30 Written explanations of Czesław Adam SIEKIERSKI

W 2017 r. Komisja Europejska z trzyletnim opóźnieniem przedstawiła raport z implementacji dyrektywy w sprawie zrównoważonego wykorzystania pestycydów uchwalonej w 2009 r. z myślą o zmniejszeniu zagrożenia wynikającego ze stosowania pestycydów dla zdrowia ludzkiego i środowiska. Dyrektywa przewiduje m.in. tzw. zintegrowane metody walki ze szkodnikami (Integrated Pest Management) oraz promowanie niechemicznych odpowiedników dla istniejących substancji.Sprawozdanie wskazuje na istniejące braki w implementacji wspomnianej dyrektywy, jednak wydaje się, że przynajmniej w niektórych miejscach przyjmuje ono zbyt radykalny wydźwięk. Sektor rolny obwiniany jest m.in. za zatruwanie środowiska wodnego, przy czym nie bierze się pod uwagę faktu, że rolnicy nie mają obecnie realnych alternatyw dla dostępnych na rynku środków ochrony roślin, a bez nich nie mogą być pewni plonów, a przez to i swoich dochodów. Nie jest również uzasadnione żądanie nałożenia dodatkowych obciążeń na rolników w ramach WPR, gdy równocześnie znacząco obcina się jej budżet.Nie można w bezpośredni sposób przeciwstawiać kwestii zdrowotnych i środowiskowych oraz pracy rolnika. Rolnik produkuje żywność najlepszymi dostępnymi sposobami, sam również jest konsumentem. Kluczowym wyzwaniem jest podjęcie, wspólnie ze światem nauki i producentami, środków ochrony roślin działań na rzecz zapewnienia dostępności alternatywnych preparatów ochrony roślin dla rolnictwa, w przystępnej cenie, aby nie zagrozić bezpieczeństwu żywnościowemu w Unii.

Na nowy program Fiscalis przewidziane jest 270 mln euro na 7 lat. Program ma zwalczać oszustwa podatkowe i unikanie podatków. Aby go zrealizować, potrzebna jest współpraca między służbami podatkowymi różnych krajów, a szczególnie wymiana informacji.Celem jest lepsza ochrona interesów finansowych Unii i jej obywateli przez uszczelnianie systemu, usprawnianie pracy administracji podatkowej, a docelowo zbliżenie systemów podatkowych poszczególnych krajów, co wymaga czasu, ale i potrzeby szkolenia, poprawy jakości pracy urzędników z tego obszaru czy tworzenie zespołu rzeczoznawców.Pamiętajmy, że systemy podatkowe w Unii są nadal bardzo zróżnicowane, ale w miarę wyrównywania poziomu dochodów, warunków życia czy wynagrodzeń trzeba będzie je ujednolicać. Jest to ważne dla właściwego funkcjonowania wspólnego rynku, lecz cały proces jest rozpisany na wiele lat.

. – Plan Junckera jest dobrą formą wsparcia inwestycji infrastrukturalnych, ale nie tylko, bo także w obszarze klimatu, energii. Plan Junckera odniósł sukces. Utworzony na jego mocy Europejski Fundusz Inwestycji Strategicznych wspiera spójność, zwiększa konwergencję, a jednocześnie innowacje i pogłębia integrację, przez co tworzy dobre fundamenty dla rozwoju Europy, wzmacnia rozwój gospodarczy, a zatem też jedność i funkcjonowanie wspólnego rynku. Co więcej przyczynił się również do rozwiązywanie problemów migracyjnych poprzez tworzenie miejsc pracy czy rozwój małych i średnich przedsiębiorstw.Kluczową rolę w planie Junckera odgrywa Europejski Bank Inwestycyjny, który pełni dualną rolę, bo z jednej strony ma cechy banku komercyjnego, a z drugiej wypełnia ważne funkcje publiczne, oczywiście z zachowaniem rachunku ekonomicznego. Nie ulega wątpliwości, że Europejski Fundusz Inwestycji Strategicznych wymaga kontynuacji. Dlatego na uznanie zasługuje postulat ustanowienia programu InvestEU, który ma w zamyśle kontynuować dzieło rozpoczęte planem Junckera.

. – Unia Europejska zawsze wyraźnie i jednoznacznie opowiadała się za obroną i poszanowaniem wolności myśli, sumienia i religii poprzez liczne inicjatywy, w tym działania mające na celu wzmacnianie społeczeństwa obywatelskiego na rzecz ochrony praw osób wierzących i niewierzących. Szczególnie wrażliwe i mniej liczne grupy wyznaniowe mogą stać się ofiarami dyskryminacji na tle religijnym, dlatego prowadzenie dialogu mającego na celu zwiększanie wrażliwości społecznej oraz zrozumienia między poszczególnymi grupami wyznaniowymi, jak i poszukiwanie pokojowych rozwiązań konfliktów, jest tak istotne. Propagowanie tego dialogu między kulturami i religiami stanowi priorytet Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka na lata 2014–2020.Istnieją również inne programy UE, których celem jest poprawa sytuacji w zakresie wolności myśli, sumienia i religii, a sama UE na różnych forach podnosi kwestie ochrony wolności religii w ramach stosunków międzynarodowych. Na uwagę zasługuje również rola specjalnego wysłannika ds. propagowania wolności religii lub przekonań poza UE. Aby mógł on skutecznie realizować powierzone mu zadania, konieczne jest zapewnienie odpowiedniego budżetu dla działań przewidzianych w jego mandacie oraz odpowiednie wsparcie merytoryczne, w szczególności obecnie, kiedy obserwujemy zwiększanie się zakresu jego działalności. Przyjęte sprawozdanie jest szczególnie ważne dla chrześcijan. Szacuje się bowiem, że między 150 a 250 mln wyznawców Chrystusa na świecie doświadcza obecnie różnych form prześladowania ze względu na wyznawaną religiję.

