10 Written explanations of Beata MAZUREK

Bezpieczeństwo naszych obywateli to sprawa, której nie da się wycenić, my w Polsce rozumiemy to doskonale, ponieważ znajdujemy się na wschodniej flance NATO. Dlatego bez wahania poparłam przyjęcie aktu na rzecz wzmocnienia europejskiego przemysłu obronnego przez wspólne zamówienia. Jego głównym celem jest finansowanie współpracy państw należących do Unii Europejskiej, która będzie prowadzić do wspólnych zamówień. W instrumencie przewidziano przeznaczenie 300 mln euro do dnia 31 grudnia 2025 r. na takie wydatki jak ekspertyzy prawne i techniczne, tłumaczenia oraz analizy produktów.Ważne znaczenie ma uwzględnienie w instrumencie Ukrainy i Mołdawii. Wynegocjowane zapisy umożliwią ściślejszą współprace z tymi państwami w dziedzinie wspólnych zamówień. Będzie to korzystne dla ich i naszego bezpieczeństwa, ale także dla naszego europejskiego przemysłu obronnego, gdyż państwa te w przyszłości będą zwracać się z zamówieniami do naszych europejskich producentów.Tylko poprzez posiadanie własnego silnego przemysłu zbrojeniowego i dobrej kooperacji państw członkowskich w zakresie militarnym, będziemy w stanie skutecznie odstraszać Rosję od dalszej agresji.

Głównym celem dyrektywy w sprawie energii ze źródeł odnawialnych jest przyczynienie się do osiągnięcia ogólnych ambicji Europejskiego Zielonego Ładu i zwiększenie udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto w Unii do 2030 r.Pomimo zawarcia w niej niektórych dobrych rozwiązań, jak na przykład dotyczących uproszczenia i przyspieszenia procesu wydawania pozwoleń na inwestycje OZE, które pozwolą na przyspieszenie rozwoju tego sektora i tym samym ograniczenie emisji gazów cieplarnianych z elektrowni konwencjonalnych, nie mogłam jej poprzeć w głosowaniu. Uważam, że tak znaczne zwiększenie wskaźników OZE będzie skutkowało nadmiernymi obciążeniami transformacyjnymi dla społeczeństwa oraz ryzykiem pogłębienia problemu ubóstwa energetycznego w krótkiej perspektywie czasowej.Kryzys wywołany pandemią COVID-19 oraz wojna w Ukrainie spowodowały znaczne zawirowania na światowych rynkach surowców i moim zdaniem powinniśmy to uwzględnić w naszej polityce energetycznej. Tymczasem regulacja stawia jeszcze bardziej ambitne cele, które pewne grupy polityczne próbują przeforsować, nie zważając na cenę. Zapłacić ją będą musieli niestety zwykli obywatele, w szczególności ci mieszkający w mniej zamożnych państwach członkowskich. Na takie rozwiązania nie mogłam się zgodzić.

Transgraniczne przeszkody prawne często wynikają z różnic w systemach prawnych, sprzecznych przepisów oraz kwestii jurysdykcyjnych państw członkowskich i państw trzecich. Dlatego też naszym zadaniem jest uczynienie wszystkiego, aby harmonizować ramy prawne ponad granicami. Wiem, że jest to trudne i złożone zadanie, które wymaga innowacyjnych i elastycznych rozwiązań. Jednak głęboko wierzę, że stać nas na to.Pierwsza propozycja z 2018 r w sprawie regulacji ustanawiającej „Europejski Mechanizm Transgraniczny” budziła wiele kontrowersji i zastrzeżeń dotyczących zbyt inwazyjnych i restrykcyjnych zapisów tejże regulacji, która dążyła do narzucenia zcentralizowanych norm prawnych, ze szkodą dla prawa i praktyk krajowych w kontekście współpracy transgranicznej. Wykluczony został całkowicie aspekt dobrowolności.Fundamentalna różnica w nowej propozycji tej regulacji polega na uczynieniu jej w większości dobrowolnej w stosowaniu i absolutnie bez żadnej szkody dla poszczególnych norm prawnych w państwach członkowskich, jak i w ramach obecnych lub przyszłych umów międzynarodowych. Dlatego też zdecydowałam się poprzeć przedstawione rozwiązanie.

