanym pokarmie oraz wzmocnieniu zapobiegania kryzysom i odporności na nie. W sprawozdaniu wzywa się UE do zagwarantowania prawa krajów rozwijających się do żywności i samowystarczalności jako sposobu osiągnięcia bezpieczeństwa żywnościowego oraz do nadania priorytetu bezpieczeństwu żywnościowemu w unijnych programach rozwoju międzynarodowego poprzez wspieranie dostosowanych do warunków lokalnych wielosektorowych podejść, inwestowanie w drobnych producentów rolnych, poprawę zatrudnienia na obszarach wiejskich i wzmacniania odporności tych społeczności.Zagłosowałem za tym sprawozdaniem, ponieważ jest ono bardzo ważne w świetle trwającej inwazji Rosji na Ukrainę i jej skutków dla światowego bezpieczeństwa żywnościowego. Wojna potęguje problemy z bezpieczeństwem żywnościowym i przeszkadza w odbudowie gospodarczej po pandemii COVID-19. W sprawozdaniu przedstawiono zalecenia dotyczące tego, jak UE może wspierać kraje rozwijające się w absorpcji wstrząsów wywołanych konfliktami i utrzymaniu odporności.W sprawozdaniu zdecydowanie potępia się spekulacje finansowe na towarach rolnych i żywnościowych oraz wzywa Komisję, aby w trybie pilnym przedstawiła propozycje położenia kresu tym spekulacjom w celu zapewnienia stabilności rynku i produkcji rolnej.Wzywa się też Komisję do zweryfikowania istniejących planów zarządzania kryzysowego, zwłaszcza w odniesieniu do produkcji żywności.

9 grudnia 2021 r. Komisja Europejska opublikowała plan działania na rzecz gospodarki społecznej, aby promować w całej Unii organizacje, które ponad zysk przedkładają dostarczanie dóbr całej społeczności lub jej członkom i świadczenie usług na ich rzecz. W planie działania zapowiedziano przyszły wniosek dotyczący zalecenia Rady. Plan byłby finansowany z już istniejących dostępnych funduszy UE. Celem głosowanego sprawozdania była próba przyczynienia się do rozwoju sektora gospodarki społecznej w UE.Niniejsze elementy tekstu należy ocenić pozytywnie:• uznanie wielu różnych form prawnych podmiotów działających na rzecz społeczności w państwach członkowskich (np. organizacje osób z niepełnosprawnościami, spółdzielnie, fundusze wspólnego inwestowania, fundacje itp.);• podkreślenie roli wolontariatu.Jednak dostosowanie do celów zrównoważonego rozwoju Organizacji Narodów Zjednoczonych, „transformacja ekologiczna i cyfrowa” oraz rozszerzenie unijnej systematyki zrównoważonego finansowania o cele społeczne to sformułowania zbyt sztywne. Ze względu na powyższe argumenty wstrzymałem się od głosu.

Europejski Zielony Ład wprowadził nową strategię leśną UE, która koncentruje się na roli lasów w łagodzeniu zmian klimatu. Kluczowymi celami nowej strategii leśnej UE będą: skuteczne zalesianie, ochrona i odbudowa lasów w UE, tak aby zwiększyć potencjał lasów w zakresie pochłaniania i składowania CO2, promowanie biogospodarki oraz ograniczanie oddziaływania i zasięgu pożarów przy jednoczesnej ochronie różnorodności biologicznej.Zagłosowałem przeciwko rezolucji Parlamentu, ponieważ:– narusza ona zasadę pomocniczości i proporcjonalności, rozszerzając kompetencje Komisji o zarządzanie lasami – zarówno prywatnymi, jak i państwowymi,– odnosi się ona do nadrzędnego celu osiągnięcia neutralności klimatycznej do 2050, podczas gdy moim zdaniem strategia powinna skupiać się na celach oddolnych, stricte związanych z lasami,– rezolucja rozszerza zakres rozporządzenia o “przekształcanie lasów”,– rozszerza także zakres przedmiotowy rozporządzenia m.in. o trzodę chlewną, owce, kozy, drób, kukurydzę, kauczuk, węgiel drzewny i produkty z papieru zadrukowanego,– strategia bardzo ogólnie traktuje kwestie dotyczące zapewnienia odpowiedniego finansowania jej realizacji, szczególnie w odniesieniu do wyzwań wynikających z unijnych celów polityki klimatycznej, ochrony różnorodności biologicznej, rozwoju obszarów wiejskich i energii odnawialnej;rezolucja Parlamentu także nie określa źródeł finansowania,– strategia najprawdopodobniej doprowadzi do zmniejszenia liczby miejsc pracy na terenach wiejskich i spowolnienia rozwoju obszaru wiejskich. Ograniczenie gospodarki leśnej i podaży drewna może natomiast negatywnie wpłynąć na lokalny rynek pracy.