Program LIFE podejmuje wyjątkowo ważne sprawy dla działań na rzecz środowiska i klimatu. Działania w tym zakresie powinny być spójne z innymi funduszami i politykami. Wspólna polityka rolna czyni bardzo dużo na rzecz środowiska i przeciwdziała zmianom klimatycznym, jeśli przestrzega się dobrych zasad i praktyk rolniczych, ale także należy pamiętać, że rolnictwo może negatywnie oddziaływać na środowisko i zmiany klimatyczne, jeśli jest ono prowadzone nieracjonalne, gdy stosuje się za dużo środków chemicznych i występuje tak zwany wysoki poziom intensywności i uprzemysłowienia.Często nie docenia się w tym zakresie rolnictwa, wini się tylko te słabsze strony rolnictwa, które są w zdecydowanej mniejszości, a nie docenia się tego, co rolnictwo czyni w zakresie wytwarzania dóbr publicznych i zapewniania powszechnego dostępu do artykułów żywnościowych po przystępnych cenach.Reasumując, potrzebna jest większa koordynacja polityki energetycznej, klimatycznej, rolnej i środowiskowej i działania UE idą w tym zakresie.

UE i USA dzielą strategiczne interesy na wielu płaszczyznach: politycznej, gospodarczej, wojskowej, kulturowej.Chciałbym także przypomnieć, ile aktualnie mamy wspólnych problemów, które trzeba rozwiązać, takich jak bezpieczeństwo, wolny handel, zmiany klimatu. Współpraca na linii UE–USA jako dwóch największych sił gospodarczych na świecie jest kluczowa z punktu widzenia ładu globalnego.Z zadowoleniem przyjmujemy zaangażowanie Stanów Zjednoczonych na rzecz NATO i bezpieczeństwa w Europie, a także pogłębienie współpracy między UE a NATO, szczególnie w obszarze obrony tzw. wschodniej flanki sojuszu.Mimo trudności i nieporozumień, które pojawiają się w ostatnim czasie w relacjach transatlantyckich, chciałbym zaapelować o wspieranie prowadzonego przez nas dialogu oraz zaangażowanie na rzecz wszystkich elementów naszego partnerstwa.Uważam ponadto, że konieczne jest jak najszybsze zorganizowanie wspólnego szczytu, aby przezwyciężyć obecne wyzwania i kontynuować dalszą owocną współpracę.

Wystąpienie na sesji plenarnej w Strasburgu w sprawie stanu relacji UE–Chiny – 12/09/2018Na ostatnim szczycie UE–Chiny, który odbył się w 2017 r., doszło do zacieśnienia dwustronnego partnerstwa strategicznego, przed którym otwiera się nowy etap, m.in. w świetle protekcjonistycznych tendencji w Stanach Zjednoczonych.Istnieje jeszcze wiele obszarów, w których moglibyśmy pogłębić współpracę, tj. w zakresie badań naukowych czy walki ze zmianami klimatu.Jako członek Komisji Rolnictwa z zadowoleniem przyjąłem informację o przyjęciu przez Chiny planu działań w sprawie przeciwdziałania odporności na antybiotyki. Ważna jest dalsza współpraca na tym polu, zwłaszcza że Chiny odpowiadają za połowę rocznej konsumpcji środków przeciwdrobnoustrojowych na świecie, a Unia Europejska ma w tym zakresie już spore doświadczenia.Z punktu widzenia działań Unii na rzecz promocji standardów unijnych w handlu międzynarodowym należy również zwrócić uwagę na postępy poczynione przez Chiny, jeśli chodzi o poprawę norm bezpieczeństwa żywności, które są kluczowymi aspektami ochrony konsumentów w Chinach i zapobiegania podrabianiu żywności.Chiny są drugim co do wielkości partnerem handlowym UE, a UE jest największym partnerem handlowym Chin. Równocześnie ciągle rosną obroty handlowe między obydwoma partnerami. Należy jednak zwrócić uwagę na wciąż negatywny dla UE bilans wymiany towarów, co poruszył również poseł sprawozdawca.

Regiony przygraniczne w Unii Europejskiej stanowią ponad 1/3 terytorium Wspólnoty, gdzie zamieszkuje ponad ¼ ludności. Jednakże biorąc pod uwagę bariery geograficzne i administracyjne, które często występują na granicach państw ich potencjał jest znacząco ograniczony, a poziom rozwoju najczęściej niższy niż w innych regionach. Jest to szczególnie widoczne na obszarach górskich rozdzielających kraje członkowskie.Niedostatki w infrastrukturze, trudne warunki gospodarowania, często rozdrobniona struktura agrarna czy peryferyjne położenie powodują, że rolnictwo, które przez wieki dominowało na tych obszarach, zaczyna tam zanikać. Wpływ na to ma słaba opłacalność produkcji i coraz dotkliwszy brak młodych rolników.Unia od lat podejmuje szereg inicjatyw na rzecz ożywienia obszarów transgranicznych - czy to w ramach polityki spójności czy wspólnej polityki rolnej. W górach oraz innych regionach o ponadprzeciętnych walorach krajobrazowych i kulturowych jedną z recept jest rozwój turystyki i agroturystyki. Ważną rolę odgrywają tutaj również unijne oznaczenia geograficzne dla unikalnych produktów pochodzących z tych obszarów, w oparciu o które można budować czy wzmacniać potencjał turystyczny, również w ujęciu transgranicznym. Nie brak jednak też przykładów, kiedy przyznanie unijnego oznaczenia geograficznego produktowi po jednej stronie granicy staje się zarzewiem konfliktu z producentami podobnego specjału po drugiej stronie.

