72 Written explanations of Peter van DALEN

Ik stem tegen de volledige resolutie over de criminalisering van seksuele voorlichting in Polen.Enerzijds omdat de resolutie over een nationale aangelegenheid gaat. Seksuele voorlichting in het onderwijs van een lidstaat is een nationale bevoegdheid en dat moet zo blijven. Politieke partijen in het EP gaan te ver door die bevoegdheid naar Brussel te willen halen. Bovendien wordt in de resolutie ook verwezen naar seksuele en reproductieve rechten. Anderzijds ben ik tegen het feit dat lidstaat Polen de seksuele voorlichting op scholen strafbaar wil stellen, onder het voorwendsel pedofilie tegen te gaan. Dat gaat veel te ver. Seksuele voorlichting aan kinderen is een verantwoordelijkheid voor de ouders, in samenwerking en overleg met het onderwijs.

Hoewel het niet te ontkennen valt dat klimaatverandering een grote uitdaging is, is het uitroepen van een noodsituatie op het gebied van het klimaat in de EU te paniekerig en te hysterisch.De resolutie is ingediend door de Groenen, Renew Europe en de socialisten. Mijn fractie, de Europese Volkspartij (EVP), wilde graag een andere woordkeuze zien en heeft geprobeerd het woord emergency (noodsituatie) te vervangen door urgency (urgentie). Dat is helaas niet gelukt.Ik steun de woordkeuze van de EVP, omdat het woord noodsituatie te ver gaat. Zo roept het voor een aantal Duitse leden herinneringen op aan het Derde Rijk, toen Adolf Hitler met juist dat woord (Notfall , Notlage ) de democratie en de Reichstag buitenspel zette (met de Machtigingswet van maart 1933).Het is zeker noodzakelijk om te handelen, maar we hoeven geen noodsituatie af te kondigen. Houd de paniek weg en maak concrete plannen, dat is veel effectiever.

Het Verdrag van Istanbul is in 2015 geratificeerd door Nederland. Het verdrag gaat over het voorkomen en bestrijden van geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld. Belangrijk dus! Ondertussen hebben ook alle EU-lidstaten het verdrag ondertekend, hoewel een aantal lidstaten het nog niet heeft geratificeerd. Ons Europese verkiezingsprogramma is ook duidelijk: de EU dient het Verdrag van Istanbul van de Raad van Europa te ratificeren.De gezamenlijke motie is een stap te ver gegaan. De tekst behandelt niet alleen het Verdrag van Istanbul, maar haalt ook abortuswetgeving en seksuele en reproductieve rechten aan. Ik kan die onderdelen niet steunen. Daarom heb ik me onthouden bij de eindstemming. Commissievoorzitter von der Leyen is echter duidelijk: het toetreden van de EU tot het Verdrag van Istanbul is een prioriteit voor haar Commissie. Ik hoop dat ze dit doorzet en ben blij dat ik op woensdag 27 november voor haar college heb gestemd.

Goed rentmeesterschap is zowel een menselijke plicht als een belofte voor de toekomstige generatie. Ik ben dan ook positief over de ambitieuze plannen van de Europese Commissie om van Europa zo snel mogelijk een klimaatneutraal continent te maken, zoals aangegeven tijdens de presentatie van de Green Deal.Het Europees Parlement heeft op deze Green Deal ingespeeld met een niet-bindende resolutie. Ik heb mij echter onthouden van de eindstemming vanwege enkele paragrafen.Zo stemde een meerderheid van het Europees Parlement ermee in dat maar liefst 30 % van de EU-zeeën moet gaan bestaan uit beschermde mariene gebieden. Wanneer we dit gaan vertalen naar onze Noordzee gaat dat echt niet werken door alle belangen (windenergie, visserij etc.) die daar nu al samenkomen. Bovendien wil een meerderheid van het Europees Parlement ook vérder gaan dan de maximale duurzame opbrengst (MSY), terwijl in een aantal EU-zeegebieden het doel van MSY voor 2020 niet eens werd gehaald. Hoewel het een niet-bindende resolutie is, zou ik onze EU-vissers niet recht in de ogen kunnen kijken als ik voor deze resolutie gestemd zou hebben.

Op het verslag-McAllister, het jaarverslag over het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid, volg ik in grote lijnen de EVP, met een paar kleine afwijkingen. Het zijn goede teksten, o.a. over de NAVO, maar het verslag roept toch ook weer om een versterking van het EU-buitenlandbeleid. De rode lijn voor mij is het verzoek in het verslag om een gekwalificeerde meerderheidsstemming door te voeren bij CFSP (buitenlandse zaken) in de Raad, i.p.v. de huidige unanimiteit. Daar kan ik het niet mee eens zijn en om die reden onthoud ik mij van stemming bij dit verslag.

Tien jaar nadat het Verdrag van Lissabon in werking getreden is, komt het Europees Parlement met een gezamenlijke resolutie over de conferentie over de toekomst van Europa. De resolutie roept op tot een bottom-upbenadering om zo de EU doelmatiger en efficiënter te maken. Hierbij krijgen EU-burgers de kans om een stevig debat te voeren over de toekomst van de EU. Dat is een nobel streven, maar juist die oproep om meer naar de EU-burgers te luisteren, maakt deze resolutie krom.Er ontbreekt namelijk een flinke portie zelfreflectie. Zo mis ik de lessen van de brexit. Hoe kan het toch dat een meerderheid in een land nee zegt tegen de EU? En in landen als Italië en Bulgarije waar bijna de meerderheid zich geen EU-burger voelt? Welke lessen trekt de Conferentie daaruit? Dat hele deel ontbreekt tot mijn grote schrik.Je kunt de toekomst van Europa niet vormgeven zonder naar de burgers te luisteren, maar wie de laatste tijd goed heeft geluisterd, realiseert zich dat een belangrijke luisteroefening al heeft plaatsgevonden, namelijk in het Verenigd Koninkrijk. Ik ben voor een efficiënter en doelmatiger Europa, maar mis toch echt de zelfreflectie in deze resolutie. Daarom zal ik mij onthouden van stemming.

Biodiversiteit en een gezonde aarde gaan hand in hand. Het is onze plicht een halt toe te roepen aan de achteruitgang van de biodiversiteit en om dat proces te keren. Ik juich toe dat de Europese Unie een mondiaal drijvende kracht wil zijn voor het verbeteren van de biodiversiteit.Ik verwelkom de EU-biodiversiteitsstrategie voor 2030, onderdeel van de Europese Green Deal, en het feit dat de EU de ambitie heeft om wereldwijd het voortouw te nemen voor een betere bescherming van ecosystemen en biodiversiteit.Ter voorbereiding van de conferentie over biodiversiteit van de Verenigde Naties in China (COP15), heeft het Europees Parlement een niet-bindende resolutie (motie) opgesteld. Hoewel ik voor de originele resolutie was, is er tijdens de stemming met betrekkelijk gering verschil een amendement aangenomen waardoor ik mij uiteindelijk onthouden heb bij de eindstemming. Dat amendement gaat te ver, door een onrealistisch doelpercentage vast te stellen voor beschermde mariene gebieden in de EU-zeeën. Indien dat percentage - van 30 % - zou worden toegepast, zal dat een fatale klap zijn voor de Europese en de Nederlandse visserij.

Ik waardeer deze overeenkomst, die de handel tussen de EU en Vietnam verbetert. Helaas bevat de investeringsbeschermingsovereenkomst geen apart hoofdstuk over handel en duurzame ontwikkeling.Ik heb grote vraagtekens inzake de mensenrechten en godsdienstvrijheid in Vietnam. In de recent uitgebrachte ranglijst van vervolgde christenen van Open Doors staat Vietnam op de 21e plaats. Ook in het jaarverslag van 2016 van de Interfractiewerkgroep voor Godsdienstvrijheid van het Parlement wordt inzake Vietnam gewezen op de achterstelling van onder andere christenen door de overheid. Christenen worden regelmatig door lokale gemeenschappen als verraders gezien, en de overheid doet niets om hen te beschermen.Ik vind het te fors om tegen deze overeenkomst te stemmen, maar vanwege de magere staat van godsdienstvrijheid in Vietnam kan ik evenmin voor stemmen: ik onthoud me van stemming en geef zo het signaal af dat deze stap in de betrekkingen EU-Vietnam nog onvoldoende is.

Ik waardeer deze overeenkomst, die de handel tussen de EU en Vietnam verbetert. Helaas bevat de investeringsbeschermingsovereenkomst geen apart hoofdstuk over handel en duurzame ontwikkeling.Ik heb grote vraagtekens inzake de mensenrechten en godsdienstvrijheid in Vietnam. In de recent uitgebrachte ranglijst van vervolgde christenen van Open Doors staat Vietnam op de 21e plaats. Ook in het jaarverslag van 2016 van de Interfractiewerkgroep voor Godsdienstvrijheid van het Parlement wordt inzake Vietnam gewezen op de achterstelling van onder andere christenen door de overheid. Christenen worden regelmatig door lokale gemeenschappen als verraders gezien, en de overheid doet niets om hen te beschermen.Ik vind het te fors om tegen deze overeenkomst te stemmen, maar vanwege de magere staat van godsdienstvrijheid in Vietnam kan ik evenmin voor stemmen: ik onthoud me van stemming en geef zo het signaal af dat deze stap in de betrekkingen EU-Vietnam nog onvoldoende is.

Het noodsteunpakket voor de visserij- en aquacultuursector steun ik volledig. De sector staat nu onder grote druk, met sterk dalende omzetten door de crisis.Het interinstitutionele proces is alleen niet goed gelopen. Er lag op maandagmiddag 13 april een bemoedigende ontwerpverklaring van de Commissie klaar, waarin zij aangaf maximale flexibiliteit te betrachten om onbenutte quota van het jaar 2020 naar 2021 over te hevelen. Bijna alle politieke fracties in het Parlement, onder aanvoering van mijn EVP-fractie, hadden daarom gevraagd.Op woensdag 15 april bleek aan het begin van de avond echter dat de Commissie toch niet met een formele verklaring wil komen. Ik kan niet achterhalen waarom dat zo gelopen is: ergens is in het proces tussen de vertegenwoordigers van de drie instellingen een kink in de kabel gekomen. Ik vind deze gang van zaken teleurstellend: we hebben nu alleen een informele verklaring van de Commissie in handen.Ik zal elke gelegenheid aangrijpen om deze kwestie te blijven agenderen, met de ontwerpverklaring van de Commissie in de hand. De overheveling van quota is voor de visserij essentieel.