Projekt rozporządzenia został ogłoszony w nowej strategii leśnej UE do 2030 r. Jego celem jest ograniczenie w UE konsumpcji produktów pochodzących z łańcuchów dostaw, które mają wpływ na wylesianie lub degradację lasów na świecie. Zakazuje ono wprowadzania do obrotu na rynku UE oraz zakaz eksportu z UE produktów, które przyczyniają się do wylesiania i degradacji lasów. KE zaproponowała, by rozporządzeniem objęte były: olej palmowy, soja, drewno, wołowina (bydło), kakao i kawa.Zagłosowałem przeciwko rezolucji Parlamentu, ponieważ:– znacznie rozszerza ona zakres rozporządzenia o następujące towary: kukurydza, kauczuk, trzoda chlewna, owce, kozy, drób, produkty pochodne na bazie oleju palmowego, węgiel drzewny i papier bez analizy kosztów i korzyści ani oceny skutków takiego rozszerzenia,– Rozszerza ona również zakres przedmiotowy legislacji z walki z „wylesianiem” na „walkę z wylesianiem, przekształcaniem naturalnych ekosystemów, degradacją naturalnych ekosystemów i lasów oraz przekształcaniem lasów”, z szerokim włączeniem ochrony praw człowieka (wszystkie te elementy mają być teraz uwzględnione również w analizie porównawczej ryzyka w art. 27).W konsekwencji systemy i procedury oceny i ograniczania ryzyka są znacznie bardziej złożone i nadmiernie rozbudowane. Takie rozszerzenie przedmiotu regulacji jest przedwczesne i może być szkodliwe dla skuteczności i wykonalności rozporządzenia ze względu na brak praktycznych doświadczeń i trudny do przewidzenia skumulowany wpływ na rynki światowe.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego ws. statystyki dotyczącej nakładów i produkcji w rolnictwie odnosi się do nowego wniosku Komisji [COM(2021) 37], który uaktualnia i rozszerza rodzaje danych zbieranych w celach statystycznych odnoszących się do rolnictwa.Przyjęcie tego rozporządzenia wynika z potrzeby sprostania wyzwaniom unijnych polityk i strategii w obszarze rolnictwa, między innymi wspólnej polityki rolnej czy wspólnej polityki rybołówstwa oraz polityki dotyczącej środowiska i dobrostanu zwierząt, a także strategii Europejskiego Zielonego Ładu.Pierwotnie moja grupa polityczna nie zaakceptowała tekstu wypracowanego w zeszłym roku w komisji AGRI i przyjętego w głosowaniu plenarnym. Poparłem jednak tę rezolucję Parlamentu, ponieważ uważam, że:1. podczas negocjacji trójstronnych udało się dokonać pozytywnych zmian w tekście prawnym, między innymi ograniczyć dodawanie nowych zmiennych będących podstawą sprawozdawczości. Celem jest zwiększenie przewidywalności, aby ograniczyć obciążenia administracyjne i pomóc urzędom statystycznym w organizacji ich pracy.2. Zebranie statystyk rolniczych opierających się na kilku różnych aktach prawnych i porozumieniach w jednym akcie prawnym (tj. głosowanej rezolucji) doprowadzi do uproszczenia przepisów oraz poprawy jakości, porównywalności i spójności europejskiej statystyki dotyczącej rolnictwa.