. ‒ Rozporządzenie w sprawie zintegrowanych statystyk rolnych zajmuje się bardzo ważnym tematem, zasadniczym dla tworzenia rzetelnych baz danych dających właściwy ogląd sytuacji w UE na poziomie gospodarstw. Statystyki rolne obejmują chociażby informacje dotyczące struktury gospodarstw, metod produkcji oraz działań z zakresu rozwoju obszarów wiejskich. Inne zagadnienia, których monitorowanie powinno stać na odpowiednio wysokim poziomie, to kwestie rolno-środowiskowe, elastyczność systemu na potrzeby realizacji określonych celów czy też odpowiednie wsparcie dla polityki badań i rozwoju oraz innowacji.Statystyki pozwalające na przeprowadzenie pogłębionej analizy sytuacji gospodarstw rolnych są konieczne dla lepszego zrozumienia sytuacji rolnictwa w UE, wpływu WPR na rolników i produkcję rolną, jak również stopniowo narastającego wpływu czynników zewnętrznych mających genezę polityczną, takich jak chociażby rosyjskie embargo na produkty spożywcze z UE. Kluczowe jest również lepsze zrozumienie wpływu zmian klimatycznych i przemian społecznych na sytuację w rolnictwie oraz na obszarach wiejskich.Posiadanie możliwie najbardziej kompletnych informacji w tym zakresie powinno stanowić podstawę dla opracowania strategii politycznych, które mają przecież służyć nie tylko rolnikom, przetwórcom czy mieszkańcom obszarów wiejskich, ale też ogółowi obywateli i konsumentów. Fakt, że polityka rolna służy również wszystkim konsumentom, a nie tylko podmiotom z obszaru rolnictwa, jest podnoszony zbyt rzadko i zbyt słabo.

Procesy zachodzące poza granicami Unii Europejskiej mają coraz większy wpływ na sytuację unijnego sektora rolno-żywnościowego. Kolejnym przykładem uwarunkowań zewnętrznych oddziałujących na sytuację w naszym rolnictwie są amerykańskie restrykcje handlowe w odniesieniu do hiszpańskich oliwek, choć w przyszłości można spodziewać się, że dotknięte mogą być też różne produkty z innych krajów.Rosnące tendencje protekcjonistyczne na świecie mogą stanowić poważne zagrożenie dla naszych producentów. Żeby temu przeciwdziałać, potrzeba uporządkować procesy globalizacyjne i liberalizacyjne. Droga do tego celu wiedzie przez przyjęcie pewnych zasad, reguł, dobrych praktyk handlowych na poziomie światowym. Do niedawna forum dla przyjmowania takich zasad była Światowa Organizacja Handlu (WTO), lecz stopniowo traci ona na znaczeniu, czego przykładem jest choćby fiasko grudniowych rozmów na Konferencji Ministerialnej w Buenos Aires. Niemałą rolę w tym „demontowaniu” WTO odgrywa administracja prezydenta Trumpa.Unia Europejska jest nadal największym eksporterem produktów rolno-żywnościowych na świecie, co jest rezultatem wysokiej renomy naszych produktów wśród zagranicznych konsumentów. Nasz sukces eksportowy jest solą w oku naszych głównych konkurentów. Aby utrzymać swoją pozycję, musimy nadal inwestować w systemy jakości, lecz równocześnie już i tak nadwątlona konkurencyjność europejskiego rolnictwa nie może być pomniejszana przez dodatkowe obciążenia środowiskowe czy nadmierne otwieranie naszych rynków.

Pszczoły jako zapylacze mają istotne znaczenie dla rolnictwa i produkcji żywności. Ich liczebność i zdrowie ma bezpośredni wpływ na produktywność rolnictwa i bezpieczeństwo żywnościowe. Dlatego dobrze, że w sprawozdaniu wzywamy do podjęcia kwestii zdrowia pszczół, których liczebność maleje.Pszczelarstwo to również ważny sektor i źródło dochodów dla mieszkańców wielu regionów, ale produkcja miodu w niektórych miejscach spadła o niemal połowę, co wiąże się z tym, że mamy masowy import miodu z Chin czy z Ukrainy. Konieczne jest także uszczelnienie przepisów z zakresu etykietowania, aby mieszanki były dobrze opisane i aby przeciwdziałać podrabianiu miodu. Potrzeba większej kontroli kanałów przywozu miodu do UE i wspierania małych producentów przez ułatwianie im tworzenia krótkich łańcuchów dostaw.Miód ma dobry wpływ na zdrowie ludzkie i warto promować jego spożycie i wspierać pszczelarzy. W ramach nowej WPR należy zapewnić pszczelarstwu odpowiedni poziom wsparcia.

Wydarzenia ostatnich lat, takie jak kryzys finansowy i gospodarczy czy też innego rodzaju zawirowania na rynku powodowane również w coraz większym stopniu czynnikami zewnętrznymi, niezależnymi od działań UE, doprowadziły do wzrostu stopy bezrobocia młodzieży z 15 % do 24 % w okresie 2008–2013 przy występowaniu istotnych różnic między państwami członkowskimi. Należy mieć na uwadze, że długie okresy bezrobocia młodzieży mogą skutkować marginalizacją i wykluczeniem ludzi młodych ze społeczeństwa oraz wzrostem poczucia izolacji, co może rzutować na całe ich życie.Należy dbać o usprawnienie przejścia od kształcenia do zatrudnienia, gdyż podjęcie pierwszej pracy ma również efekt psychologiczny, motywuje ludzi młodych, umożliwia nieprzerwany rozwój umiejętności osobistych i zawodowych. Dlatego też konieczne jest przeciwdziałanie sytuacjom przedłużającego się okresu bezrobocia, które mogą ten naturalny i korzystny proces zaburzać. Przedłużające się okresy bezrobocia mogą doprowadzić do tego, że osoby te utracą część swojej motywacji i umiejętności. Stanowi to nie tylko osobistą tragedię, ale również sygnał, że konieczne jest zastanowienie się nad sposobami wykorzystania potencjału inwestycji publicznych i prywatnych.W roku 2013 r. Unia ustanowiła gwarancję dla młodzieży, na podstawie której państwa członkowskie zobowiązują się do zapewnienia młodym ludziom dobrej oferty zatrudnienia, dalszego kształcenia, przygotowania zawodowego lub stażu w ciągu czterech miesięcy od uzyskania statusu osoby bezrobotnej lub zakończenia kształcenia formalnego.