Het Parlement stemt vandaag over een resolutie om de gevolgen van de coronacrisis te bestrijden. Aanvankelijk ging het in de ontwerptekst vooral over meer wederzijdse hulp op medisch gebied, maar de definitieve tekst bevat nu 56 paragrafen over vele onderwerpen.In die tekst staan goede punten, zoals veroordeling van de uitholling van de rechtsstaat in Polen en Hongarije, herstelobligaties om het herstel te financieren uit de EU-begroting, een centrale plaats voor de Green Deal bij de wederopbouw, het niet samenvoegen van de schulden van de Europese landen, en gebruik van het EMS voor de crisisbestrijding.Echter, een reeks punten bevalt mij niet, zoals meer eigen EU-inkomsten (lees: EU-belastingen), meer macht voor de Commissie, snelle realisatie van de Europese Monetaire Unie, en een flink groter meerjarig financieel kader.Ik vind gezamenlijke solidariteit in de EU belangrijk. Die zien we ook terug in verschillende andere voorstellen, zoals het noodpakket voor de visserij- en aquacultuursectoren. Ook in de resolutie van vandaag zitten punten die de solidariteit bevorderen. Tegelijk is helder dat diverse fracties nu de EU een stevig stap vooruit willen laten zetten naar een federaal Europa. Dat gaat me te ver en daarom heb ik me bij deze stemming onthouden.

Vanaf 2009 ben ik lid van het EP. Sindsdien bepleit ik verantwoording over de besteding van de maandelijkse algemene kostenvergoeding. Die bedraagt inmiddels meer dan 4 500 euro per maand per Europarlementariër. Over alle budgetten en betalingen moeten Europarlementariërs terecht verantwoording afleggen en de kwijting verantwoorden, maar niet over dit ene omvangrijke budget. Elke controle op de besteding van de algemene kostenvergoeding ontbreekt. Ik vind dat onbegrijpelijk.Er zijn, net zoals ik, Europarlementariërs die vrijwillig de controle door een externe accountant laten verrichten, en de niet gebruikte vergoeding terugstorten aan het Parlement. Ik vind dat dit de regel moet worden voor het hele EP, en dan verplicht en onder verantwoordelijkheid van het Parlement.Zolang dit niet geregeld is, steun ik amendementen waarin wordt opgeroepen om deze controle in het EP te krijgen, of dien ik op gezette tijden zelf amendementen hierover in.De algehele kwijting van de EP-begroting 2018 steun ik, maar op de bijbehorende resolutie onthoud ik mij, omdat de verantwoording over die algemene kostenvergoeding nog steeds niet goed is geregeld. Daarmee geef ik dit politieke signaal af: eens met de kwijting, maar niet eens met het feit dat de controle op de algemene kostenvergoeding nog steeds niet geregeld is.

De resolutie over het meerjarig financieel kader (MFK), de nieuwe eigen middelen voor de EU (lees: EU-belastingen) en het herstelplan gaat me te ver. De deur expliciet openzetten voor nieuwe Europese belastingen vind ik geen goed plan. Ook wordt een getal genoemd van 2 000 miljard voor herstel, terwijl dit bedrag niet wordt onderbouwd. Waarom dan niet bijvoorbeeld de helft of het dubbele gevraagd? Dit is een slag in de lucht.Bovendien is de toon richting de Commissie en de Raad hard en vol met dreiging: die instellingen moeten luisteren naar het Parlement anders blokkeert het EP verdere onderhandelingen zoals die over het MFK.Europa kan de huidige crisis overwinnen mits we dat samen doen. Dat vereist redelijkheid en balans qua inhoud, maar gaat ook over de manier waarop we met elkaar tot afspraken komen. Die redelijkheid en evenwichtigheid mis ik in de resolutie, en daarom heb ik die ook niet gesteund.

Helaas worden in de lidstaten velen vanwege onder andere de kleur van hun huid of hun geloof gediscrimineerd. Het Parlement veroordeelt in deze resolutie terecht het kwaad van racisme en discriminatie dat veel van onze medeburgers is en wordt aangedaan. In de omvangrijke resolutie komen nog tal van andere zaken voor zoals het optreden van de politie, trainingen voor de politie, het neerhalen van standbeelden, discriminatie vanwege bepaalde kapsels enz.Er sprong een amendement van de groene fractie uit. Daarin worden de lidstaten verzocht racistische en afrofobe tradities, zoals blackface, te veroordelen en zich hier niet meer mee in te laten. Ik heb me bij die stemming onthouden.Enerzijds zijn er inderdaad nogal wat mensen die gediscrimineerd en beschimpt worden vanwege hun huidskleur. Anderzijds moet de koers en richting van deze discussie niet vanuit Europa worden gestuurd. Dat werkt eerder contraproductief. Ook dient die discussie binnen de landen zelf vorm en inhoud te krijgen, een proces van gesprek en bewustwording in de lidstaten.

. – De resolutie bevat goede, maar ook minder goede elementen. Daarom mijn onthouding op de eindstemming.De resolutie waardeert de totstandkoming van een coronaherstelfonds. Terecht, want zo’n fonds is hard nodig om de getroffen economieën van landen zoals Italië en Spanje te steunen. Nederland en de Europese Unie hebben er direct belang bij dat die landen overeind blijven.De resolutie kent ook schaduwkanten. Zo wordt het aanstaande nieuwe instrument voor eigen middelen torenhoog geprezen. Het instrument vind ik een aantasting van het budgetrecht, dat toebehoort aan de nationale parlementen en regeringen. Ook slaat de Raad de plank stevig mis met de aanpassing van het emissiehandelssysteem: dit was dé gelegenheid om zowel lucht- als scheepvaart (beide evident vervuilende sectoren) onder dat systeem te brengen, maar dat gebeurt helaas niet: het blijft een optie. De resolutie van het Parlement maakt zich hier helaas niet druk om.Voorts hebben de leningen die aangegaan worden ter financiering van het coronaherstelfonds een looptijd die strekt tot 31 december 2058. Dat vind ik absurd lang. De resolutie betreurt dat op het gebied van de rechtsstaat de Raad niet heeft doorgepakt. Er had een voluit krachtige veroordeling moeten staan van deze zwakke Raadstekst!Al met al een onthouding mijnerzijds.

Bij de eindstemming over het tussentijdse verslag over ernstige schendingen van de rechtsstaat door de republiek Polen heb ik mij onthouden. Ik deel de stevige kritiek van het verslag op aspecten zoals de schending van de onafhankelijke rechterlijke macht in het land, en het bestaan van LHBT-vrije zones. Maar meerdere paragrafen in het verslag gaan over het recht op wat dan heet “seksuele en reproductieve gezondheid en rechten”: EU-taal voor abortus provocatus. Ik vind abortus provocatus een groot kwaad, en we moeten alles doen om te voorkomen dat vrouwen en meisjes tot zo’n besluit komen. Dat is een aangelegenheid voor de Europese lidstaten zelf, en hun gezondheidszorg en ethische beleid. Op dit terrein heeft de EU geen bevoegdheden. Dat Polen een restrictieve abortuswetgeving heeft is hun keuze. Veel landen kunnen op dit specifieke punt nog wat van Polen leren. Gezien deze plussen maar zeker ook de minnen in het verslag heb ik mij onthouden bij de eindstemming.

In de voorliggende resolutie spat van vrijwel iedere paragraaf de scherpe afkeer tegen het Poolse beleid inzake abortus provocatus af. Geen argument wordt onbenut gelaten om dit beleid snoeihard te verwerpen.De resolutie leest als één groot statement voor abortus provocatus. De suggestie wordt gewekt dat dit een Europese waarde en een Europees recht is. De EU gaat echter niet over abortus provocatus. Al talloze malen heeft onder andere de Europese Commissie terecht en juist verklaard dat de EU op dit terrein niet bevoegd is. Dit is geen Europees recht.Voorts wordt in de resolutie genegeerd dat ook een ongeboren kind recht op leven heeft. Helaas wordt de hulp die moeder en kind na de geboorte door allerlei hulpverlenende instanties wordt geboden ook niet genoemd.Tenslotte wordt in de tekst het beeld gecreëerd dat abortus provocatus in feite een anticonceptiemiddel is dat voluit beschikbaar dient te zijn voor iedereen. Deze visie, waarbij ongeboren leven direct in het geding is, wijs ik af. Ik steun de resolutie derhalve niet.

Vrijwel iedere resolutie heeft naast sterke punten ook aspecten die niet gesteund moeten worden. Dat geldt ook voor deze resolutie (B9-0428/2020). De jubeltonen over invoering van meer eigen middelen en een grote rol voor het Europees Parlement als begrotingsautoriteit, deel ik niet.Toch zal ik de resolutie steunen vanwege het rechtsstaatsmechanisme dat in een aparte verordening reeds is afgesproken, en dat met deze resolutie opnieuw wordt ondersteund. In die aparte Europese wet is vastgelegd hoe de Europese Commissie de toets voor rechtsstatelijkheid kan gaan toepassen. Dat steun ik volledig.Zeer teleurstellend was de opstelling van de Europese Raad (EUCO 22/20). Die heeft een reeks conclusies vastgesteld waarin uitvoerig wordt opgetekend hoe ten aanzien van de (meerjaren)begroting gehandeld zou moeten worden met lidstaten die het niet zo nauw nemen met de rechtsstaat. Deze Raadsconclusies zijn verwerpelijk. Ze bieden aan landen als Polen en Hongarije feitelijk, níet juridisch, een handvat om de toepassing van het rechtsstaatsmechanisme fors te gaan vertragen. Bovendien geven die conclusies de Europese Commissie een stevige dienstopdracht hoe te handelen. Daarmee wordt de positie van de hoedster van de Europese Verdragen ondermijnd.De Raadsconclusies zijn een politieke, feitelijke onjuistheid en dat had van mij scherper in de resolutietekst gemogen.

Met dit initiatiefverslag wordt getracht de voor- en nadelen aan te pakken die artificiële intelligentie (AI) kan opleveren met betrekking tot de interpretatie en toepassing van het internationaal recht.Het is over het algemeen een gebalanceerd stuk, dat ik steun. Toch heb ik mij onthouden omdat er een onderdeel over gezichtsherkenning in staat, dat ik niet steun. Gezichtsherkenning is in de meeste gevallen verre van perfect. Daarmee lopen we het risico dat (onbedoeld) grondrechten worden geschonden. De optie om een verbod in te stellen wanneer blijkt dat de technologie discrimineert, is helaas verworpen.Gezichtsherkenningstechnologieën moeten gereguleerd worden. Er zijn duidelijke regels nodig voor waar en wanneer ze wel en niet kunnen worden gebruikt. Massatoezicht en misbruik moet voorkomen worden. Dat houdt voor mij ook in dat gezichtsherkenning verboden kan gaan worden als blijkt dat de technologie discrimineert, totdat duidelijk is dat dit niet gebeurt. Het wetgevingsvoorstel van de Europese Commissie inzake AI wordt begin dit jaar verwacht. Ik hoop dat er in dit aanstaande voorstel staat dat kunstmatige intelligentie sterk gereguleerd dient te worden.