Ostateczny kształt rozporządzenia jest dla mnie bardzo satysfakcjonujący, ponieważ objął on ustaleniami sposób podejmowania decyzji. Komisja będzie miała uprawnienia wykonawcze w zakresie środków zaradczych po przeprowadzeniu konsultacji z państwami członkowskimi. Z zadowoleniem przyjmuję, że w sprawozdaniu znalazł się inny bardzo ważny zapis dotyczący roli Rady w procesie decyzyjnym na etapie ustalania przymusu, o który grupa EKR, jako jedyna w Parlamencie Europejskim, zabiegała od samego początku prac nad rozporządzeniem. Dla Polski ważnym aspektem jest również jak najszerszy zakres ewentualnych środków zaradczych, które udało się wynegocjować. Pozwolą one zabezpieczyć interesy UE i krajów członkowskich. Podjęte działania wyeliminują lukę prawną, która do tej pory istniała w prawodawstwie unijnym. Część krajów członkowskich była przeciwna ustanowieniu takiego instrumentu z uwagi na obawy przed działaniami retaliacyjnymi ze strony krajów trzecich. Polska, wraz z grupą krajów popierających to rozporządzenie, już w toku negocjacji podkreślała, że ustanowienie instrumentu z możliwie najszerszym zakresem ewentualnych środków do nałożenia (aneks I) pozwoli we właściwy sposób zabezpieczyć interesy UE i krajów członkowskich. Celem instrumentu jest odstraszenie krajów trzecich, a nie potęgowanie napięć w stosunkach handlowych.

W głosowaniu nad europejskim aktem o wolności mediów wyraziłam stanowczy sprzeciw wobec przyjęcia proponowanego przez Komisję Europejską tekstu. Wszelkie projektowane regulacje muszą być w pełni zgodne z podstawą prawną, a więc z art. 114 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Istnieją poważne wątpliwości co do zgodności zaproponowanego rozporządzenia z tym artykułem. Brak uwzględnienia zaleceń Służb Prawnych Rady UE oraz nieprzekonujące uzasadnienia dla kluczowych elementów regulacji budzą moje obawy. Krytycznie oceniam niejasności w przepisach dotyczących mediów publicznych, usług innych niż audiowizualne i kontroli koncentracji na rynku medialnym. W szczególności brakuje uzasadnienia, jak te środki przyczynią się do poprawy funkcjonowania jednolitego rynku.Dodatkowo należy podkreślić, że proponowane przepisy naruszają kompetencje państw członkowskich w prowadzeniu polityki medialnej. Polityka medialna w różnych krajach jest różna, co wynika z krajowych tradycji i specyfiki rynku. Takie różnice odzwierciedlają tradycję i specyfikę każdego państwa członkowskiego i nie powinny być same w sobie uważane za ograniczenie wolności mediów ani za zagrożenie dla integralności rynku wewnętrznego.

Wstrzymałam się od głosu w głosowaniu nad sprawozdaniem dotyczącym ustanowienia Instrumentu na rzecz Ukrainy, mimo iż zasadniczo wspieram zarówno ideę jego wprowadzenia, jak i propozycję Komisji w tym zakresie, choć ubolewam, że równolegle z Instrumentem na rzecz Ukrainy nie zapewniono dodatkowych środków na potrzeby państw frontowych. Jestem świadoma konieczności pomocy Ukrainie, także w jej stopniowej integracji z UE, dlatego popieram ustanowienie Instrumentu, mimo wątpliwości dotyczących kosztów i sposobu jego finansowania, które najprawdopodobniej doprowadzą do znacznego wzrostu wspólnego długu UE.Sprzeciwiam się jednak mnożeniu szczegółowych wymogów dla Ukrainy w obszarze „zielonym”, ponieważ są one praktycznie niewykonalne w ogarniętym wojną kraju. Uważam natomiast, że należy akcentować potrzebę jasnych zasad w obszarze zwalczania korupcji, która jest ogromnym problemem dla Ukrainy i podkopuje jej międzynarodowy wizerunek.Popierając szybkie wprowadzenie Instrumentu, sprzeciwiam się jednak zawartym w ostatecznym tekście sprawozdania poprawkom zastępującym decyzje wykonawcze Rady poprzez akty delegowane KE, gdyż ograniczają one rolę państw członkowskich UE. W mojej opinii kraje członkowskie powinny mieć istotny wpływ na zawartość programów wsparcia Ukrainy i ich realizację. Z tego powodu wstrzymałam się od głosu podczas sesji plenarnej.

Sprzeciwiam się uzgodnionemu tekstowi przede wszystkim z uwagi na to, iż wdrożenie zaproponowanych przepisów w zakresie wyposażania statków rybackich o długości całkowitej poniżej 12 metrów (stanowiących około 2/3 całej polskiej floty rybackiej) w systemy elektronicznego monitorowania ruchu (VMS) i elektronicznego raportowania działalności połowowej będzie stanowić olbrzymie przedsięwzięcie techniczne i finansowe, a w efekcie będzie prowadzić do powstania nadmiernych obciążeń administracyjnych.Ponadto zgodnie z uzgodnionym tekstem wprowadza się zasady identyfikowalności również w odniesieniu do produktów przetworzonych, co jest niewykonalne. Nowe przepisy dotyczące identyfikowalności stanowią ogromne obciążenie administracyjne, a jednocześnie nie wnoszą nic w zakresie bezpieczeństwa żywności.Chociaż rozumiem potrzebę zmiany unijnego systemu kontroli rybołówstwa w celu jego uproszczenia i ujednolicenia, to wypracowana wersja projektu rozporządzenia zmieniającego różne rozporządzenia w odniesieniu do kontroli rybołówstwa nie do końca realizuje ten cel. Opracowana wersja rozporządzenia nie w pełni odpowiada moim oczekiwaniom w tej sprawie. Dlatego, biorąc po uwagę przedstawione powyżej zastrzeżenia oraz obawy, zagłosowałam przeciw.