Obserwujemy obecnie ciągły wzrost znaczenia strategii makroregionalnych w Unii stanowiących swego rodzaju platformę dla współpracy międzynarodowej zarówno między państwami członkowskimi, jak i przedsięwzięć podejmowanych wspólnie z państwami trzecimi. W związku z tym potrzebne są zintegrowane ramy, dzięki którym można podejmować wspólne wyzwania i wykorzystywać wspólny potencjał.Strategie makroregionalne wnoszą niezwykle istotny wkład w zakresie współpracy transgranicznej i międzysektorowej w Europie, jednakże ich potencjał jest jeszcze większy, dlatego należy dążyć do dalszego zacieśniania powiązań gospodarczych oraz wzmacniania transferu wiedzy pomiędzy regionami i państwami. Są to jednak procesy przebiegające na wielu poziomach, z udziałem wielu państw i regionów, niekiedy wymagają czasu, a postępy nie są natychmiastowe, dlatego też należy zapewnić tego rodzaju inicjatywom odpowiedni poziom finansowania.Należy cieszyć się jednak również z dotychczasowych osiągnięć ukazujących realne rezultaty chociażby uruchomionej w 2009 r. strategii UE dla regionu Morza Bałtyckiego (EUSBRS), szczególnie w odniesieniu do mechanizmów koordynacji pomiędzy uczestniczącymi regionami, ale też w samych tych regionach i państwach. Strategia ta obejmuje ponad 100 inicjatyw przewodnich i nowych sieci. Wyzwaniem pozostaje jednak chociażby kwestia potencjału i wkładu obszaru Morza Bałtyckiego w kontekście sieci energetycznych i przesyłu energii oraz surowców energetycznych. W przypadku projektów takich jak Nord Stream konieczne jest wzięcie pod uwagę interesów i stanowisk wielu państw oraz postępowanie zgodne z zasadą solidarności unijnej.

W Abidżanie w dniach 29–30 listopada 2017 r. odbędzie się kolejny szczyt Afryka – UE, a jego tematem przewodnim będzie „Inwestowanie w młodzież”. Jest to temat niezwykle istotny, gdyż młodzież jest przyszłością Afryki i już wkrótce to ona będzie budować przyszłość gospodarczą i społeczną kontynentu. Dlatego tak ważne jest, aby kontynuować dialog mający na celu zaangażowanie obywateli, organizacji społeczeństwa obywatelskiego, organizacji pozarządowych, Unii Europejskiej, Unii Afrykańskiej i innych, w konstruktywne działania ukierunkowane na trwały pokój, ochronę praw podstawowych, rozwój i bezpieczeństwo.Mówiąc o bezpieczeństwie warto przypomnieć, że jednym z najważniejszych jego wymiarów jest bezpieczeństwo żywnościowe, czyli zapewnienie ludziom dostępu do żywności. Zacieśnione partnerstwo UE z Afryką powinno zatem, w oparciu o wspólne wartości i dla obopólnych korzyści, dążyć do rozwiązywania globalnych problemów takich jak zmiany klimatyczne, brak wspomnianego już bezpieczeństwa żywnościowego, brak dostępu do wody pitnej oraz lepsze zarządzanie dostępnymi jej zasobami. Coraz bardziej widoczne są skutki degradacji środowiska i niezrównoważonego wykorzystania zasobów naturalnych, co wiąże się między innymi ze wzrostem liczby ludności i urbanizacją a problemy takie jak bezrobocie młodzieży, jej radykalizacja oraz przepływy migracyjne dodatkowo utrudniają budowę stabilnych podstaw dla realizacji celów związanych z tymi wyzwaniami.

Jednym z najważniejszych osiągnięć UE jest utworzenie wspólnego rynku oraz wspólnotowe zarządzanie jego czterema podstawowymi swobodami dotyczącymi przepływu ludzi, towarów, usług i kapitał.Rynek ten jest jednak podatny na różnego rodzaju czynniki zewnętrzne. W zglobalizowanym świecie wpływ sytuacji na rynkach światowych oraz ustaleń zawieranych na szczeblu WTO w coraz większym stopniu determinuje sytuację również na rynku europejskim, sprawiając, że polityki UE muszą brać te czynniki pod uwagę tak samo jak sytuację wewnątrz UE.Kluczowym jest posiadanie skutecznego i wszechstronnego mechanizmu umożliwiającego ustalenie, czy w danym kraju lub sektorze istnieją znaczące zakłócenia, co prowadziłoby do podjęcia ewentualnej decyzji o wszczęciu postępowania mającego na celu znalezienie dowodów na to, że dany kraj lub sektor jest dotknięty znaczącymi zakłóceniami.Unia Europejska powinna mieć odpowiednie narzędzia umożliwiające jej skuteczną ochronę swojego rynku, w tym rynku produktów rolno-żywnościowych przed dumpingiem. Należy zatem w dalszym ciągu pracować nad odpowiednimi instrumentami UE, które miałyby zastosowanie w kontaktach ze wszystkimi naszymi partnerami handlowymi i mogłyby stanowić właściwą podstawę dla trwałych stosunków handlowych. Nie możemy jednak zapominać również o ogromnych różnicach w kosztach i warunkach produkcji na świecie oraz różnych standardach, jakim sprostać muszą producenci w różnych regionach świata.