Bij de eindstemming over het verslag van Isabel Santos over “Mensenrechten en democratie in de wereld en het beleid van de Europese Unie op dit gebied – jaarverslag 2019” heb ik me uiteindelijk onthouden. Daarvoor heb ik de volgende redenen:Enerzijds bevat het verslag twaalf paragrafen die alle de “seksuele en reproductieve rechten” – Europees jargon voor abortus provocatus – uitgebreid benoemen, bepleiten en willen bevorderen. Het verslag ademt op velerlei manieren de oproep uit voor nog meer mogelijkheden tot abortus in de wereld. Daar ben ik op tegen.Anderzijds zijn er vier amendementen aangenomen (die daardoor zijn toegevoegd aan de uiteindelijke tekst van het verslag) die specifiek gaan over de wereldwijde discriminatie en vervolging van christenen. Dat is positief. Eén van die amendementen (nr. 23) heb ik zelf mede ingediend en luidt: “onderstreept de noodzaak om aandacht te schenken aan onder meer de situatie van de vervolgde christenen wereldwijd, die de overgrote meerderheid vormen van de religieuze groeperingen die te maken hebben met discriminatie, geweld en dood.”Deze twee zaken afwegende heb ik bij de eindstemming niet voor of tegen gestemd maar mij onthouden.

In het initiatiefverslag-Van Sparrentak wordt politieke aandacht gevraagd voor fatsoenlijke en betaalbare huisvesting in de Europese Unie. Dat is op zich een lovenswaardig streven. Echter, in het verslag worden er onterecht tal van zaken bijgehaald of vergeten. Primair is dat het huisvestingsbeleid een zaak van de lidstaten is. Zij kunnen het beste overzien welke woonbehoeften er zijn, en hoe die op de uiteenlopende vragen in de woningmarkt moeten worden afgestemd. Dat geldt idem dito voor een daklozenbeleid. In het verslag wordt hiervoor te veel en te omvangrijk Europese bemoeienis bepleit. Ook is onnodig dat in dit verslag tal van koppelingen worden gelegd met andere aspecten, zoals bijvoorbeeld een specifiek beleid voor LGBTIQ- en transgenderpersonen inzake huisvesting en dakloosheid. Continue aandacht vragen voor specifieke groepen is ondoenlijk in dit soort verslagen.Ik heb om dit alles tegen dit verslag gestemd.

Bij dit verslag heb ik me bij de eindstemming onthouden van stemming. Hoewel ik de aanpak van belastingontwijking en -ontduiking beslist steun, zijn er veel amendementen aangenomen die ik te ver vind gaan.Het verslag is de reactie op het voorstel van de Europese Commissie om Richtlijn 2011/16/EU te herzien, omdat de huidige regels niet meer toereikend zijn in een economie die steeds verder digitaliseert. Er moeten daarom meer mogelijkheden komen voor belastingdiensten om onderling informatie uit te wisselen over transacties die op digitale platforms plaatsvinden.De Europese Commissie heeft hier ronduit goede voorstellen voor gedaan. Een meerderheid in het Europees Parlement wil echter extra eisen stellen. Zo zouden belastingdiensten niet alleen informatie met elkaar moeten delen, maar ook met de Europese Commissie, die daar vervolgens over dient te rapporteren. Hierbij kan niet worden gewaarborgd dat alleen de hoogstnodige gegevens worden uitgewisseld. Daarnaast wil men ruimere mogelijkheden voor de lidstaten om informatie van buitenlandse belastingdiensten te gebruiken voor andere doeleinden dan belastingheffing alleen. Ook hier vind ik terughoudendheid op zijn plaats, omdat belastingheffing een nationale bevoegdheid is. Door deze en andere eisen gaat een meerderheid van het Europees Parlement veel verder dan de Commissievoorstellen. Dat vond ik te ver gaan.

Bij dit verslag heb ik mij onthouden van stemming bij de eindstemming. Hoewel ik het belang van een sterke euro erken, kan ik mij niet vinden in de onderliggende boodschap van dit verslag die van de euro een geloofsartikel maakt, als de enige weg voorwaarts.Het verslag-Hübner benoemt zowel de voor- als nadelen van het grootschalig gebruik van de euro als internationale reservevaluta. Voordelen zijn lagere transactie- en financieringskosten en grotere weerbaarheid tegen economische schokken. Nadelen zijn het risico op overwaardering van de munt, onstabiele kapitaalstromen en grotere verantwoordelijkheden.Op basis van deze afweging steun ik het streven om de euro een grotere rol te laten spelen in de internationale markten. Wat mij echter tegenstaat, is de stellingname van dit verslag dat monetaire integratie een onomkeerbaar project is dat niet alleen economisch, maar ook politiek van aard is. Ik ben van mening dat een kritische houding ten opzichte van monetaire integratie te allen tijde geboden is. Daarnaast kan ik mij niet vinden in de positieve toon over de mogelijkheid voor de EU om zelfstandig te lenen op de kapitaalmarkten. Voor mij betreft dit namelijk echt een eenmalige uitzondering met het oog op het coronaherstelfonds.

De deur naar de toetreding van Turkije tot de EU moet dicht en op slot: de Europese Unie moet de toetredingsonderhandelingen met Turkije permanent stopzetten. Het verslag dat de heer Sánchez Amor heeft opgesteld in reactie op het verslag van de Europese Commissie over Turkije slaat een stevige toon aan, maar laat deze deur vervolgens toch op een kier staan. De deur staat reeds te lang op een kier en moet nu voorgoed dicht. Daarom heb ik tegen dit verslag gestemd.De ijdele hoop dat Turkije onze Europese waarden ooit zal omarmen, is ronduit naïef. Er is in Turkije geen vrije pers en ook godsdienstvrijheid is ver te zoeken. Christenen worden gediscrimineerd en buitenlandse christenen worden zonder pardon verbannen. Daarnaast wordt Turkije ervan verdacht terroristische groeperingen zoals Hamas te steunen. Ondertussen wordt het Turkse bewind royaal gefinancierd door de EU in het kader van de toetredingsonderhandelingen.De heer Sánchez Amor pleit in zijn verslag voor het opschorten en evalueren van deze onderhandelingen, maar dat is niet genoeg. Wat mij betreft worden de toetredingsonderhandelingen per direct volledig stopgezet. De EU moet andere manieren vinden om de betrekkingen met Turkije te onderhouden, zonder daarbij een autoritair regime te financieren.

Het (niet-wetgevende) initiatiefrapport over de biodiversiteitsstrategie zou de nekslag kunnen betekenen voor veel Nederlandse vissers wanneer de tekst wordt omgezet in wetgeving. Hoewel sommigen deze hardwerkende beroepsgroep het liefst zo snel willen zien verdwijnen, wil ik dat niet.Tegelijkertijd ben ik groot voorstander van het beschermen van onze biodiversiteit, want die is cruciaal voor onze leefbaarheid. Momenteel verdwijnen er in hoog tempo planten, insecten en vogels uit onze natuur. Zo zijn er de afgelopen tien jaar zeker 160 soorten uitgestorven verklaard, is het aantal weidevogels gehalveerd en gaan ook bijen en insecten hard in aantal achteruit. Er is dus een inhaalslag nodig om de biodiversiteit te behouden en te herstellen, en de EU-biodiversiteitsstrategie springt hierop in.Ik sta dus volledig achter het grootste deel van de nu voorgestelde strategie. Zou dus de visserij in enkele paragrafen van deze strategie niet zo genadeloos aan de kant zijn geschoven, dan zou ik voor dit initiatiefrapport gestemd hebben. Echter, de visserij in deze tekst de nekslag toebrengen is onaanvaardbaar: daarom ben ik genoodzaakt me te onthouden bij de eindstemming over dit rapport.

Pril leven is het beschermen voluit waard. Daarom stem ik tegen de oorspronkelijke resolutie en de resolutie van de EVP-Fractie over seksuele en reproductieve rechten. Beide koppelen abortus provocatus aan deze rechten en beide willen de seksuele en reproductieve gezondheid in de EU bevorderen, terwijl dit geen bevoegdheid is van de EU.Vooral het verslag-Matic is misleidend en buitengewoon omvangrijk. Misleidend omdat abortus een mensenrecht wordt genoemd, terwijl dat zo door geen enkel internationaal verdrag wordt erkend. Omvangrijk, mede omdat in een apart hoofdstuk uitgebreid wordt stilgestaan bij de gewetensbezwaren van medische beroepsbeoefenaars. Die worden zeer kritisch bejegend, “want de gewetensclausule mag de tijdige toegang van vrouwen tot seksuele en reproductieve gezondheidszorg (lees: abortus) niet in gevaar brengen”. In het verslag ontbreken hoop en toekomst voor het ongeboren leven volledig.De resolutie van de ECR-Fractie steun ik daarentegen wel voluit. In deze resolutie wordt duidelijk gemaakt dat abortus provocatus geen bevoegdheid is van de Europese Unie, dat abortus geen internationaal erkend mensenrecht is, dat gewetensbezwaren voor zorgmedewerkers een recht zijn en dat de formulering en uitvoering van seksuele voorlichting uitsluitend een nationale bevoegdheid zijn. Deze compacte resolutie slaat de spijker op zijn kop!

De resolutie over de 25e verjaardag van de Internationale Conferentie over Bevolking en Ontwikkeling (ICPD25) uit grote zorgen over de achterblijvende ontwikkeling van vrouwenrechten, seksuele en reproductieve rechten en gendergelijkheid in veel landen, inclusief in de EU-lidstaten zelf. De resolutie benoemt terecht problemen op het gebied van gezondheidszorg en sociale acceptatie, maar leest tegelijkertijd als een krachtig pleidooi voor het recht op abortus provocatus en tegen elk initiatief dat dit recht wil beperken. Daarom heb ik tegen deze resolutie gestemd.Seksuele en reproductieve rechten gaan niet alleen over abortus, maar ook over problemen zoals gynaecologische ziekten, vrouwenbesnijdenis, gendergerelateerd geweld en huwelijksdwang. Toch keren de opstellers van deze resolutie zich faliekant tegen zaken als verplichte bedenktijd en begeleiding bij abortus, en tegen schadelijke gendernormen en -stereotypen. In de resolutie wordt de EU ertoe opgeroepen zich in het kader van ontwikkelingssamenwerking ook in te zetten voor het bevorderen van seksuele en reproductieve rechten en gezinsplanning. Ik vind dat de EU door middel van ontwikkelingssamenwerking moet bijdragen aan de oplossing van serieuze problemen, die in deze resolutie zeker ook benoemd worden. Het promoten van de abortuspraktijk hoort daar beslist niet bij.