Zagłosowałam przeciwko parlamentarnemu sprawozdaniu o systemie zasobów własnych Unii Europejskiej. Mimo że rozumiem potrzebę poszukiwania nowych źródeł dochodów dla budżetu UE, to nie zgadzam się z tym, aby przedkładać tempo prac nad jakość przepisów i późniejsze skutki finansowe dla państw członkowskich. Każda propozycja powinna być poprzedzona dogłębną i szczegółową analizą.Zdecydowanie sprzeciwiam się utworzeniu zasobu własnego opartego na wpływach z ETS. Krytycznie oceniam propozycję KE zwiększenia stawki poboru z 25% do 30%. Środki te powinny pozostać w budżetach krajowych, gdzie służą realizacji polityki klimatycznej, w tym inwestycjom w gospodarkę niskoemisyjną. Podkreślam, że system finansowania budżetu UE powinien być prosty i transparentny i nie wprowadzać elementów, które w nadmierny sposób obciążają państwa mniej zamożne.Sceptycznie oceniam propozycję utworzenia „statystycznego” zasobu własnego związanego z nadwyżką operacyjną brutto przedsiębiorstw. Nie stanowiłby on nowych, „świeżych” środków dla budżetu UE i byłby de facto kolejną wpłatą dokonywaną z budżetu krajowego.Dlatego też sprzeciwiam się obecnemu podejściu Parlamentu Europejskiego do poszukiwania nowych źródeł dochodów, które jest podejściem maksymalistycznym i bezkrytycznym.

Projekt przygotowanego raportu został oparty na następujących podstawach. Po pierwsze, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej ma mieć wyłączną możliwość do interpretowania zasady pierwszeństwa prawa UE. Natomiast nie bierze się pod uwagę uprawnień sądów konstytucyjnych państw członkowskich do określenia granic kompetencji UE. Ponadto w projekcie raportu mocno krytykuje się sądy konstytucyjne niektórych państw członkowskich z uwagi na fakt, że nie zawsze w pełni uznają one prymat prawa UE oraz wiodącą rolę TSUE. Według projektu raportu konieczne jest zachowanie skutecznościi jednolitości prawa UE oraz dbanie o autorytet TSUE. Projekt sprawozdania wzywa Komisję Europejską do monitorowania orzeczeń sądów krajowych w odniesieniu do pierwszeństwa prawa UE oraz wszczynania postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego na mocy art. 258 TFUE w odpowiedzi na wyroki krajowych trybunałów konstytucyjnych kwestionujących tę zasadę. Wreszcie, projekt sprawozdania wyraźnie chce i zabiega o to, aby zasada pierwszeństwa prawa UE została zapisana w traktatach.Z powyższych powodów nie popieram projektu sprawozdania i głosowałam przeciw.Stoję na stanowisku, iż sądy konstytucyjne państw członkowskich powinny być w stanie określić granice kompetencji UE zgodnie z ich wewnętrznymi ustaleniami konstytucyjnymi.

Głosowałam przeciwko sprawozdaniu w sprawie zmiany traktatów ponieważ uważam, że są one zamachem na suwerenność państw członkowskich oraz na demokratyczny charakter Unii Europejskiej. Sprawozdanie postuluje rewolucyjne zmiany, które skierowane są ku przekształceniu UE w scentralizowane superpaństwo, sterowane przez elitę polityczną bez demokratycznej kontroli.Realizacja zaproponowanych rozwiązań spowoduje całkowitą restrukturyzację instytucji UE, przenosząc masowo kompetencje państw członkowskich na poziom unijny, co oznacza w praktyce odebranie suwerenności narodom. Zaproponowane zmiany nie tylko dotykają mechanizmów decyzyjnych, lecz także noszą znamiona ideologiczne, co może prowadzić do marginalizacji mniejszych państw członkowskich, sprowadzając je do pozycji regionów. Trwałe ignorowanie ich stanowiska to oczywiste ryzyko dezintegracji UE, które nie leży w interesie żadnego członka Unii Europejskiej.Propozycja wzmocnienia sankcji wobec państw niezgadzających się z unijną polityką nie mają nic wspólnego z zasadami demokracji. Nie możemy akceptować narzucania decyzji Brukseli mimo sprzeciwu większości obywateli. W obliczu geopolitycznych wyzwań, to nie jest właściwy moment na rewizję traktatów, szczególnie, że skutkiem tych propozycji będzie osłabienie naszych więzi transatlantyckich i podważenie pozycji NATO. Jest to szczególnie niebezpieczne w kontekście trwającej wojny w Europie.