Przyjęte sprawozdanie wyznacza główne cele strategii rozwoju edukacji w zakresie nowych umiejętności. Wraz ze zmianami na świecie istnieje potrzeba modernizacji systemów kształcenia i szkolenia, tak by dopasować standardy edukacji do aktualnej sytuacji społeczno-ekonomicznej.W związku z tym cieszę się, że w sprawozdaniu stwierdzono konieczność stworzenia narzędzia prognozowania ogólnoeuropejskiego zapotrzebowania na umiejętności. Dzięki takiemu rozwiązaniu ośrodki działające w sektorze edukacji będą mogły dostosować oferowane kursy do oczekiwań pracodawców, co niewątpliwie przyczyni się do poprawy sytuacji na rynku pracy i połączenia świata nauki ze światem biznesu. Postęp w edukacji musi odpowiadać przemianom współczesnego rynku pracy. Z drugiej strony należy, tak jak to zostało opisane w sprawozdaniu, dbać również o rozwój pozazawodowy obywateli UE, który będzie obejmował naukę (według niektórych naukowców zachowanie) m. in. krytycznego myślenia czy kreatywności. Otwartość i kreatywność są bowiem obecnie tak samo ważne jak formalna wiedza.Ten dokument wyznacza kierunki potrzebnych reform w sektorze edukacji. Teraz należy się zastanowić, w jaki sposób wdrożyć przedstawione rozwiązania, by osiągnąć cel, jakim jest nowoczesna i przyszłościowa oferta edukacyjna dla obywateli UE.

Pogłębianie stosunków politycznych między UE i Indiami oddziałuje pozytywnie na współpracę międzynarodową, która jest ważna z perspektywy zwalczania problemów globalnych, takich jak terroryzm, ubóstwo czy nierówności społeczne. Należy zaznaczyć, że zatwierdzenie planu działania UE–Indie na okres do roku 2020, który to plan, notabene, stanowi krok w kierunku intensyfikacji partnerstwa strategicznego w ciągu następnych lat, jest gwarantem ściślejszej współpracy z Indiami na licznych frontach, co z kolei wiąże się z wieloma wymiernymi korzyściami. Zawarcie kompleksowego porozumienia o wolnym handlu między UE i Indiami jest odpowiednim dopełnieniem aktualnych relacji oraz sposobem na poszerzenie możliwości handlowo–gospodarczych obu stron. Ścisła współpraca z Indiami pozwala również na skuteczniejsze działanie mające na celu wspieranie przemian demokratycznych w państwach azjatyckich, takich jak Sri Lanka, Malediwy czy Mjanma. Ważnym aspektem relacji UE z Indiami jest przede wszystkim współdziałanie organów ścigania oraz wymiana informacji w ramach Europolu, co pozwala skutecznie zwalczać takie zjawiska jak międzynarodowy terroryzm czy przestępczość zorganizowana. Wskazane jest, aby zarówno UE, jak i Indie kontynuowały wzmożone działania na rzecz bezpieczeństwa jądrowego oraz zwalczania rozprzestrzeniania broni masowego rażenia. Ponadto należy pochwalić Indie za poczynione wysiłki na rzecz ochrony praw człowieka, które przejawiają się w ochronie mniejszości religijnych i etnicznych oraz w walce z dyskryminacją.

Inicjatywa „WiFi4EU” jest słusznym projektem pozwalającym na realizację zasady powszechnego dostępu obywateli europejskich do korzyści wynikających ze społeczeństwa informacyjnego. Zagwarantowanie bezpłatnego oraz nieograniczonego dostępu do bezprzewodowej sieci internetowej – bez względu na miejsce zamieszkania oraz wysokość osiąganych dochodów – jest sposobem na zniwelowanie istniejących różnic w zakresie dostępu do technologii informacyjnych.Mimo dość dobrze rozwiniętej infrastruktury teleinformatycznej w dużych miastach dostęp do Internetu bezprzewodowego w mniejszych miejscowościach pozostawia wiele do życzenia. Zapewnienie takiego dostępu w parkach, bibliotekach, szpitalach czy innych ośrodkach życia publicznego wpłynie pozytywnie na standard życia społeczności lokalnych. Inicjatywa ta wyraźnie przyczynia się do rozwoju europejskiego społeczeństwa informatycznego zarówno w miejskich, jak i wiejskich ośrodkach społecznych, a co za tym idzie tworzy nowe możliwości dla obywateli europejskich. Bezpłatny dostęp do internetu bezprzewodowego ułatwi użytkownikom dostęp do usług publicznych, informacji oraz nowoczesnych technologii. Projekt „WiFi4EU” jest kolejnym krokiem w stronę zintegrowanej oraz nowoczesnej Europy oraz dowodem na to, że UE działa w interesie swoich obywateli.

Bezpieczeństwo energetyczne jest niezwykle ważne dla dalszego rozwoju zjednoczonej Europy. Ewentualne przerwanie dostaw ważnego surowca, jakim jest gaz ziemny, do jednego lub więcej krajów UE jest groźne dla gospodarek tych krajów, o czym mogliśmy się niejednokrotnie przekonać w przeszłości.Już w 2010 roku Parlament Europejski, w kontekście kryzysu gazowego z lat 2006 i 2009, przyjął rozporządzenie nr 994/2010 w sprawie środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego i uchylenia dyrektywy Rady 2004/67/WE. Był to bardzo ważny dokument, w którym wyraziliśmy potrzebę współpracy między przedsiębiorstwami gazowymi, państwami członkowskimi i Komisją Europejską, by bezpieczeństwo energetyczne w UE stało się faktem. To rozporządzenie stanowiło kamień milowy w działaniu na rzecz poprawy bezpieczeństwa energetycznego, ale w dłuższej perspektywie okazało się niewystarczające.Z tego względu bardzo pozytywnie oceniam sprawozdanie autorstwa Jerzego Buzka, które jest merytoryczną i przemyślaną odpowiedzią PE na potrzebę nowelizacji przepisów w zakresie bezpieczeństwa dostaw gazu. Podejście regionalne i korytarze awaryjne połączone z lepszą wymianą informacji to tylko niektóre z głównych postulatów zaprezentowanego sprawozdania. Na uwagę zasługuje również długo oczekiwana realizacja koncepcji wspólnych zakupów gazu ziemnego, co z pewnością przyczyni się do wzmocnienia pozycji negocjacyjnej poszczególnych państw i firm.