Hoe moet het verder met het fiscale beleid in de EU na de coronacrisis? Het rapport Marques laat terecht zien dat er een balans moet zijn tussen het aflossen van schulden enerzijds en het belang van overheidsuitgaven voor herstel en transitie anderzijds. Toch noemt dit rapport ook enkele plannen die de EU op fiscaal gebied te veel macht geven. Die kan ik niet steunen. Daarom heb ik mij onthouden bij de eindstemming.Het initiatiefrapport leunt zwaar op de plannen van het European Fiscal Board voor het hervormen van het Europese fiscale beleid. Die voorstellen gaan onder meer over het opzetten van een centrale fiscale capaciteit die gefinancierd wordt met Europese belastingen, en gezamenlijke Europese obligaties. Dit alles om beter bestand te zijn tegen economische schokken. Hoewel het rapport zich niet expliciet uitspreekt voor of tegen deze voorstellen, sta ik er niet bij te applaudisseren.Ook de positieve houding van het initiatiefrapport richting het voornemen voor meer eigen inkomstenbronnen voor de EU is een reden dat ik dit rapport niet kan steunen. Dergelijke constructies geven de EU veel macht maar mogen niet afleiden van de noodzaak tot fiscale discipline en structurele hervormingen in de lidstaten.

De afweging omtrent deze resolutie was zeldzaam ingewikkeld.Enerzijds vind ik het nodig dat de Europese Commissie en de Raad tegen Hongarije de zogenoemde artikel 7-procedure door zetten opdat het land de rechtsstaat respecteert. De rechtsstaat geldt immers voor iedereen, ongeacht iemands seksuele voorkeur, zie artikel 2 van het Europese Verdrag. Een resolutie met slechts deze strekking had mijn steun gekregen.Anderzijds bevat de omvangrijke resolutietekst waarover we stemden meerdere punten die daar pertinent niet in thuis horen. Zo wordt bijvoorbeeld gerefereerd aan de resolutie van 24 juni jl. over seksuele en reproductieve rechten (lees: abortus provocatus). Ik heb daar toen tegen gestemd en het is onnodig en ongewenst daaraan toch te refereren.Ook ongewenst is dat de resolutie voor de lidstaten invult, hoe seksuele voorlichting op scholen vormgegeven moet worden. Dit staat op gespannen voet met de onderwijsvrijheid van de lidstaten.Wij stemden over deze tekst van deze resolutie. Daar zou ik normaliter tegen hebben gestemd, maar er is ook het politieke signaal richting de Hongaarse regering, het Europese Verdrag te respecteren. In die complexe afweging heb ik me uiteindelijk van mijn stem onthouden.

Bij deze resolutie was er sprake van een enkelvoudige stemming. Er lagen geen amendementen ter tafel. Uiteindelijk heb ik tegen de resolutietekst gestemd op grond van de volgende overwegingen.De rechten van lhbtiq-personen worden in de resolutie mensenrechten genoemd. Dat vind ik een oneigenlijke oprekking van het internationaal erkende begrip mensenrechten. Voorts worden in de resolutie verregaande acties van de Europese Commissie gevraagd om te komen tot een communautaire aanpak voor “regenbooggezinnen”. Daarmee zou de EU zich in aanzienlijke mate begeven op het terrein van het familierecht, waarop de EU geen bevoegdheden heeft. Het is onjuist waar in de resolutie (paragraaf 5) wordt gesteld dat hierbij toch het EU-recht zou prevaleren.Tevens begint overdaad in dezen te schaden: zowel tijdens de zitting in juni als tijdens die in juli heeft het Europees Parlement zich reeds uitgesproken over essentiële aspecten betreffende de lhbtiq-rechten. Daarbij ging het onder andere over de noodzaak geweld tegen de lhbtiq-gemeenschappen te stoppen en over de lhbtiq-vrije zones in Polen. Daarmee zijn toen de voornaamste aspecten van de lhbtiq-gemeenschappen ruimschoots aan bod gekomen. Om dit nu nog verder door te drijven in de richting van het familierecht is voor mij echt een brug te ver.

Het verslag van collega Omarjee evalueert de Atlantische Maritieme Strategie, waarbinnen Europese regio’s grenzend aan de Atlantische oceaan nauw samenwerken aan gezamenlijke uitdagingen op het gebied van onder meer innovatie en klimaat. Dat vind ik positief en daarom heb ik voor dit verslag gestemd. Echter, het verslag roept lidstaten ook op om op grote schaal maritieme gebieden als beschermd gebied aan te wijzen. In zulk soort gebieden mag dan maar beperkt gevist worden. De praktijk wijst uit dat dergelijk beleid niet het gewenste effect heeft op de biodiversiteit in de zee, terwijl vissers er wel veel nadeel van ondervinden. Dit gedeelte van het verslag onderschrijf ik dan ook niet. Ik heb toch voor gestemd, omdat ik mij in de rest van het verslag wel kon vinden. Overigens is dit verslag ook voornamelijk van toepassing op Franse, Ierse, Portugese en Spaanse regio's, en is het raakvlak met Nederland zeer beperkt.

Dit verslag van de Commissies juridische zaken en vrouwenrechten gaat over serieuze problemen rondom geweld tussen (ex-)partners en de gevolgen daarvan voor kinderen. Lidstaten moeten inderdaad voldoende maatregelen nemen om geweldsincidenten te voorkomen en te bestrijden, en te zorgen dat er recht wordt gedaan aan slachtoffers. De bemoeienis van het Europees Parlement in dergelijke zaken is echter wat ongemakkelijk, omdat de competenties van de EU op dit gebied maar beperkt zijn. Daarom heb ik uiteindelijk toch onthouding gestemd.Naast het bezwaar rondom competenties stond ook de toon van dit verslag mij niet aan. Deze was veelal ideologisch van aard en sprak over schadelijke genderstereotypen en gendergelijkheid als kerndoelstelling van de EU. Dergelijke teksten vind ik niet nodig in een dergelijk verslag. Ook probeert het verslag zich te mengen in het abortusbeleid van lidstaten. Dit is voor mij niet acceptabel. Dit neemt niet weg dat het probleem van geweldsdelicten in relaties zeker aandacht verdient, maar dan toch vooral van instanties die hier werkelijk het verschil kunnen maken.

Het verslag van collega Saliba pleit terecht voor een gelijke en bovenal goede behandeling van gehandicapten binnen alle lidstaten van de Europese Unie. Dat pleidooi steun ik van harte. Tegelijkertijd bemoeit het Europees Parlement zich in dit rapport te vaak met zaken die het beter aan lidstaten over kan laten. Daarom heb ik mij toch onthouden bij de eindstemming.Voorbeelden van punten waar het verslag te ver gaat zijn voorstellen voor een speciaal EU-agentschap voor toegankelijkheid en vrijstelling van tolheffing voor gehandicapten. Dit is micromanagement waar het Europees Parlement niet aan moet beginnen. Ook zijn er verwijzingen naar abortusrechten en de anti-discriminatierichtlijn waar ik grote moeite mee heb, onder meer omdat ik vind dat deze discussie binnen de lidstaten moet worden gevoerd. Dit is jammer, want de hoofdboodschap van het rapport, dat mensen met een handicap volwaardig deel van onze samenleving zijn en dus ook moeten kunnen zijn, verdient wel alle steun.

In de “van boer tot bord”-strategie wordt terecht gepleit voor een wijziging van ons voedselsysteem. Ik heb daarom voor het omvangrijke eigen eisenpakket van het Europees Parlement gestemd, wat onder andere gaat over het tegengaan van voedselverspilling, het reduceren van pesticiden, meer diervriendelijkheid en duurzame handelsverdragen.Het Europees landbouwbeleid is opgezet om voedselzekerheid te bieden, maar vaak leidde dat ook tot overproductie, zoals de bekende melkplassen of boterbergen. Overconsumptie- en productie is schadelijk. Het moet daarom anders: minder milieuschade, een eerlijke beloning voor de boer, helpen bij het innoveren van de landbouw, betere leefomstandigheden van dieren en meer vertrouwen van de consument in onze voedselsector.Ik ben het niet eens met elke letter uit het eisenpakket van het Parlement. Zo wordt daarin matige wijnconsumptie gepromoot. Daar ben ik geheel op tegen: reclame maken voor alcohol is iemand in de richting van mogelijke verslaving duwen.Wel ben ik voorstander van een effectbeoordeling van elk wetgevend voorstel dat voortkomt uit de “van boer tot bord”-strategie, want de strategie zal ingrijpende gevolgen hebben. Een ineenstorting van onze eigen voedselproductie zou rampzalig zijn, dus we moeten erop toezien dat onze voedselzekerheid niet in het gedrang komt. De kans is groot dat deze systeemwijziging tot hogere prijzen in de supermarkten leidt. Toch zou géén actie ondernemen ons pas echt duur komen te staan, zowel financieel als vanwege onze gezondheid en het klimaat.

Bij dit verslag over sociaal beleid in de eurozone heb ik mij van stemming onthouden bij de eindstemming. Kortgezegd kan ik mij vinden in veel inhoudelijke doelstellingen met betrekking tot sociale vooruitgang, gelijkheid en welzijn. Tegelijkertijd vind ik dat dit vooral een zaak voor de lidstaten is, waar de EU zich niet onnodig mee moet bemoeien. Dat laatste deed dit verslag wel. Daarom kon ik er uiteindelijk niet voor stemmen.Het verslag wil sociaal beleid in het hart van het EU-beleid plaatsen. Dit is echter absoluut geen kerncompetentie van de Unie. Ook wordt het Europees Semester aangegrepen om allerlei sociale doelstellingen te verwezenlijken, terwijl deze procedure bedoeld is om de budgettaire gezondheid van de lidstaten in het oog te houden. Deze focus moeten we blijven houden, en het Semester moet geen duizenddingendoekje worden voor allerlei beleidsdoelstellingen, hoe nobel die ook mogen zijn.Sociaal beleid is uitermate belangrijk, en in veel lidstaten valt er nog een wereld te winnen als het gaat om sociale zekerheid en gendergelijkheid. Ik blijf er echter bij dat de primaire verantwoordelijkheid hiervoor bij de lidstaten zelf ligt. Een verslag dat in dit opzicht het heil voornamelijk van de EU verwacht, gaat zijn boekje te buiten.

Bij de stemming over de Europese begroting voor 2022 en de bijbehorende resolutie heb ik mij onthouden van stemming, hoewel er ook veel positieve dingen in staan. Zo wordt er stevig ingezet op het bestrijden van klimaatverandering en het beschermen van biodiversiteit. Ook gaat er meer geld naar humanitaire hulp in Afghanistan, dat direct zal worden uitgekeerd aan hulporganisaties, zonder tussenkomst van de Taliban.Daarnaast vind ik het goed dat in de resolutie wordt bepleit om een deel van het budget voor het Europees Grens- en kustwachtagentschap Frontex te bevriezen, totdat de organisatie gemaakte afspraken nakomt. Frontex heeft veel steken laten vallen en ik wil eerst verbeteringen zien. Ik betreur daarom dat deze begroting toch inzet op verhoging van het budget voor Frontex.Verder ben ik sceptisch over de herhaaldelijke oproep voor het opzetten van een Europese gezondheidsunie. Een ander punt waar ik moeite mee heb is dat de uitgaven voor een aantal EU-instellingen en agentschappen die ik als overbodig beschouw, zoals het Europees Economische en Sociaal Comité, komend jaar verder stijgen. We moeten juist besparen op die posten, net zoals op de begroting van het Europees Parlement zelf. Door de pandemie is onze werkwijze namelijk flink veranderd en goedkoper geworden.