Zagłosowałem przeciwko rezolucji w sprawie reakcji Unii Europejskiej na wzrost cen energii w Europie. Choć widać, że wojna w Ukrainie odcisnęła piętno na wielu obszarach związanych z funkcjonowaniem gospodarek Unii Europejskiej, a ceny surowców energetycznych, w szczególności gazu, poszybowały w górę, potęgując problem rosnącej inflacji i wzrost ekonomicznej nieprzewidywalności, zgadzam się z koniecznością podjęcia działań, aby temu przeciwdziałać, ale nie zgadzam się z narzuceniem głosowania większościowego w tym zakresie – prawo traktatowe mówi, że decyzje w sprawie środków fiskalnych muszą być podejmowane jednomyślnie.

Obszary wiejskie UE zamieszkuje 137 mln ludzi, tj. 30,6% ludności Unii, a zajmują one około 83% całkowitej powierzchni UE. Mają one kluczowe znaczenie dla zapewnienia produkcji żywności i autonomii żywnościowej, a także ochrony zasobów naturalnych, krajobrazów, bioróżnorodności oraz dziedzictwa kulturowego.Zagłosowałem za rezolucją Parlamentu, ponieważ prawidłowo adresuje ona główne wyzwania stojące przed obszarami wiejskimi:1. opłacalność produkcji rolnej i jakość życia;2. na obszarach wiejskich istnieją mniejsze możliwości tworzenia wysokiej jakości miejsc pracy oraz często brak jest dostępu do wysokiej jakości świadczonych usług publicznych;3. mieszkańcy obszarów wiejskich doświadczają trudności komunikacyjnych i logistycznych oraz mają utrudniony dostęp do innowacji;4. ponadto grupie EKR udało się umieścić osobny ustęp wzywający do lepszej ochrony zwierząt gospodarskich przed atakami dużych drapieżników i rekompensat szkód dla hodowców (ust. 36).W toku prac legislacyjnych w komisji AGRI zgłosiłem też problem uwzględnienia w treści sporządzania programów ożywiania małych miast jako centrów lokalnego rozwoju.

Parlament Europejski powinien dążyć do dalszej ochrony konsumentów oraz pilnować egzekwowania ich praw. Obecnie prowadzone są działania zmierzające do zrównoważonego wzrostu obejmującego zrównoważoną konsumpcję. Konsumenci poddawani są jednak nieuczciwym praktykom handlowym – błędnym i niewiarygodnym oznaczeniom, pseudoekologicznemu marketingowi, planowanemu postarzaniu towarów. Z ostatnich badań wynika, że 76% respondentów stwierdziło, że w ciągu ostatnich trzech lat doświadczyło nieoczekiwanej awarii produktu. Aż 80% konsumentów w UE twierdzi, że ma trudności ze znalezieniem informacji o tym, w jaki sposób łatwo naprawić dany produkt.Tym samym zagłosowałem „za” wzmocnieniem pozycji konsumentów. Zgadzam się, że oznakowanie towarów powinno być wiarygodne oraz bardziej przejrzyste. Transformacja ekologiczna musi być przeprowadzona z poszanowaniem praw konsumentów, co umożliwi im aktywny udział w transformacji oraz wpłynie na poprawę dobrobytu europejskich konsumentów i gospodarki UE. Dzięki ochronie ich praw konsumenci będą mogli wybierać produkty, które są realnie lepsze dla środowiska.

Wiosną 2022 r. na pierwszy plan wysunęła się pilna potrzeba zmniejszenia zależności Unii Europejskiej od paliw kopalnych. Przegląd dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (EPBD) to jeden z instrumentów służących osiągnięciu celów w zakresie dekarbonizacji na lata 2030 i 2050. Zakłada on jednak nierealistyczne cele i ogromne koszty, które byłyby ponoszone przez państwa członkowskie, a zwłaszcza obywateli UE, w tym obywateli znajdujących się w trudnej sytuacji. Podwyżka cen, którą skutkowałoby przyjęcie tej dyrektywy, pogorszyłaby i tak już poważny kryzys mieszkaniowy. Budynki o najgorszej charakterystyce energetycznej mają co prawda duży potencjał na poprawę, ale są też często zamieszkałe przez biedniejszych ludzi, dla których koszty renowacji będą wyjątkowo dotkliwe. Stare budynki, w których mieszkają najbiedniejsi, musiałby zostać poddane przymusowej, niesubsydiowanej renowacji, bo nie dostaną na ten cel żadnych nowych środków, przy czym szacuje się, że w najbliższych latach niemal 1,5 mln polskich rodzin dotknie ubóstwo energetyczne. EPBD doprowadzi do zubożenia ludności, a przecież Unia powinna bronić wszystkich obywateli, a nie jedynie interesów najbogatszych. W związku z tym, głosowałem za odrzuceniem wniosku.