W wielu naszych dokumentach mówimy o potrzebie zrównoważonego rozwoju, ale w sposób zbyt ogólny, nie przedstawiając konkretnych przykładów i propozycji działań w tym zakresie.Taką sytuację mamy m.in. w rolnictwie, przetwórstwie rolno-spożywczym, a także w obszarze wytwarzania środków produkcji dla rolnictwa. Wzrost konkurencyjności na rynku światowym jest spowodowany uprzemysłowieniem, wzrostem skali produkcji, co prowadzi do wypadania mniejszych gospodarstw produkujących w sposób bardziej przyjazny dla środowiska. Tym samym w Europie niszczy się europejski model rolnictwa, choć szczycimy się, że jest on przyjazny dla środowiska i wytwarza produkty żywnościowe wysokiej jakości. Uprzemysłowione, intensywne rolnictwo daje wprawdzie lepsze efekty ekonomiczne, jest bardziej konkurencyjne, o czym wspomniałem, ale zużywa też więcej środków chemicznych.Co więcej, koncentracja następuje także w obszarze wytwarzania środków chemicznych. Obserwujemy tam łączenie się już teraz ogromnych firm. Dominacja wielkich potentatów na rynku prowadzi do ograniczenia konkurencyjności również w obszarze wytwarzania nowych, bezpieczniejszych środków ochrony roślin czy nawozów bardziej przyjaznych dla środowiska.

Mówiąc o planie pracy Komisji na 2018 r., pamiętajmy, że będzie to ostatni rok przed rokiem wyborczym, a więc warto przeanalizować nasze zapowiedzi i program, z którym szliśmy do wyborów w 2014 r., i co jeszcze możemy zrobić dla dobra naszych wyborców. Obecna perspektywa finansowa została przyjęta dopiero w grudniu 2013 r., a przez to rok 2014 był okresem przejściowym, kiedy wykorzystanie środków przez państwa członkowskie było bardzo małe, a prawdziwa jego implementacja rozpoczęła się dopiero od 2015 r. W obecnym roku przeprowadzamy śródokresowy przegląd budżetu (omnibus), zwiększając jego elastyczność i możliwości finansowe nowych wyzwań. Omnibus stworzy nowe możliwości w roku 2018 i w kolejnych latach.Rok 2018 jest szczególnie ważny dla realizacji wyzwań związanych z globalizacją, liberalizacją handlu, rynkiem światowym. Wyzwania te wymagają bowiem stworzenia nowych zasad funkcjonowania w obszarze wymiany handlowej. Temu mają służyć m.in. negocjowane umowy handlowe, które stworzą z tym zakresie nowy ład i porządek prawny.

Przy takich okazjach zawsze wraca pytanie, jak tworzyć budżet. Czy jak dotychczas, w oparciu o składki państw członkowskich, czy raczej bazując na tzw. źródłach własnych. Wydaje się, że warto – choćby dla zebrania doświadczeń – zwiększyć część budżetu Unii opartego na zasobach własnych, wprowadzając nowe źródła finansowania. Pozwoliłoby to nam na przedyskutowanie tego rozwiązania. Z tych nowych źródeł można by finansować nowe wyzwania ważne dla całej Europy. Myślę tu np. o bezpieczeństwie, obronie, migracji, miejscach pracy dla młodzieży czy przeciwdziałaniu zmianom klimatycznym.Warto także zastanowić się, co osiągnęliśmy dzięki budżetowi UE? Dzięki środkom europejskim mogliśmy kreować określone priorytety rozwoju w krajach członkowskich, wyrównywać szanse rozwojowe, co jest bardzo istotne dla funkcjonowania wspólnego rynku, który jest podstawowym i największym osiągnięciem UE. Dzięki niemu korzyści ze wspólnej obecności w Unii mają nie tylko beneficjenci, ale także płatnicy netto. Analitycy szacują, że z każdego euro wniesionego do budżetu Unii płatnicy netto osiągają korzyść, z tytułu wymiany handlowej i tworzonych warunków rozwojowych rzędu od 0,8 do 1,2 EUR. Mieszkaniec Unii powinien otrzymać właściwy przekaz o pozytywach i osiągnięciach Unii.

Pomoc, jakiej Unia udziela krajom potrzebującym, jest wartością, którą powszechnie się szczycimy. Mamy w tym zakresie doświadczenie i wnioski, jakie płyną z udzielania takiej pomocy w przeszłości przez UE czy Bank Światowy. Dotyczy to m.in. krajów, które są już obecnie w Unii, a taką pomoc otrzymywały przed stowarzyszeniem z Unią czy w jego trakcie. Ważne jest, aby taka pomoc kreowała i wymuszała rozwój oraz kształtowała jego kierunki. Jeśli jest to wsparcie o charakterze konsumpcyjnym, to musi ona dotrzeć do najbardziej potrzebujących. Jeśli jest to pomoc rozwojowa, to musi być ona dostępna dla wszystkich podmiotów, szczególnie tych średnich i małych, a nie powinni z niej korzystać tylko nieliczni oligarchowie, i to w mało przejrzystych sytuacjach.Wydaje się, że dodatkowe bezcłowe kontyngenty rolne i przemysłowe dla Ukrainy, które zostały dzisiaj przyjęte, są w dużej mierze po to, aby móc wytłumaczyć, przykryć brak efektów na innych polach, np. w zakresie realizacji porozumień mińskich. Nadal nie zajmujemy wyraźnego stanowiska wobec trudnych relacji ukraińsko-rosyjskich, aby nie narazić się Putinowi.Należy udzielać pomocy rozwojowej Ukrainie, ale nie kosztem rolników europejskich, którzy znajdują się obecnie w bardzo trudnej sytuacji w związku z embargiem rosyjskim czy niestabilnością cen.

Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych odgrywa istotną rolę w odpowiadaniu na potrzeby inwestycyjne i rynkowe UE, zwracając szczególną uwagę na wymogi finansowania projektów obarczonych dużym ryzykiem. Liczne inwestycje z EFIS przyczyniły się do zwiększenia dostępu do finansowania i uruchomienia kapitału prywatnego. Jest to bardzo ważna cecha tych projektów i należy dążyć do dalszego udoskonalania procesu podejmowania decyzji dotyczących wyboru przedsięwzięć. Należy również ponownie przyjrzeć się funkcjonowaniu platform inwestycyjnych oraz zastanowić się nad możliwością ich usprawnienia.Wybór operacji finansowych EFIS oraz proces zarządzania projektami powinny być przejrzystsze i opierać się na określonych kryteriach oraz od samego początku angażować zainteresowane podmioty na szczeblu lokalnym i regionalnym. Należy również w większym stopniu zaangażować władze lokalne i regionalne w dobór projektów, które mają dla nich bezpośrednie znaczenie. Ponadto należy promować wśród lokalnych i regionalnych władz korzyści płynące z inwestycji EFIS.Należy monitorować skutki tych strategii i projektów, aby stymulować zatrudnienie i trwały wzrost gospodarczy. Należy również obserwować wpływ efektów już ukończonych lub realizowanych inwestycji oraz ich komplementarność z innymi programami UE.Ponadto, potrzebna jest większa równowaga geograficzna w dystrybucji środków z EFIS pomiędzy poszczególne państwa i regiony Europy.

Badania naukowe stanowią bardzo ważny element, który przyczynia sią do budowania konkurencyjności europejskiej gospodarki. Koniecznym jest zatem przeznaczanie odpowiedniej ilości środków na szeroko pojęte badania i rozwój, ze szczególnym uwzględnieniem projektów pilotażowych oraz możliwości wykorzystania wyników badań w praktyce.W kolejnym programie ramowym trzeba będzie prawdopodobnie uwzględnić wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z UE. Zjednoczone Królestwo zajmuje wiodącą pozycję w dziedzinie nauki i korzystania z funduszy UE w tym obszarze, należy zatem zapewnić prawidłowe prowadzenie i zakończenie projektów już rozpoczętych. Należy dążyć do znalezienia dobrego kompromisu i zadbać o to, aby UE nie straciła korzyści z badań naukowych przeprowadzonych w ramach programu „Horyzont 2020”.Należy również zwrócić uwagę na bardzo nierównomierne wykorzystanie środków na badania i rozwój przez instytuty badawcze i inne podmioty w różnych krajach UE. Szczególnej uwagi i działań wymaga fakt, że podmioty z państw członkowskich znajdujących się w Europie Środkowej i Wschodniej biorą udział w projektach w ramach programu „Horyzont 2020”, na które przeznaczone jest jedynie 5 % całego jego budżetu. Jest to ogromna dysproporcja w stosunku do innych państw członkowskich. Należy zbadać jej przyczyny i w oparciu o wyciągnięte wnioski podjąć konkretne działania w tym zakresie.

Właściwe wykorzystanie funduszy dostępnych w ramach WPR i polityki spójności ma ogromne znaczenie dla żywotności i rozwoju obszarów wiejskich w Europie. Wsparcie to jest szczególnie istotne na obszarach odizolowanych i borykających się z różnego rodzaju brakami, takimi jak niewystarczająca infrastruktura komunikacyjna, edukacyjna, zdrowotna itd. Ponadto trzeba mieć świadomość, że w przypadku wielu takich regionów rolnictwo stanowi główne zajęcie lokalnej ludności i wymaga szczególnego rodzaju wsparcia.Fundusze te mają potencjał mierzenia się z problemami, które wymagają znacznych nakładów i ciągłego działania, a nie jedynie realizacji pojedynczych, doraźnych projektów. Chodzi tu, między innymi, o przeciwdziałanie skutkom i przyczynom stojącym za kryzysem w rolnictwie, stratami w dochodach, wzrostem niestabilności cen oraz innym zjawiskom, przez które rynek opuszczają kolejne gospodarstwa, zwłaszcza te drobne.Sektor ten wymaga również dalszej restrukturyzacji, której celem powinno być wzmocnienie pozycji przetargowej rolników w łańcuchu dostaw oraz promowanie wydajnej, a zarazem przyjaznej dla środowiska produkcji.Sektor rolnictwa wymaga wsparcia nie tylko ze strony obydwu filarów, ale także polityki spójności, która powinna uwzględniać wielofunkcyjny charakter obszarów wiejskich, gdzie działalność rolnicza stanowi jedną z wielu form aktywności zawodowej mieszkańców.Warto również poświęcić więcej uwagi instrumentom finansowym, które w ramach WPR były dotychczas wykorzystywane w stosunkowo niewielkim zakresie.