Het besluit om het Grens- en kustwachtagentschap Frontex voor het jaar 2019 kwijting te verlenen heb ik niet gesteund. Frontex staat de laatste jaren in een slecht daglicht, bijvoorbeeld als het gaat om de vermeende betrokkenheid bij illegale pushbacks van migranten. Directe betrokkenheid van Frontex bij deze pushbacks is niet bewezen. Wel heeft een onderzoekscommissie van het Parlement vastgesteld dat Frontex te gemakkelijk heeft weggekeken wanneer de nationale autoriteiten waarmee het samenwerkte acties uitvoerden die niet door de beugel konden. Daarnaast heeft Frontex de interne checks-and-balances nog niet voldoende op orde om een juiste omgang met fundamentele rechten te kunnen garanderen.Hoewel er aan verbetering wordt gewerkt, is er ook nog een lange lijst met openstaande punten, bijvoorbeeld het aanstellen van voldoende mensen die de acties van Frontex intern kunnen controleren. Het is dan ook terecht dat het Parlement er eerder deze week mee heeft ingestemd om een deel van de begroting van Frontex nog niet uit te keren. We willen eerst meer vooruitgang zien voordat we het geld overmaken. Tegelijkertijd vind ik niet dat we de boeken van voorgaande jaren al wel kunnen sluiten. Te meer omdat ook OLAF, de anticorruptiewaakhond van de EU, nog een onderzoek heeft lopen. Daar wil ik eerst de uitkomsten van afwachten. De aantijgingen tegen het agentschap zijn dermate ernstig dat er meer duidelijkheid en verbetering nodig is voordat we over kunnen gaan tot de orde van de dag.

In deze resolutie over het feit dat in Polen een jaar geleden de facto een abortusverbod werd ingevoerd, spat van vrijwel iedere alinea de scherpe afkeer van het Poolse beleid inzake abortus provocatus af en worden talloze argumenten gebruikt om het Poolse beleid te verwerpen. Dit komt uitgerekend in de Week van het Leven, waarin in Nederland wordt stilgestaan bij de ruim dertigduizend abortussen die per jaar in het land worden uitgevoerd. De lidstaten moeten alles op alles zetten om afbreking van zwangerschappen te voorkomen.De Europese Unie heeft geen bevoegdheden op het gebied van abortus provocatus, hetgeen onder meer talloze malen door de Europese Commissie is beaamd. Deze resolutie gaat daar volledig aan voorbij. Sterker nog, er is geen rechtsgrond voor de herhaaldelijke oproepen aan de Commissie om op te treden en beleid vast te stellen.Ik had liever gezien dat de resolutie stil zou staan bij het schrijnende leed van abortus provocatus, niet alleen voor het kind, maar vaak ook voor de moeder. Over de vader wordt helaas met geen woord gerept.Ik hoop dat de lidstaten zowel hun preventieve als hun actieve beleid zodanig inrichten dat het grote kwaad van abortus provocatus wordt teruggedrongen.Ik zie dus geen enkele reden om de resolutie te steunen.

Het nieuwe Gemeenschappelijk Landbouwbeleid is groener dan ooit tevoren. Alhoewel ik me vorig jaar nog onthield bij de stemming over een van de drie verslagen die samen het GLB vormen, stem ik deze keer voor alle drie.Na ongeveer een jaar stemmen we wederom over het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid (GLB), ditmaal niet over duizenden amendementen, maar over het voorlopige akkoord over dit beleid dat tot stand is gekomen tussen het Europees Parlement, de Raad en de Europese Commissie.Het GLB was dringend aan verandering toe, omdat het zorgde voor veel administratieve rompslomp, maar vooral omdat het huidige beleid niet voldoende deed aan milieu- en klimaatbescherming. Immers, ook de landbouwsector moet de Green Deal-doelen halen.In de drie verslagen die deze week voorliggen, wordt duurzame landbouw gestimuleerd met het creëren van prikkels in plaats van overregulering. De EU beweegt zich dus eindelijk in de richting waar ik al langer voor pleit: boeren die duurzamer en groener produceren, moeten daar ook voor beloond worden. Daarnaast wordt nu – behalve in Nederland – ook in de rest van Europa de basis gelegd voor kringlooplandbouw. Er wordt steviger ingezet op lokale productie, de biodiversiteit wordt beter beschermd en jonge boeren krijgen meer steun.In het nieuwe GLB worden ecologische maatregelen financieel beloond en dat is nog nooit eerder vertoond. Zo moet ten minste 35 % van alle financiering voor plattelandsontwikkeling worden gebruikt voor milieu- en klimaatmaatregelen, en 25 % van de subsidies om het inkomen van de boer aan te vullen moet worden toegewezen aan ecoregelingen. Het mooie is dat de lidstaten hier dus zelf een ruimer percentage van kunnen maken, waarbij ik verwacht dat dit ook gedaan zal worden. Dit resultaat is ambitieuzer dan wat de lidstaten in de Raad aanvankelijk wilden, en meer ook dan de Europese Commissie kon voorzien.Een ander belangrijk punt is dat de regels van het nieuwe GLB op EU-niveau eenvoudiger worden. We krijgen hiermee eindelijk een betere administratie en minder bureaucratie voor de boeren.Ik zag liever een nog ambitieuzer groen beleid, waarbij we tegelijkertijd onze voedselproductie ook op niveau houden, maar doordat bovenstaande punten behouden zijn gebleven tijdens de onderhandelingen tussen de drie EU-instellingen is het nieuwe GLB een stap in de goede richting en verdient het mijn voorstem.

Bij de eindstemming over het verslag van collega Pereira over “Gelijkheid van mannen en vrouwen in de Europese Unie in 2018-2020” heb ik mij onthouden. Er staan beslist goede paragrafen in het verslag over de gelijkheid van mannen en vrouwen in de EU, en daarom stem ik ook niet tegen. Echter, het is vooral aan de lidstaten de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen te verwezenlijken, dit is geen Europese competentie.Voorts zijn er in het verslag meerdere paragrafen en overwegingen opgenomen over seksuele en reproductieve rechten (lees: abortus provocatus ). Dat vind ik ongewenst: abortus moet waar dan ook voorkomen worden en ook dit is met name een taak van de afzonderlijke Europese landen. Alles afwegende heb ik me daarom bij de eindstemming onthouden.

De Europese Commissie heeft in een gedelegeerde handeling over de niet-ontvankelijkheid van aanvragen bij het nieuwe Fonds voor visserij (EFMZVA) enkele aanpassingen voorgesteld om de uitvoering te vereenvoudigen. Het Europees Parlement heeft het recht om hier bezwaar tegen te maken. Een flink aantal leden lijkt dat ook te willen omdat men de gedelegeerde handeling niet proportioneel vindt, de Commissie vooruit zou lopen op lopende trialogen, en omdat de voorwaarden voor niet-ontvankelijkheid worden aangescherpt.Ik steun een bezwaar tegen de aanpassingen van de Commissie niet (en ben dus wel voor de gedelegeerde handeling), omdat de gedelegeerde handeling de niet-ontvankelijkheid zowel aanscherpt als versoepelt. Zo wordt een aanvraag niet-ontvankelijk vanaf twee ernstige overtredingen, in plaats van drie. Daarnaast kan ook de duur van de niet-ontvankelijkheid oplopen tot 24 maanden in plaats van 18 (strenger). Tegelijkertijd wordt een aanvraag niet-ontvankelijk vanaf twee zeer ernstige overtredingen, in plaats van een (versoepeling). Ik vind die aanpassingen redelijk en proportioneel.Voorts wil ik EU-geld beschermen. Wanneer vissers twee ernstige overtredingen begaan, vind ik het fair dat er geen EU-financiering meer ontvangen wordt en reeds uitgekeerd geld terugbetaald wordt. Natuurlijk, een flinke fout kan worden begaan – vooral bij het wegen – maar tweemaal is onwaarschijnlijk. Daarnaast is het geen automatisme dat de autoriteit dit meteen als ernstige inbreuk aanwijst. Een ernstige inbreuk heet niet voor niets een ernstige inbreuk: denk aan vissen in gesloten gebieden of in een gesloten seizoen, of aan vissen zonder quota.Ten slotte wordt er niet vooruitgelopen op de uitkomst van de lopende onderhandelingen over de controleverordening: het kan wel tot 2025 duren voordat die nieuwe verordening in werking treedt, terwijl lidstaten nú om juridische duidelijkheid vragen omtrent de tenuitvoerlegging van het nieuwe Fonds voor visserij. Ik wil geen vertraging hierbij, want het Fonds voor visserij is, vooral in deze tijd van transitie naar een klimaatneutraal Europa, keihard nodig.

In dit verslag wordt terecht de zorg uitgesproken over de alsmaar oplopende inflatie en de risico’s van een aanhoudend lage rente. Maar tegelijk wordt de ECB er ook in aangemoedigd om naar eigen inzicht door te gaan met het opkopen van obligaties. Dat laatste vind ik onbegrijpelijk en daarom heb ik uiteindelijk tegen het verslag gestemd. Het economisch herstel gaat gelukkig voorspoedig en er wordt veel geld uitgegeven. Het is dus de hoogste tijd voor de ECB om op de rem te gaan staan, in plaats van alsmaar gas te geven. Dat betekent afbouw van de grootschalige opkoop van obligaties in combinatie met renteverhoging. Dit is niet alleen nodig om de inflatie te beteugelen, maar moet ook de Zuid-Europese landen, die tot nu toe te zeer afhankelijk zijn van het infuus van de ECB, aanzetten tot (economische) hervormingen. Een dergelijke duidelijke boodschap vind ik helaas in het verslag van de Griekse socialist Papadimoulis niet terug. Wel waren er de haast gebruikelijke verwijzingen naar een Europees depositogarantiestelsel en Europese activa. Ook dit maakt dat ik het verslag niet kan steunen.