Parlament Europejski, ustanawiając wspólne ramy prawne zarządzania azylem i migracją powinien dążyć do promowania wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi, zgodnie z zasadami solidarności i sprawiedliwego podziału odpowiedzialności. Reforma polityki migracyjnej w 2015–2020, będąca próbą odpowiedzi na bezprecedensowy kryzys migracyjny nie powiodła się, w związku z czym w 2020 Komisja Europejska ogłosiła nowy Pakt o migracji i azylu. Niniejsze rozporządzenie, jak i cały Pakt nie prowadzi do skutecznej realizacji założonych celów, nakładając na Unię liczne obowiązki wobec migrantów. Z uwagi na zagrożenia wynikające z Paktu głosowałem „przeciwko” wszystkim jego rozporządzeniom, w tym rozporządzeniu w sprawie zarządzania azylem i migracją. Zgadzam się ze stwierdzeniem, że mechanizm solidarności opierający się na przymusowej relokacji co najmniej 30 tys. osób rocznie z państw znajdujących się pod zwiększoną presją migracyjną lub alternatywne płacenie 20 tys. euro kontrybucji finansowych od migranta uderza w interesy i bezpieczeństwo Polski oraz innych państw członkowskich, w szczególności wschodniej granicy Schengen. Przymusowa relokacja pogłębi kryzys migracyjny, podobnie jak brak współpracy z krajami trzecimi. Ponadto, reforma systemu Dublińskiego nie zmienia znacznie obecnego stanu, gdyż kryterium dotyczące kraju pierwszego wjazdu jako państwa odpowiedzialnego za rozpatrywanie wniosku o ochronę międzynarodową zostało utrzymane.

Komisja Europejska zaproponowała nowe prawo (dyrektywę) o monitorowaniu gleb, w związku z potrzebą zapewnienia odpowiedniego monitorowania gleby zdrowia oraz konkretnych środków, jakie mają podjąć państwa członkowskie, aby zapewnić zdrowe gleby do 2050 r.Wniosek Komisji nakłada na państwa członkowskie, rolników, właścicieli i zarządców gruntów oraz właścicieli i zarządców lasów uciążliwe obowiązki związane z monitorowaniem i poprawą jakości gleby na ich terytorium. Zawiera rygorystyczne przepisy dotyczące kar, które mogłyby mieć zastosowanie również do zarządców/właścicieli gruntów i lasów.Dyrektywa nakłada na państwa członkowskie obowiązek tworzenia okręgów gruntowych (soil districts) na poziomie NUTS1, które można tworzyć w oparciu o istniejące jednostki administracyjne. Właściwe organy mogą sporządzać plany obszarów gruntowych. Ponadto w sprawozdaniu nałożono na państwa członkowskie obowiązek monitorowania jakości gleby i „zajęcia gruntów” w okręgach zajmujących się glebą.W przypadku zajęcia gruntów państwa członkowskie rozważają jedynie podjęcie działań takich jak ograniczenie lub uniknięcie zdolności gleby do zapewniania wielu ekosystemów, na przykład w rolnictwie, produkcji żywności lub gospodarce leśnej.Sprawozdanie w pewnym stopniu poprawia propozycję Komisji, jednakże nadal utrzymuje szereg uciążliwych obowiązków dla państw członkowskich i podmiotów prywatnych, takich jak właścicieli i zarządców gruntów, związanych z monitorowaniem gleby, poprawą jakości gleby i gospodarowaniem glebą.Z tego powodu głosowałem przeciw wnioskowi Komisji.