. ‒ Wśród marnowanych zasobów szczególne miejsce zajmuje żywność, która poza swoją wartością ekonomiczną ma przecież podstawowe znaczenie dla życia i zarazem zdrowia naszych obywateli.Szacuje się, że każdego roku marnuje się jedna trzecia wytwarzanej na świecie żywności, a w samej tylko UE rocznie marnuje się około 88 mln ton żywności. Są to ogromne ilości, zwłaszcza jeśli uświadomimy sobie, że zjawisko głodu na świecie wcale nie zostało jeszcze wyeliminowane i w dalszym ciągu, obok ubóstwa, stanowi poważny problem w wielu krajach i przyczynę dramatów ludzkich.Konieczne są zatem: promowanie dobrych praktyk mających na celu ograniczanie nadprodukcji, lepsze mechanizmy reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych oraz programy pomagające w zagospodarowaniu resztek i odpadów biologicznych w kontekście ich wykorzystania chociażby jako biomasy w biogazowniach. W zależności od kategorii odpady mogą również zawierać różnego rodzaju cenne surowce, które mogłyby być odzyskiwane i wykorzystywane w innych procesach produkcyjnych.Należy również prowadzić kampanie informacyjne mające na celu uświadamianie ludziom zagadnień związanych z żywnością, skutkami jej marnowania oraz wpływem właściwego sposobu odżywiania się na zdrowie ludzkie. Warto również promować konsumpcję produktów lokalnych, wytwarzanych w najbliższym otoczeniu konsumenta.

Rolnictwo jest szczególnym sektorem gospodarki, który wymaga odrębnego traktowania. Z tego względu również nieruchomości rolne powinny posiadać odmienny status, a ich wykorzystanie powinno być ściśle powiązane z działalnością i produkcją rolniczą.W ostatnim czasie niepokoi zmniejszający się areał ziemi uprawnej w Europie, postępująca koncentracja oraz spekulacją nią. Grunty podporządkowane zwykłym regułom rynkowym stają się przedmiotem niekontrolowanego obrotu handlowego. Tymczasem polityka w kwestii nieruchomości rolnych powinna sprzyjać zrównoważonemu rozwojowi i ułatwiać młodym ludziom rozpoczęcie działalności rolniczej. Można to osiągnąć, jeżeli państwa członkowskie będą posiadały możliwość kształtowania własnego ustroju rolnego.Ze względu na wyjątkowy charakter nieruchomości rolnych powinny one być odpowiednio zabezpieczone, m.in. przez uprzywilejowanie nabywcy działającego w sektorze rolniczym, aby uniknąć koncentracji ziemi w rękach osób niebędących rolnikami. W Europie dominuje tradycyjny model rodzinnych gospodarstw rolnych. Wszelkie zmiany, ograniczenia i w konsekwencji likwidacja takich form działalności rolniczej, będą miały znaczący wpływ na strukturę społeczną oraz żywotność obszarów wiejskich. Dlatego należy pozytywnie ocenić przyjęte dziś sprawozdanie Pani Noichl, które celnie identyfikuje główne problemy z dostępem rolników do ziemi.

Zagrożenie terroryzmem stanowi obecnie realne niebezpieczeństwo, które nie może być bagatelizowane. Konieczne jest podejmowanie szeroko zakrojonych działań i współpracy, wymiany informacji, oraz mających na celu maksymalnie skuteczne zapobieganie tragicznym wydarzeniom, jak te we Francji. Zwalczanie terroryzmu nie polega na zajęciu się jakimś jednym konkretnym obszarem czy też zagadnieniem, lecz wymaga podejścia holistycznego w zakresie zapobiegania radykalizacji postaw w skali globalnej. Jest to zadanie wymagające nie tylko dobrej współpracy wewnątrz Unii, ale współpracy i zaufania między państwami na arenie światowej.W obecnych czasach terroryzm może przybierać różne formy, co wynika z rozwoju cywilizacyjnego ludzkości. Coraz częściej mówi się ostatnio chociażby o cyberprzestępczości czy też atakach terrorystycznych na systemy informatyczne. Działania takie nabierają jeszcze większego znamienia terroryzmu, jeśli wymierzone są w infrastrukturę krytyczną. Widzimy zatem, że definicja terroryzmu nie jest zamknięta i już obecnie powinna zostać rozszerzona.Kolejnym bardzo niepokojącym zjawiskiem jest postępujące zbliżenie przestępczości zorganizowanej i terroryzmu. Należy bezwzględnie przeciwdziałać ich współpracy oraz wzajemnemu korzystaniu ze swojej pomocy, albowiem w znaczący sposób może to ułatwiać terrorystom i potencjalnym zamachowcom dostęp do różnego rodzaju niebezpiecznych materiałów, otrzymanie przeszkolenia, czy też ochronę przed organami ścigania.

Państwa członkowskie UE mają swobodę w wyborze swojego miksu energetycznego, aby miały możliwość decydowania się na możliwie najbardziej optymalne rozwiązania w zależności od swoich specyficznych uwarunkowań. Powinny przy tym kierować się zasadą racjonalnej oceny sytuacji bieżącej oraz realnych perspektyw rozwoju potencjału krajowego w kontekście gospodarczym oraz wszelakich innych czynników i uwarunkowań, takich jak różnego rodzaju zobowiązania wynikające z ustawodawstwa unijnego. Dlatego też bardzo ważne jest zapewnienie odpowiedniej elastyczności państwom członkowskim w wyborze określonych rozwiązań oraz świadomość istotnych różnic, które zwyczajnie uniemożliwiają zastosowanie jednego podejścia do redukcji emisji.Przyjmowane rozwiązania powinny zatem wspierać realizację krajowych inwestycji w zakresie modernizacji infrastruktury energetycznej, a działaniem korzystnym w tym kontekście jest utrzymanie dotychczasowej formuły zgodnie z którą przyznawane są bezpłatne uprawnienia emisyjne w ramach derogacji dla sektora energetycznego.Ambicje dotyczące ograniczania emisji wciąż rosną w UE, jednakże mając na uwadze dobro środowiska nie możemy zapominać o konsekwencjach nakładania kolejnych ograniczeń dla przemysłu, energetyki oraz, w ogólnym ujęciu, konkurencyjności wielu sektorów gospodarki unijnej. Bardzo ważna jest prawidłowa ocena nie tylko wpływu planowanych przepisów na środowisko oraz przeliczanie korzyści płynących ze sprzedaży uprawnień do emisji, ale również zagrożenia ucieczki emisji i podkopywania stabilnych podstaw przemysłu europejskiego.