Het jaarlijkse verslag over mensenrechten van de Commissie buitenlandse zaken van het Parlement laat zich vergelijken met een kerstboom waar iedereen zelf een bal in mag hangen. Er komt een zeer breed palet aan onderwerpen aan bod, omdat iedere betrokken partij zijn eigen speerpunten probeert in te brengen. Dit maakt dat er in een dergelijk verslag altijd politieke pluspunten en minpunten staan. Pluspunten zijn voor mij in dit geval de aandacht voor de vervolging van religieuze minderheden, en voor de rol van het SAP-handelsstelsel bij het bevorderen van de mensenrechtensituatie in ontwikkelingslanden.Helaas zijn ook de minpunten duidelijk aanwezig. Zo spreekt het verslag zich duidelijk uit voor het bevorderen van universele toegang tot abortus. Dit streven deel ik absoluut niet. Ook bij de oproep aan de EU om zich te mengen in zaken als genderidentiteit en conversietherapie voel ik mij ongemakkelijk. Ik vind dat de lidstaten de verantwoordelijkheid voor dergelijke zaken moeten dragen. Alles afwegende kan ik dit verslag niet volmondig steunen, daarom heb ik mij onthouden bij de eindstemming.

Het verslag van collega Donáth bevat voorstellen om het werk van maatschappelijke organisaties binnen de Europese Unie te beschermen en te faciliteren. Dit is op zich een nobel streven. Daarom heb ik eerder voorstellen voor een Europees register voor maatschappelijke organisaties en het bevorderen van hun grensoverschrijdende werkzaamheden gesteund. In dit verslag wordt echter ook zeer duidelijk en specifiek steun uitgesproken voor organisaties die het recht op abortus provocatus willen bevorderen. Omdat ik vind dat we het plegen van abortus provocatus zoveel mogelijk moeten voorkomen, kan ik zulke uitspraken niet steunen. Daarom heb ik mij toch onthouden bij de stemming over dit verslag.

Het verslag van collega Yenbou gaat over het bestrijden van racisme in het onderwijs, de media en de sportwereld. Racisme is een probleem in onze samenleving dat serieuze aandacht vereist. Vanuit dat oogpunt is het goed dat in dit verslag overwegingen voor het bestrijden van racisme worden uiteengezet. Tegelijkertijd raakt het verslag wel aan zaken waarbij bemoeienis van de EU niet gepast is, zoals het vormgeven van onderwijscurricula en de omgang met kunstwerken met een bepaalde etnische of historische status. Dit zijn zaken waar de lidstaten over gaan. Ik heb dan ook twijfels bij de oproepen in dit verslag aan de Europese Commissie en lees het liever als een goedbedoeld advies aan de lidstaten. Op dit gebied moet de EU zich bewust zijn van hoe ver haar competentie strekt. Omdat ik het bestrijden van racisme echter een belangrijke zaak vind, heb ik wel vóór dit verslag gestemd.

Op het verslag EU-genderactieplan III heb ik tegen gestemd. Het verslag gaat over gendergelijkheid, waarover de opstellers schrijven dat het een van de waarden van de Europese Unie, alsmede een fundamenteel en universeel mensenrecht is. In het verslag worden suggesties gedaan om de gelijkheid tussen mannen en vrouwen te bevorderen.Gendergelijkheid is zeker na te streven, maar dit verslag schiet door. Ik denk daarbij met name aan de vele verwijzingen naar de seksuele en reproductieve gezondheid en rechten (SRGR) van de vrouw, wat verhullend taalgebruik is voor het recht op abortus provocatus.Abortus provocatus vind ik strijdig met het recht op leven. Elk schepsel heeft vanaf de baarmoeder recht op leven.Daarbij komt dat gezondheidszorg geen competentie van de EU is. Dit ligt primair bij de lidstaten, en dat wil ik zo houden. In het verslag worden echter suggesties gedaan om het recht op abortus en de gezondheidszorg over te hevelen naar “Brussel”. Die kant moet het zeker niet op.Voorts worden de EU, haar lidstaten, de Europese Commissie en de Europese Buitenlanddienst EDEO verzocht “zich ertoe te verbinden vooruitgang te boeken in de richting van een feministisch buitenlands, veiligheids- en ontwikkelingsbeleid.” Daarmee gaat het verslag voorbij aan de primaire verantwoordelijkheid van de lidstaten, en met name gelet op deze formulering wil ik die verantwoordelijkheid daar beslist ook houden.Dit waren voor mij de redenen waarom ik tegen dit verslag heb gestemd.

Zoals in elk begrotingsverslag komt er ook in dit verslag over de begroting voor volgend jaar een waaier aan verschillende onderwerpen voorbij. Sommige zaken steun ik van harte, sommige ook niet. Wat mij opvalt is dat dit verslag vooral gaat over méér uitgaven, zonder goed te kijken of er ook besparingen mogelijk zijn. Met name om die reden heb ik dit verslag uiteindelijk niet gesteund, maar mij onthouden bij de stemming.Dat er voor bepaalde belangrijke zaken, zoals initiatieven rondom klimaat en duurzaamheid, meer investeringen nodig zijn, is terecht en begrijpelijk. Maar waar veel burgers op dit moment de broekriem moeten aanhalen vanwege de hoge inflatie, moet ook de EU nog beter nadenken over doelmatig begrotingsbeleid. Ik heb bijvoorbeeld twijfels bij verdere uitgaven aan Europees toerismebeleid en aan verdere integratie op het gebied van zorg. Natuurlijk zitten er in elke begroting zaken die je te slikken hebt, maar deze eenzijdige focus op meer uitgaven gaat mij echt te ver. Ik hoop dat de uiteindelijke begroting voor 2023 gebalanceerder en realistischer is.

Het verslag over de vervolging van minderheden op grond van godsdienst of levensovertuiging is van groot belang. Er worden wereldwijd immers vele miljoenen mensen vervolgd op deze gronden. Dit mag de Europese Unie niet ongemoeid laten. Godsdienstvrijheid is voor mij een van de belangrijkste politieke speerpunten. Het is naar mijn mening dan ook zeer terecht dat het Europees Parlement er met dit verslag uitdrukkelijk aandacht aan besteedt.Desalniettemin kan ik de definitieve versie van het verslag niet steunen, omdat het niet is gelukt een aantal verwijzingen naar de bevordering van abortus provocatus uit de tekst te halen. Het is naar mijn mening betreurenswaardig dat in een verslag dat tot doel heeft voor religieuze minderheden op te komen juist groepen in het beklaagdenbankje worden gezet vanwege hun, veelal religieus ingegeven, opvattingen over de bescherming van het ongeboren leven.Om deze reden heb ik niet voor het verslag kunnen stemmen en heb ik mij van de eindstemming onthouden.

Ik heb gestemd voor het besluit om het Europees Parlement kwijting te verlenen voor het jaar 2020. Dit betekent dat wij het gevoerde (financiële) beleid van het Parlement als organisatie over 2020 officieel hebben goedgekeurd.Ik kon mij in het bijzonder vinden in de oproep om het Europees Parlement zelf te laten bepalen waar het zich wil vestigen. Zo zouden we eindelijk een einde kunnen maken aan het idiote maandelijkse verhuiscircus naar Straatsburg, en Brussel als permanente zetel kunnen aanwijzen, zoals een meerderheid al lange tijd wil. Zolang de Franse president echter een veto heeft in dit besluit, zal dit een illusie blijven. Het is niettemin goed dat het Parlement voor zijn standpunt blijft opkomen.Tijdens de onderhandelingen over deze resolutie is tevens een aantal zeer belangrijke paragrafen gesneuveld, wat betreurenswaardig is. Zo is het wederom niet gelukt een duidelijk standpunt in te nemen over de verantwoording met betrekking tot de onkostenvergoeding die leden van het Europees Parlement ontvangen. Dit houdt in dat de openbaarmaking van kassabonnen vrijwillig blijft. Wat mij betreft wordt dit echter een harde verplichting. Deze strijd zal volgend jaar opnieuw worden gevoerd ‒ hopelijk met meer succes.

Ik heb het jaarlijkse verslag over de rechtsstaat gesteund, ondanks een aantal zaken waar ik mij niet in kan vinden.Dit verslag van het Parlement is een reactie op een verslag van de Europese Commissie dat de situatie van de rechtsstaat in de Europese lidstaten in 2021 beschrijft. Het is belangrijk dat de EU wat dit onderwerp betreft goed de vinger aan de pols houdt. Het is daarom ook goed dat de Europese Commissie recentelijk de procedure is gestart om fondsen voor Hongarije voorlopig niet uit te keren, zolang dat land geen significante vooruitgang toont.Tegelijkertijd zit er een aantal elementen in dit verslag die er van mij niet in hadden gemoeten. Zo wordt er een voorstel gedaan om een jaarlijkse week van EU-waarden te organiseren. Ik vraag me sterk af of een dergelijk festival nu de sleutel is tot de oplossing van de rechtsstaatproblematiek. Ook is dit verslag niet vrij van verwijzingen naar abortus provocatus. Ik blijf mij eraan storen dat er binnen het Parlement, dat helemaal niet bevoegd is voor dit onderwerp, nauwelijks ruimte is voor alternatieve opvattingen over de beschermwaardigheid van het leven en dat teksten hierover welhaast te pas en te onpas in allerlei verslagen worden gezet.

Bij de stemming over het verslag over de relatie tussen de EU en Noord-Macedonië heb ik mij onthouden. Hoewel ik verdere Europese integratie van Noord-Macedonië – ook door middel van toetredingsonderhandelingen – steun, vind ik het problematisch dat dit verslag het land ertoe oproept nationale wetten betreffende het homohuwelijk te wijzigen. Dit is iets waar lidstaten uiteindelijk zelf over gaan. Ook tussen de huidige EU-lidstaten zijn er verschillen op dit gebied. Het is dan vreemd om aan een land dat nog geen lid is andere eisen te stellen.

Het verslag over de sociaal-economische gevolgen van de oorlog in Oekraïne heb ik gesteund. Iedereen voelt de gevolgen van de oorlog intussen in de portemonnee en het is belangrijk dat de EU en met name de lidstaten verstandig en gericht beleid voeren om de klappen zo goed mogelijk op te vangen. Bovendien is het belangrijk om ook in dit verslag weer onze volle steun aan Oekraïne uit te spreken en de Russische agressie te veroordelen.Een van de belangrijke punten van het verslag vind ik de vermelding van de lijst met 6 000 personen die de Anti-Corruption Foundation heeft opgesteld. Deze lijst laat zien welke personen die gelieerd zijn aan het regime van Poetin nog niet onder de Europese sancties vallen. Het is zeer urgent dat hier verandering in komt.Dat betekent niet dat ik het met alle punten in dit verslag eens ben. Zo ben ik niet enthousiast over de oproepen om de sociale pijler van de EU verder uit te breiden. Sociaal beleid blijft een nationale bevoegdheid. Ook de oproep in verband met meer eigen middelen voor de EU, steun ik niet, net als de paragrafen over abortus provocatus.

Ik heb mij bij de stemming over het verslag over de veiligheid in de Indo-Pacifische regio van stemming onthouden.Allereerst vind ik de oproep tot oprichting van een Europese defensie-unie te ver gaan. Er is zeker Europese samenwerking op het gebied van defensie nodig, maar deze kan altijd in het kader van de NAVO worden verwezenlijkt.Ik kan mij bovendien niet vinden in de eenzijdige houding ten opzichte van India, dat vooral genoemd wordt als belangrijke en strategische partner van de EU. Ik ontken niet dat dit het geval is, maar het stuit me tegen de borst dat in het verslag niets wordt gezegd over de erbarmelijke mensenrechtensituatie in het land. Zo wordt met geen woord gerept over het feit dat de huidige regering een sterk hindoe-nationalistisch beleid voert, ten nadele van religieuze minderheden.Dergelijke zaken kunnen niet onbesproken blijven in een verslag van het Europees Parlement. Aangezien dit wel het geval is, heb ik mij van stemming onthouden.

Een van de onderdelen van het “Fit-for-55”-pakket betreft de uitbreiding van het emissiehandelssysteem (ETS). Dit gaat over het recht om broeikasgassen te mogen uitstoten. Hierdoor zullen kwetsbare burgers en kleine bedrijven in toenemende mate geraakt worden. Om hen te compenseren en te ondersteunen is het Sociaal Klimaatfonds in het leven geroepen. Ik kan mij goed vinden in dit plan van de Europese Commissie.Helaas is de link tussen beide in het huidige voorstel van het Europees Parlement sterk afgezwakt. Het fonds moet daardoor grotendeels gefinancierd worden uit allerlei potjes in plaats van dat de gelden uit de extra ETS-opbrengsten komen. Daarnaast is het nu onduidelijk waar al die gelden uiteindelijk terechtkomen; de kwetsbaren lopen de ondersteuning nu gemakkelijk mis. Kortom, het fonds doet niet meer waarvoor het in eerste instantie bedoeld was. Om deze reden heb ik mij van stemming onthouden bij de eindstemming voor dit verslag.

Ik heb voor de resolutie over het kandidaat-lidmaatschap van Oekraïne en Moldavië gestemd. Het is belangrijk dat we Oekraïne nu niet laten zitten. In de eerste plaats voor de Oekraïners zelf, en in de tweede plaats ook om het signaal af te geven dat Europa zich niet laat chanteren door Poetin. Omdat Moldavië, als het gaat om toetredingscriteria, ongeveer vergelijkbaar presteert met Oekraïne is het logisch om ook dit land de kandidaat-status toe te kennen, niet in de laatste plaats omdat ook in Moldavië de Russische dreiging niet ver weg is.De toekenning van de kandidaat-status is een belangrijke politieke stap. Tegelijkertijd moet nu het echte werk beginnen. Er zijn namelijk geen geitenpaadjes naar het EU-lidmaatschap, en met de toetredingseisen kan niet worden gemarchandeerd, ongeacht de politieke context. Dit is in het belang van zowel de Unie als de kandidaat-lidstaten zelf. Er is nog een hoop werk aan de winkel voor de nieuwe kandidaten, met name op het gebied van corruptiebestrijding, het versterken van de rechtsstaat en het verbeteren van de consumentenbescherming. De EU moet zich wat dit betreft streng doch rechtvaardig opstellen, wat ook betekent dat zij, waar mogelijk, ondersteuning moet bieden.

Ik ben tegen het voorstel van de Commissie om investeringen in gas en nucleaire energie als “groen” te bestempelen (de Europese taxonomie voor duurzame investeringen). Met name het voornemen om door middel van deze taxonomie investeringen in gas verder aan te moedigen, steun ik niet. Gas is een fossiele, niet duurzame energiebron. De financiering van gascentrales en gaspijpleidingen zijn wat mij betreft ongewenste (langetermijn-)investeringen.Ten tweede is ook de geopolitieke context veranderd: sinds de Russische invasie van Oekraïne willen we minder afhankelijk worden van gas in het algemeen en gas uit Rusland in het bijzonder. Begrijpelijk dus dat de regering van Oekraïne de EU heeft opgeroepen af te zien van deze taxonomie voor investeringen in gas en gasinfrastructuur. Ik ben het daarmee eens. Dus zowel wat betreft duurzaamheid als geopolitiek moeten we afzien van (het aanmoedigen van) die investeringen.Investeringen in nucleaire energie vind ik minder bezwaarlijk, omdat dit een aanmerkelijk schonere energiebron is. Echter, helaas is het niet mogelijk om over beide onderdelen apart te stemmen. Daarom zal ik het bezwaar dat is ingediend tegen het voorstel steunen. Hopelijk moedigt een tegenstem van het Europees Parlement de Commissie aan om met een beter voorstel te komen.

Een resolutie over de abortussituatie in de Verenigde Staten hoort niet thuis in het Europees Parlement. Het heeft geen betrekking op Europa en daarnaast heeft de EU ook geen bevoegdheden aangaande zorg en gezondheidszorg, en dus ook niet aangaande abortuswetgeving. Het is mij dan ook een doorn in het oog dat de polarisatie wordt aangewakkerd middels deze resolutie en het debat dat daarbij werd gevoerd.Abortus provocatus wordt hierin ten onrechte als mensenrecht bestempeld, terwijl alleen het recht op leven expliciet beschermd wordt (zie bijvoorbeeld artikel 2 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden). Daarnaast wordt in deze eenzijdige discussie helaas vaak uit het oog verloren dat abortus vooral verliezers kent. In de eerste plaats is dat het kind dat niet geboren wordt, maar ook veel aanstaande moeders raken in de knoop na een dergelijke ingreep. Tegelijkertijd knijpen heel wat vaders ertussenuit als een onbedoelde zwangerschap bekend wordt.Kortom, ik heb uiteraard tegen deze resolutie – die in feite één groot pleidooi voor abortus is – gestemd. Ik hoop daarentegen dat lidstaten alles op alles zetten om vrouwen maximaal te helpen wanneer ze er toch voor kiezen een ongewenste zwangerschap uit te dragen.

Bij de stemming over de resolutie “Momentum voor de oceaan: versterking van oceaangovernance en biodiversiteit” heb ik me onthouden.Het merkwaardige in deze resolutie is dat het hier over oceanen gaat en dus over wateren met zeer grote diepten, maar er toch een oordeel geveld wordt over bodemberoerende visserij. Dat komt in grote delen van die wateren niet voor. De resolutie leest dan ook als een opmars richting een totaalverbod op bodemberoerende visserij, hetgeen vernietigend zou zijn voor vele Europese vissers. Overbevissing is in de Middellandse Zee nog een probleem waar hard aan gewerkt wordt, maar in de meeste Europese zeebekkens is er geen overbevissing meer door het goede beheer van visbestanden.De verwijzing naar bodemberoerende visserij als een van de slechtste visserijtechnieken is hier dus op de eerste plaats misplaatst wanneer we het over kilometers diepe oceanen hebben. Op de tweede plaats zou een pleidooi voor een verbod op bodemberoerende visserij een van de domste dingen zijn die we kunnen doen. Dit zou namelijk betekenen dat we vooral vis gaan importeren, vis die lang niet zo duurzaam wordt gevangen als in Europa. Kortom, het is ronduit teleurstellend dat in een over het algemeen goede resolutie zulke onterechte dingen worden geschreven over de visserij.

In het verslag van collega Homs Ginel levert het Europees Parlement een bijdrage aan de herziening van de richtlijnen voor het werkgelegenheidsbeleid van de lidstaten. Hoewel deze voorstellen veelal sympathiek zijn en ook rekening houden met het feit dat dergelijk beleid een competentie van de lidstaten is, kan ik het verslag toch niet steunen.Allereerst overspeelt het Parlement hier zijn hand, door werkelijk voor elk denkbaar probleem een oplossing te willen verzinnen. Dit resulteert in een zeer wollig verslag waarin geen duidelijke prioriteiten worden gesteld en waarmee beleidsmakers slecht uit de voeten kunnen. Ten tweede bevat het verslag ook een aantal voorstellen die ik problematisch vind, zoals de verwijzing naar een gemeenschappelijke Europese zorgstrategie en een nieuw Europees sociaal weerbaarheidsmechanisme, wat de deur lijkt open te zetten voor een soort tweede coronaherstelfonds.Om deze redenen kan ik het verslag niet volledig steunen. Ik zie echter ook dat veel voorstellen, bijvoorbeeld rondom de aanpak van armoede en dakloosheid, zeer sympathiek zijn en zeker ter harte moeten worden genomen. Daarom heb ik niet tegengestemd, maar mij onthouden bij de eindstemming.

Wederom heb ik het besluit om Frontex geen kwijting te verlenen over het gevoerde beleid van 2020 gesteund.Bij de vorige stemming hierover waren we in afwachting van het verslag van antifraudewaakhond OLAF. Dit verslag is intussen afgerond, maar helaas niet beschikbaar gemaakt aan het Europees Parlement. Het is voor mij dus moeilijk om de conclusies van dit verslag goed te kunnen beoordelen. Ik hoop dat dit verslag, en anders de nog uit te brengen verslagen over Frontex, wel beschikbaar zullen worden gemaakt.Frontex laat verbeteringen zien en toont ook de intentie om eerder gedane aanbevelingen te implementeren. Er is echter nog steeds werk aan de winkel. Zo heeft het agentschap nog niks naar buiten gebracht over zijn rol in werkzaamheden aan de Griekse buitengrens, die in verband worden gebracht met mogelijke mensenrechtenschendingen. Ook zijn nog steeds niet alle posities voor grondrechtenfunctionarissen gevuld, hoewel hier wel schot in de zaak zit. Al met al is voor mij nog te veel onduidelijk om een kwijting te kunnen steunen. Als de ingezette trend zich doorzet, is dat hopelijk bij een volgende stemming anders.

Het Europees Parlement bepleit de toelating van Roemenië en Bulgarije tot de Schengenzone. Ik heb tegen deze resolutie gestemd. Hoewel Roemenië een stap verder is dan Bulgarije, hebben beide landen nog forse problemen met de rechtsstaat en met de georganiseerde criminaliteit.Geopolitieke urgentie om deze landen toe te laten moet ook in verhouding staan tot de eisen die we stellen aan de deelname aan gemeenschappelijke Europese structuren, zoals Schengen.Het is daarbij problematisch dat Roemenië en Bulgarije per se tegelijkertijd behandeld moeten worden. De toelating van Roemenië op zichzelf zou ik mogelijk nog kunnen steunen, maar zolang deze ook gekoppeld is aan die van Bulgarije kan ik niet anders dan tegen stemmen.

De aanleiding voor de resolutie van het Parlement over haat tegen lhbtiq’ers in Slowakije, is de brute moord op twee jonge mensen, louter vanwege hun seksuele voorkeur. Ik deel de afschuw over deze vreselijke misdaad volledig, en het is terecht dat ook de Slowaakse president en premier deze moord krachtig hebben veroordeeld. De Slowaakse autoriteiten moeten zorgen dat de psychopaat die dit op zijn geweten heeft gestraft wordt, en dat zijn waanopvattingen worden gecorrigeerd. De afkeur van deze moord wordt in het Parlement breed gedeeld.Tegelijkertijd gaan de opstellers van de resolutie verder dan alleen het veroordelen van deze moord, door in te gaan op het beleid dat lidstaten voeren jegens lhbtiq’ers. Zo wordt Slowakije gedwongen homorelaties te legaliseren, hoewel dat een bevoegdheid van de betrokken lidstaat is. Ook is de beschuldiging dat vertegenwoordigers van onder andere kerken het klimaat van haat, intolerantie en intimidatie versus de lhbtiq+-gemeenschap cultiveren, polariserend. Lidstaten worden met deze resolutie bovendien aangespoord in het onderwijs onderwerpen als seksuele oriëntatie en seksuele karakteriseringen met maximale inspanningen te laten doceren; een zaak waar de EU niet over gaat. Om die reden heb ik mij onthouden bij de eindstemming over deze resolutie.

Het Europees Parlement doet in dit verslag de aanbeveling om Kroatië toe te laten tot de Schengenzone. De deskundigen van de Europese Commissie hebben hiervoor groen licht gegeven en ook onder de lidstaten is hier overeenstemming over. Daarnaast bestaat in het Parlement zelf brede steun voor dit voorstel. Daarom heb ik dit verslag gesteund.Dit neemt niet weg dat we Kroatië kritisch moeten blijven volgen. Er zijn in het verleden meermaals berichten verschenen van illegale pushbacks van asielzoekers door Kroatische grensbewakers. Gelukkig besteedt het Parlement hier in zijn verslag ook aandacht aan en roept het de Europese Commissie daarin op goed te blijven monitoren of Kroatië zich, wat grensbewaking betreft, aan de regels houdt. Dit vind ik een zeer belangrijke voorwaarde. Ook vanuit het Parlement zullen we dit nauwlettend in de gaten blijven houden.

Het verslag van collega’s Fernandes en Hayer beschrijft de stand van zaken van de financiering van het coronaherstelfonds. Dit fonds wordt gefinancierd met gezamenlijke EU-leningen, die uiterlijk in 2058 afbetaald moeten worden. Ik heb destijds ingestemd met de oprichting van het coronaherstelfonds, met de notie dat dit een eenmalige actie in een uitzonderlijke situatie zou zijn. Als ik dit verslag lees, bekruipt mij echter het gevoel dat het gezamenlijk lenen zo goed bevalt dat dit de nieuwe modus operandi voor de EU zou moeten worden. Dit vind ik een onwenselijke gang van zaken. Ten eerste verdwijnt op deze manier de prikkel om te kijken waar het minder kan of waar EU-geld efficiënter besteed kan worden. Ten tweede leidt dit ook tot een verlangen om nieuwe eigen middelen, EU-belastingen, te introduceren. Hier moeten we naar mijn mening zeer terughoudend in zijn. Het enthousiasme hierover in het verslag deel ik niet, en daarom heb ik tegen gestemd.

Het verslag van collega Pelletier over het streven naar gelijke rechten voor mensen met een beperking is op veel punten belangrijk en erg sympathiek. Daar waar mensen met een beperking niet op gelijke wijze behandeld worden, moeten lidstaten en mogelijk ook de Europese Unie zich inzetten om obstakels weg te nemen. Helaas bevat het verslag ook een aantal verwijzingen waar ik kritisch op ben, bijvoorbeeld een oproep voor een nieuw wetsvoorstel om sociale ondernemingen te reguleren, en een lange lijst met eisen aan sociale werkplaatsen. Ik twijfel aan de toegevoegde waarde van Europa op dit gebied, aangezien dit vaak om lokale of regionale initiatieven gaat. Daarnaast stuit het mij tegen de borst dat het Parlement via dit verslag ook invloed probeert uit te oefenen op het abortusbeleid in de lidstaten. Om die redenen heb ik het verslag uiteindelijk niet gesteund, maar mij onthouden bij de eindstemming.

Het jaarlijkse verslag over het Europese buitenlandbeleid bespreekt zoals gebruikelijk een veelvoud aan zaken. Ik ben blij met de uitgebreide aandacht voor de situatie in Nagorno-Karabach. De EU moet duidelijk maken aan Azerbeidzjan dat ze de voortdurende agressie niet tolereert, en dat daar ook consequenties aan verbonden zijn.Desondanks zijn er ook elementen in het verslag die ik niet steun. Bijvoorbeeld het duidelijk uitgesproken verlangen naar een Europese Defensie-unie. Voor mij ligt de focus op de NAVO. Ook deel ik de wens om een EU-minister van buitenlandse zaken aan te stellen niet.Daarnaast vind ik de steun van het verslag voor het JCPOA-akkoord met Iran niet terecht. Ik vertrouw de Iraanse leiders voor geen cent; wat mij betreft worden de onderhandelingen opgeschort. Eenzelfde stevige lijn had ik ook graag gezien met betrekking tot Turkije. Hoewel de tekst zeer kritisch is, blijft de deur toch op een kier openstaan. Wat mij betreft gaat deze dicht en op slot. We hebben al te lang met dit land aangemodderd, en het blijft de internationale verhoudingen structureel aantasten.Al deze zaken maken dat ik het verslag niet heb gesteund, maar mij onthouden heb bij de eindstemming.

Ik ben blij dat in het verslag van collega Wiseler-Lima een heel aantal van mijn voorstellen zijn opgenomen. In het verslag wordt bijvoorbeeld uitgebreid aandacht besteed aan de situatie van godsdienstvrijheid in de wereld, en ook de rol van mensenrechten in handelsbetrekkingen wordt goed voor het voetlicht gebracht.Daar staat helaas tegenover dat ook een pleidooi voor “het recht op” abortus provocatus in dit verslag ruimschoots aan bod komt. De christelijke kijk op dit en andere thema’s krijgt bovendien expliciet een veeg uit de pan. Dat betreur ik zeer.Om die reden heb ik het verslag toch niet kunnen steunen, maar mij onthouden bij de eindstemming.

Collega Brudziński doet in zijn verslag een aantal sympathieke voorstellen om het voor burgers van de EU makkelijker te maken om te stemmen bij lokale verkiezingen in het buitenland. Aangezien iedere Unieburger volgens het Europese Verdrag recht heeft om te stemmen of kandidaat te zijn in de lidstaat waar hij op dat moment woont, is het belangrijk dat landen dit recht ook voldoende faciliteren door goede informatievoorziening en duidelijke registratieprocedures.Wat mij echter zorgen baart, is dat dit verslag ook voorstellen bevat om de speelruimte van lidstaten in te perken. Dit betreft met name het voorbehoud dat lidstaten of politieke partijen kunnen maken dat alleen personen met de nationaliteit van betreffende lidstaat zich verkiesbaar mogen stellen. Hoewel ik vind dat de stembusgang waar het kan zo vrij en ruimhartig als mogelijk moet worden vormgegeven, kan ik mij voorstellen dat er situaties zijn waarbij lidstaten met betrekking tot Unieburgers die een andere nationaliteit hebben en slechts tijdelijk in het land wonen, een zeker voorbehoud willen maken. Dit moet wat mij betreft gehandhaafd blijven. Daarom heb ik dit verslag niet gesteund maar mij onthouden bij de eindstemming.

Dat Europese lidstaten ervoor moeten zorgen dat hun burgers bestaanszekerheid hebben, lijkt mij een uitgemaakte zaak. Ik vind het dus ook goed dat deze resolutie hier aandacht voor vraagt, en heb deze gesteund.Daarbij moet ik wel aantekenen dat ik geen voorstander ben van allerlei Europese bindende wetgeving op dit gebied. Beleid inzake sociale zekerheid is een nationale bevoegdheid. Daarom is het goed om te zien dat ook de lidstaten zichzelf middels een Raadsaanbeveling al hebben gecommitteerd aan het garanderen van een goed sociaal vangnet. Deze inzet moet aangemoedigd worden, zonder daarbij te vervallen in Brusselse regeldrang.

Het verslag van collega Paet bevat een hele waslijst aan aanbevelingen voor de EDEO. Sommige daarvan steun ik, andere niet. Ik vind het bijvoorbeeld niet nodig dat de EU een eigen zetel in internationale organisaties zoals de VN-Veiligheidsraad zou opeisen, en ook vind ik dat EU-delegaties in het buitenland complementair moeten blijven aan de ambassades van de lidstaten.Toch heb ik dit verslag gesteund. Op mijn initiatief is er namelijk een aantal paragrafen in het verslag terechtgekomen die pleiten voor een sterke positie van de speciale EU-gezant voor godsdienstvrijheid, en voldoende kennis en begrip van religieuze kwesties bij EU-diplomaten in het buitenland. Dit zijn belangrijke aandachtspunten, en ik hoop dat de EDEO deze ook ter harte zal nemen.

De resolutie over de Europese begroting van 2024 bevat helaas een aantal problematische elementen. Ook in deze resolutie is het dogma dat nieuwe prioriteiten per definitie om extra geld vragen alom aanwezig. In plaats van te kijken of er posten zijn waar bespaard kan worden, gaat het altijd maar om meer, meer, meer. Dat vind ik onverantwoord. We kunnen op zijn minst onderzoeken of het geld niet deels uit andere, minder urgente, potjes gehaald kan worden. Besturen is namelijk keuzes maken.Ook verwijzingen naar een Europees Soevereiniteitsfonds, een Europese gezondheidsunie en de roep om nieuwe eigen middelen vind ik problematisch. Hoewel de resolutie ook goede elementen bevat, zoals steun voor het mkb, vind ik het eindresultaat toch te mager. Daarom heb ik tegen de resolutie gestemd.

Ik heb tegen het verslag over nieuwe eigen middelen gestemd om twee redenen. Allereerst stond dit verslag bol van de dogma’s over een Europese begroting die altijd maar groter en groter moet. Ik pleit voor een aanpak waarbij we stevig investeren waar dat nodig is, maar waarbij we ook nagaan op welke posten het minder kan. Dat laatste deel zie ik in dit verslag helemaal niet terug.Ten tweede vind ik dat belastingheffing in de kern een zaak van de lidstaten blijft. Dit heeft er ook mee te maken dat achter de inrichting van een belastingstelsel veel ideologische keuzes over uitgaven schuilgaan. Dit moeten we dus waar het kan zo dicht mogelijk bij de burger organiseren, zodat er goede verantwoording over kan worden afgelegd. Het introduceren van een hele trits Europese belastingen laat zich niet rijmen met dit standpunt. Om deze redenen heb ik dus tegen dit verslag gestemd.